Η εικόνα του «καπιταλισμού της καταστροφής» που περιγράφει η Ναόμι Κλάιν, αρχίζει να αναδύεται στη Γάζα.
Το μεγάλο γεγονός των ημερών είναι η απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς που επέζησαν μετά από δύο χρόνια αιχμαλωσίας. Δεν θεωρώ σημαντική τη Διακήρυξη για Διαρκή Ειρήνη και Ευημερία του Τραμπ επειδή, κρίνοντας από τα δεδομένα και την εμπειρία δεκαετιών, πιθανότατα δεν θα διαρκέσει όσο φαντασιώνεται ο Αμερικανός πρόεδρος (ούτε καν ο Μπίμπης το πιστεύει). Τώρα φαίνεται σαν μια τεράστια επιτυχία του Τραμπ – και είναι ως έναν βαθμό, εφόσον για την ώρα σταμάτησαν (;) οι σκοτωμοί. Ούτε υπάρχει λόγος να πω περισσότερα από όσα ήδη γράφτηκαν, π.χ. για την κακόγουστη φιέστα που οργάνωσαν οι Ισραηλινοί για να γλείψουν τον Αμερικανό νάρκισσο («Χρειαζόμαστε περισσότερους Τραμπ στον κόσμο», είπε ο πρόεδρος της Κνεσέτ – μπρρρ!).
Κανείς μας δεν μπορεί να διανοηθεί τι πέρασαν οι όμηροι, κρατούμενοι τόσον καιρό σε απαίσιες συνθήκες. Ήταν αποστεωμένοι και εξαντλημένοι, τους είδαμε στις οθόνες μας – πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; Το ίδιο ήταν, και είναι ακόμα, χιλιάδες Παλαιστίνιοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά – κάποιοι έλεγαν ότι ήταν fake news, κι ας τους βλέπαμε επίσης στις οθόνες μας… Μάθαμε όμως, παράλληλα, ότι οι σοροί 45 Παλαιστινίων κρατουμένων που παραδόθηκαν από το Ισραήλ φέρουν σημάδια βασανιστηρίων. Και οι φονιάδες βασανιστές τους έχουν το θράσος να διαμαρτύρονται γιατί οι όμηροι της Χαμάς δεν έτρωγαν καλά!
Όμως μια εικόνα μού εντυπώθηκε ιδιαιτέρως: Ο Ισραηλινός στρατιώτης Άρι Σπιτζ, ο οποίος τραυματίστηκε στη Γάζα χάνοντας δύο πόδια και ένα χέρι. Ο Νετανιάχου τον αποθέωσε ως ήρωα ενώ όλοι χειροκροτούσαν. Μα δεν είναι ήρωας, είναιάλλο ένα θύμα του παράλογου αυτού πολέμου, θύμα του Μπίμπη και της αιματοβαμμένης πολιτικής του, όπως και πολλοί άλλοι νέοι Ισραηλινοί. Αντί να τον χειροκροτούν, θα έπρεπε να γιουχάρουν τον πρωθυπουργό τους – αυτός τον κατάντησε έτσι.
Γιατί κράτησε τόσο η αιματοχυσία και ισοπεδώθηκε ο τόπος, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και ακρωτηριασμένους; Σε αυτή τη συγκυρία την αρχή την έκανε η Χαμάς, όμως πώς μπορεί να θεωρείται επιτυχία το ότι ο πόλεμος σταμάτησε πριν μια εβδομάδα και όχι πριν ένα χρόνο ή και δύο, τότε που άρχισε ως εκστρατεία εκδίκησης για να εξελιχθεί σε γενοκτονία; Ο Νετανιάχου είπε πως γνωρίζει «το βάθος του πόνου» των οικογενειών των στρατιωτών που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, και ότι «το Ισραήλ θα συνεχίσει να ανθίζει και θα γνωρίσει την ειρήνη χάρη σ’ αυτούς τους ήρωες». Απευθυνόμενος στον ανάπηρο, είπε: «Άρι, εσύ είσαι το πνεύμα του Ιησού του Ναυή, το πνεύμα του Δαβίδ, το πνεύμα των Μακκαβαίων. Είσαι το πνεύμα του Ισραήλ». Όμως, κανένας πόλεμος δεν φέρνει την ειρήνη. Ο Νετανιάχου λέει πως όλοι οι άλλοι είναι κακοί που θέλουν να καταστρέψουν τη χώρα του (εκτός από τον πορτοκαλί προστάτη και ομοϊδεάτη του), ενώ οι ίδιοι είναι οι καλοί και εκλεκτοί…
Πώς πέθαναν όμως οι όμηροι που δεν επέζησαν; Κάποιοι είχαν τραυματιστεί κατά την απαγωγή τους και δεν τα κατάφεραν. Όμως, η αποτυχημένη περίθαλψή τους δεν οφείλεται στο… κακό ΓεΣΥ της Γάζας αλλά στην ισοπέδωση των νοσοκομείων της από τις ισραηλινές βόμβες. Την ίδια τύχη είχαν χιλιάδες αθώα παιδιά και άμαχοι. Οι ιατροδικαστές οφείλουν να μας πουν τι τους συνέβη. Είναι παράλογο να τους δολοφόνησαν οι δεσμώτες τους, εφόσον τους χρειάζονταν ζωντανούς. Πιθανότατα τους σκότωσαν οι σωτήρες τους κατά λάθος. Προτεραιότητα του Νετανιάχου, παρά τα όσα έλεγε, δεν ήταν η σωτηρία τους αλλά η καταστροφή της Χαμάς με κάθε τρόπο. Όσο αδιαφορούσε για τους αμάχους που χρησιμοποιούσαν ως ασπίδα οι τρομοκράτες, άλλο τόσο αδιαφορούσε και γι’ αυτούς.
Ο Τραμπ σκοπεύει να ανοικοδομήσει τη Γάζα – γιατί; Μήπως για να ζήσουν εκεί οι ξεσπιτωμένοι Παλαιστίνιοι; Αφού εκδιώχτηκαν κακήν κακώς, τώρα κλήθηκαν να επιστρέψουν – πού; Στα ερείπια της προηγούμενης ζωής τους; Μα, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, θέλει να μετατρέψει την περιοχή σε θέρετρο πολυτελείας – πού είναι η Ναόμι Κλάιν για να δει στην πράξη τα όσα αναλύει στο βιβλίο της Το δόγμα του σοκ (The shock doctrine – 2007). Καθώς χιλιάδες εταιρείες ετοιμάζονται, σύντομα θα αντικρίσουμε τον «αναδυόμενο καπιταλισμό της καταστροφής» με τη μορφή κάποιου Gaza Resort, παρόμοιου ενδεχομένως με το παλάτι του μίστερ «δοξάστε με» στο Mar–a–Lago. Πιθανώς να αντιγράψει και το καζίνο Trump Taj Mahal που έχτισε κάποτε στο Ατλάντικ Σίτι και έχει πια κλείσει.
Πώς βοηθούν όλα αυτά τους Γαζαίους; Αν δεν τους ξαποστείλουν στην Αφρική, ή στη Γροιλανδία την οποία θέλει να αγοράσει ο Τραμπ, ενδέχεται να τους χρησιμοποιήσει ως γκαρσόνια ή καθαριστές στο θέρετρο – έστω τους πιο καλόβολους. Θα έχουν, βεβαίως, να διαλέξουν ανάμεσα σε μια δουλειά και στον κίνδυνο να εκτελεστούν ως προδότες από τους φανατικούς της Χαμάς. Όσοι επιμένουν να θεωρούν ρεαλιστική μια Διαρκή Ειρήνη και Ευημερία απ’ εδώ και πέρα, με ανάπτυξη και πολιτική σταθερότητα που υπόσχεται το Σχέδιο, είναι μάλλον αφελείς ή υπερβολικά αισιόδοξοι. Όσο για τους άλλους, εκείνους που θαυμάζουν τον Τραμπ ως… ειρηνοποιό και επικροτούν την εξάλειψη των Παλαιστινίων, θεωρώντας τους συλλήβδην υπεύθυνους για κάθε κακό, ενώ εύχονται, όπως ο πρόεδρος της Κνεσέτ, να υπάρξουν και πολλοί άλλοι Τραμπάκουλες παγκοσμίως (μακριά από μας!), περισσότερα την άλλη εβδομάδα. Για την ώρα, τους εύχομαι περαστικά…
chrarv@philelefheros.com
MINORITY REPORT, 19.10.2025
