Αν ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν μέλος της μέλος της Νορβηγικής Επιτροπής Νόμπελ- όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν τον κόσμο- και δεν είχε το δικαίωμα να ψηφίσει τον εαυτουλάκο του, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα απένεμε το Νόμπελ Ειρήνης στη Μαρία Κορίνα Ματσάδο.
Στα δικά μου μάτια, για να γλιτώσει την ιστορική ξεφτίλα της απονομής σε έναν πανίσχυρο ημιπαράφρονα με τουπέ 5χρονου που απαιτεί γλιφιτζούρι μιας, ούτως ή άλλως, εκ των πλέον αμφιλεγόμενων υψηλών διακρίσεων στον κόσμο, η επιτροπή βολικά επέλεξε μια απόλυτα διπλωματική λύση. Μια λύση που θα κατευνάσει τους κρετινισμούς του Τραμπ και θα χειροκροτηθεί από την ελίτ των ΗΠΑ, Ρεμπουμπλικάνους, αλλά και Δημοκρατικούς.
Η Ματσάδο έχει εκφράσει την ευγνωμοσύνη, την εκτίμηση και τη στήριξή της στον Τραμπ, ο ίδιος ο νυν Πρόεδρος έχει στάξει μέλι γι’ αυτή, ενώ και η κυβέρνηση Μπάιντεν την είχε υπό την εύνοιά της. Είναι τόσο δημοφιλής στα υψηλά κλιμάκια της ισχυρότερης χώρας του κόσμου, που ακόμη και αντιπολιτευόμενοι στη Βενεζουέλα επέκριναν τον βαθμό της χρηματοδοτούμενης εξωτερικής παρέμβασης κατά την προεκλογική περίοδο. Η δε εκπεφρασμένη πρόθεσή της να ιδιωτικοποιήσει μεγάλες κρατικές μονάδες, όπως την PDVSA και να «σβήσει» τον ρόλο του κράτους στην οικονομία, ακούστηκε σαν «μελωδία» στα σκληροπυρηνικά νεοφιλελεύθερα ώτα.
Δεν είναι, βέβαια, ότι η Νορβηγική Επιτροπή χρειαζόταν και ώθηση ή ιδιαίτερο κίνητρο για να αβαντάρει τις πολιτικές και τα συμφέροντα των ισχυρών του δυτικού κόσμου. Διαχρονικά, έχει ενίοτε καταστήσει- καταντήσει τη συγκεκριμένη τιμητική διάκριση «παράσημο» επιβράβευσης για «βολικούς» αντιφρονούντες ή για ενορχηστρωτές πραξικοπημάτων και εντολείς αιμοσταγών πολεμικών επιχειρήσεων. Σε κάθε περίπτωση, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν είναι μια επιλογή με υστερόβουλα κριτήρια. Είναι αυτό που λέμε, δείξε μου το Νόμπελ σου, να σου δείξω τον επόμενο πόλεμο.
Ζούμε σε εποχές σκοτεινές, με γενοκτονίες, εισβολές και κατοχές, με ολιγάρχες να παίζουν μονόπολη με τις ζωές μας καθώς παιδιά πεθαίνουν από ασιτία, ενώ το μίσος και ο ρατσισμός υποδαυλίζονται και ο πλανήτης συγκλονίζεται από πολέμους ή βίαιες και ανισοβαρείς «ειρηνεύσεις» που κυοφορούν τον επόμενο πόλεμο.
Ο υπεύθυνος, υποκινητής ή και αρχιτέκτονας αυτού του κόσμου, ο ίδιος ο πλανητάρχης, ο ηγέτης που έχει ρητώς δηλώσει ότι γλυκοκοιτάζει Καναδά, Γροιλανδία και την πολύπαθη Γάζα ως φιλέτο για καρχαρίες του real estate, αυτός λοιπόν ο άνθρωπος αισθάνεται και ειρηνοποιός από πάνω. Σε σημείο να κάνει «πόλεμο» προκειμένου να του δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης. Si vis pacem, para bellum. Ο φον Κλάουζεβιτς κι ο Σουν Τζου θα τον έσφιγγαν στην αγκαλιά τους.
Από την εποχή του τύπου με το στενό μουστάκι είχε η ανθρωπότητα να ζήσει τόσο ζοφερές παρωδίες, ή τόσο φαιδρές τραγωδίες. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα για τον Τραμπ; Να απαιτήσει από τον (Αμερικανό κιόλας) Πάπα Λέοντα ΙΔ’ να τον αγιοποιήσει; Εδώ δεν μιλάμε για απλή μεγαλομανία, αλλά για κάτι υπερβατικό. Για ένα θράσος που τροφοδοτεί μια ακόμη μεγαλύτερη μεγαλομανία. Μια μεγαλομανία που λειτουργεί ως εργαλείο πίεσης προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών σκοπών του. Ένας οδοστρωτήρας.
Όχι, άλλη (τέτοια) ειρήνη, παρακαλώ. Γκώσαμε.
Η Βενεζουέλα είναι το πρόβλημα σήμερα στον πλανήτη; Σίγουρα, δεν είναι και το πιο δημοκρατικό μέρος. Εντούτοις, υπάρχουν χώρες του «δυτικού κανόνα», ακόμη και στον σκληρό πυρήνα του ΝΑΤΟ, που δεν έχουν πολλά να ζηλέψουν από το καθεστώς του Μαδούρο. Γιατί δεν κοιτάζουν πρώτα τα του οίκου τους πριν λαθροκοιτάξουν στην αυλή; Μιας και μίλησα για αυλή, είναι πασίγνωστες οι διαχρονικές βλέψεις των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα: τακτοποίηση και των τελευταίων «ακαταστασιών» στην «πίσω αυλή» τους, εκμετάλλευση του πετρελαίου, επίδειξη ισχύος.
Αν μπορούσαν, κάλλιστα θα ενορχήστρωναν πραξικόπημα- αλλά (ουπς!) ήδη το αποπειράθηκαν ουκ ολίγες φορές. Η Ματσάδο, χωρίς να αμφισβητούνται οι αγώνες της, προφανώς εξυπηρετεί αυτή την ατζέντα. Η Επιτροπή το εξηγεί κομψά: «μια ενοποιητική φιγούρα σε μια πολιτική αντιπολίτευση που κάποτε ήταν βαθιά διχασμένη». Όχι χώρα, αντιπολίτευση.
Έναν αιώνα τώρα, οι Αμερικανοί και οι ισχυροί τους συνεργοί, επικαλούνται τη «δημοκρατία» και την «ελευθερία», έχοντας ποδοπατήσει πολλές φορές σε κάθε γωνιά του πλανήτη έννοιες, δομές και θεσμούς που υπηρετούν αυτές τις δύο λέξεις. Αν πρώτιστα δεν υπηρετούσαν τα συμφέροντά τους, τόσο το χειρότερο γι’ αυτές. Και στο μεταξύ, μάς κάνουν και μαθήματα ηθικής και δημοκρατίας.
Έλεος, όχι άλλη (τέτοια) δημοκρατία.
Ελεύθερα, 12.10.2025
