Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθεί το Ισραήλ το ζήτημα της συμμετοχής της Τουρκίας, μαζί με τις ΗΠΑ, το Κατάρ και την Αίγυπτο στην Πολυεθνική Δύναμη Σταθερότητας η οποία θα αναλάβει την παρακολούθηση της εκεχειρίας και την σταθεροποίηση στη Γάζα.
Η «έκπληξη» για την αποδοχή από το Ισραήλ ειδικά των Τούρκων (αλλά και των Καταρινών σε μικρότερο βαθμό), αφορά κυρίως τον έξω κόσμο.
Εδώ στο Ισραήλ, ο κόσμος είναι προς το παρόν συνεπαρμένος από την προοπτική επιστροφής των ομήρων. Ασχολείται δε και με την ολοκλήρωση της περιόδου των Μεγάλων Γιορτών του Ιουδαϊσμού η οποία κλείνει με τη Γιορτή της Σκηνοπηγίας, το Σουκότ η οποία ολοκληρώνεται τη Δευτέρα.
Παράλληλα αν και το ζήτημα δεν διέλαθε της προσοχής των πολιτών και των ΜΜΕ στη χώρα, κάθε άλλο, η λέξη κλειδί είναι η «αποδοχή». Το Ισραήλ σαφώς και δεν βρέθηκε προ τετελεσμένων. Όσο οι μέρες παιρνούν, διαφαίνεται πως είχε πλήρη γνώση για τα πάντα απλώς, δεν είχε στην προκειμένη περίπτωση τρόπο να αντιδράσει.
Οι πληροφορίες λένε ότι η Χαμάς ζητούσε την παρουσία των Τούρκων και των Καταρινών – είναι οι δύο δυνάμεις πίσω από την τρομοκρατική οργάνωση άλλωστε- και, υποστήριζε τουλάχιστον ότι θέλει τις έχειεκεί «για λόγους ασφάλειας». Το εάν ήταν δική της ιδέα – όχι της Άγκυρας και της Ντόχα – είναι μια άλλη ιστορία, πολλοί δε, θα το έλεγαν «απίθανο σενάριο».
Όταν πρόσφατα ο γαμπρός του Τραμπ Τζάρεντ Κούσνερ συναντήθηκε με τον «ομόλογό» του, γαμπρό του του Ερντογάν, Μπεράτ Αλμπαϊράκ, τα ΜΜΕ στην Τουρκία είχαν ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα, μεταφέροντας κυρίως σενάρια περί ανταλλαγμάτων στην Άγκυρα εάν εκείνη έπειθε τη Χαμάς να αποδεχθεί το σχέδιο Τραμπ.
Το «κόλπο» Νετανιάχου μέσω του Τραμπ, το να δοθούν οι όμηροι χωρίς να φύγει ο IDF από τη Γάζα προκάλεσε απορίες δεδομένου ότι η Χαμάς ηττήθηκε κατά κράτος επί του εδάφους αλλά, κανένας και σε καμία στιγμή δεν αμφισβήτησε τις ομολογουμένως εντυπωσιακές διαπραγματευτικές της ικανότητες, σίγουρα με τη βοήθεια και των Τούρκων. Η εκτίμηση λοιπόν είναι πως η Τουρκία μάλλον «τσίμπησε» πολύ περισσότερα από όσα της αναλογούσαν στο σχέδιο – μαμούθ για την ανοικοδόμηση της Γάζας, μαζί και την παρουσία της στη δύναμη.
Ο ΥΠΕΞ της Χακάν Φιντάν αλλά και άλλοι αξιωματούχοι τονίζουν ξανά και ξανά ότι η δύναμη – ένας «ευέλικτος μηχανισμός συντονισμού και όχι μια συμβατική στρατιωτική αποστολή», ήταν ο όρος που χρησιμοποίησε, θα ασχολείται με την ανοικοδόμηση της Γάζας και τις ανθρωπιστικές αποστολές και θα απέχει από κάθε δράση θα μπορούσε να εκληφθεί ως παρέμβαση.
Ωστόσο, αυτός ο ρόλος είναι περισσότερο παρεμβατικός από οποιονδήποτε άλλον, καθώς η Τουρκία προσπαθεί με κάθε τρόπο να εδραιωθεί στη Μέση Ανατολή, με τρόπους μάλιστα που δεν θα ενοχλήσουν ή δεν θα αφήνουν περιθώρια κριτικής και αντίδρασης είτε στο Ισραήλ είτε στους Άραβες γενικά οι οποίοι δεν θέλουν τους Τούρκους και αυτό είναι απόρροια των όσων και εκείνοι πέρασαν υπό τον Οθωμανικό Ζυγό. Όταν μάλιστα η Τουρκία δεν κρύβει τις νεο-οθωμανικές της ορέξεις, αυτό ενεργοποιεί άμυνες.
Οι Παλαιστίνιοι της έχουν ιδιαίτερη αγάπη καθώς η χώρα εμφανίζεται ως προστάτης των Παλαιστινίων. Όσοι σχετίζονται με τη Χαμάς και την υποστηρίζουν έχουν κάθε λόγο να χαίρονται για την παρουσία των Τούρκων και να βοηθήσουν στην εδραίωση του ρόλου τους.
Οι υπόλοιποι επίσης, εξαιρουμένων όσων έχουν ιστορική γνώση και κριτική πολιτική αντίληψη. Και οι μάζες δεν έχουν λόγο να μην έχουν θετική άποψη. Για αυτό και η Τουρκία σταθερά, από το 2018 τουλάχιστον, είναι ανάμεσα στις τρεις πρώτες χώρες που αγαπούν οι Παλαιστίνιοι οι οποίοι είναι έως και 25%-30% πιο θετικοί για εκείνη από ότι τα άλλα αραβικά κράτη. Στη δε Γάζα το ποσοστό είναι κατά 10%-15% ψηλότερο από ότι στη Δυτική Όχθη. Δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία για σκεφτεί κανείς τι η Τουρκία επιδιώκει αλλά και γιατί δεν θέλει στρατιωτικό ρόλο (τον οποίο δεν θα δεχόταν το Ισραήλ).
Η «καλή» και «προστάτιδα» Τουρκία θα γίνει σύμβολο και για όσους τη βλέπουν με επιφύλαξη ή αρνητικά. Χτίζοντας, δωρίζοντας, βοηθώντας απλόχερα.
Και το Ισραήλ; Το Ισραήλ ξέρει πολύ καλά που το πάει η Άγκυρα. Οι σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας είναι στο χειρότερο σημείο τους, η δε Ιερουσαλήμ θεωρεί πλέον εχθρική χώρα την Τουρκία και πολύ σωστά.
Από τη στιγμή, όμως, που θα μπορέσει να υπάρξει η όποια βελτίωση σε άλλους τομείς, όπως το εμπόριο λ.χ. και θα μπορούν να κατέβουν οι τόνοι κάπως, το Ισραήλ, εννοείται ότι θα έβλεπε θετικά κάτι που δεν απειλεί και απεναντίας ευνοεί τα συμφέροντά του.
Η Τουρκία του σήμερα όμως είναι και παραμένει ο κύριος αντίπαλος της Ιερουσαλήμ στο ζωτικό χώρο του Ισραήλ. Και για να αλλάξει αυτό, απαιτείται η εγκατάλειψη του τουρκικού επεκτατισμού, κάτι που σίγουρα δεν πρόκειται να γίνει.
