Μια χαρά τα λέει ο Τουφάν Ερχιουρμάν. Kαι δεν κρύβεται όπως κάνουν οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί και άλλοι ειδικοί. Τι σημασία έχει το όνομα, λέει. «Η ανησυχία μου ως δικηγόρος δεν είναι τόσο οι λέξεις και οι έννοιες, όσο το περιεχόμενο». Τι να λέμε δύο κράτη, τι ΔΔΟ, τι κάτι άλλο. Σημασία έχει το σωστό περιεχόμενο. Δηλαδή, η κυριαρχική ισότητα.
Σημασία έχει να είναι δύο κομμάτια η Κύπρος, δύο λαοί, δύο θρησκείες, δύο εδάφη. Όχι ένα. Διχοτόμηση συμφωνημένη. Ακόμα κι αν βαφτιστεί «επανένωση» (αφού έτσι θέλουν να το λένε οι Ελληνοκύπριοι, επανένωση χωρίς περιεχόμενο). Σημασία έχει στο σημείο της ένωσης να υπάρχει ένας πλατύς αρμός ίσα με τη νεκρή ζώνη, να μην ακουμπά το ένα κομμάτι το άλλο.
Φυσικά, δεν μας λέει κανένας πώς γίνεται να μην καταλήγουμε πουθενά ακόμα κι έτσι. Αφού αυτό που θέλουν είναι συμφωνημένο από το 2014. Το συμφώνησε ο Αναστασιάδης με τον Έρογλου υπό την αιγίδα της Αμερικανίδας υφυπουργού Βικτώριας Νιούλαντ, που έκανε ένα πέρασμα από την Κύπρο και ευλόγησε (ή επέβαλε) το κοινό ανακοινωθέν. «Οι συνιστώσες πολιτείες θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, χωρίς επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι ομοσπονδιακοί νόμοι δεν θα καταπατούν τις νομοθεσίες των συνιστωσών πολιτειών που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των συνιστωσών πολιτειών».
Κι άλλα πολλά. Τα ονόμασαν ομοσπονδία, πάντως! Μέχρι και τις χωριστές ιθαγένειες πρόβλεψαν. Μέχρι και την «μια και μόνη κυριαρχία», όχι αυτήν που αναφέρεται σε ένα κράτος με μία κυριαρχία και διασφαλίζει την ενότητα ενός κράτους. Αλλά αυτήν που απολαμβάνουν τα κράτη μεταξύ τους, δηλαδή αυτήν που διασφαλίζει τη διεθνή προσωπικότητα, όπως ακριβώς την επιθυμεί η τουρκική πλευρά.
Αφού τα συμφώνησαν γιατί δεν προχώρησαν; Μα, επειδή όλα αυτά αφορούν πάντα το «κεφάλαιο της διακυβέρνησης». Κι όταν έρθει η ώρα για τις άλλες πτυχές πέφτουμε σε αδιέξοδα, θυμούνται κάτι άλλο να απαιτήσουν. Διότι οι άλλες πτυχές αφορούν την ασφάλεια, την αποχώρηση της Τουρκίας, την κατάργηση των εγγυήσεων, το έδαφος που θα επιστρέψουν οι Τούρκοι. Κι όποτε έρθει η ώρα γι΄ αυτά αποκαλύπτεται ότι η τουρκική πλευρά δεν προτίθεται να κάνει καμία υποχώρηση.
Τώρα, ξανά τα ίδια. Ακούμε, για παράδειγμα, τον Ερχιουρμάν να μας λέει ότι για να επιστρέψει στις συνομιλίες πρέπει να δεχτούμε εκ των προτέρων την «κυριαρχική ισότητα». Κι ακούμε κι ένα σωρό δικούς μας κουφιοκέφαλους να μας λένε ότι είμαστε αδιάλλακτοι που δεν δεχόμαστε για να προχωρήσει η διαπραγμάτευση. Κατά τα άλλα, όμως, ούτε αυτός συζητά τα θέματα που αφορούν και ενδιαφέρουν την ελληνοκυπριακή πλευρά. Ούτε κουβέντα για αποχώρηση της Τουρκίας, ας πούμε.
Δηλαδή, ξανά να συζητούμε το κεφάλαιο διακυβέρνησης, που από το 2017 ο ίδιος ο Γκουτέρες έγραφε στις εκθέσεις του ότι είναι συμφωνημένο και παραμένουν κάποιες λεπτομέρειες. «Μέχρι το τέλος της Διάσκεψης, οι πλευρές είχαν πρακτικά καταλήξει σε πλήρη συμφωνία για την ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία και την αποτελεσματική συμμετοχή», έγραφε στην έκθεση μετά το Κραν Μοντάνα. Αλλά, αυτά δεν τα θυμούνται όσοι εξ ημών των αθλίων επιδίδονται στο άθλημα της αυτοκαταστροφής.
Όπως έναν, του γνωστού όχλου, που άκουγε τις φανφάρες των «ειδικών», ότι δήθεν ανησυχούν στην ε/κ πλευρά οι απορριπτικοί τώρα που βγήκε ο Ερχιουρμάν διότι υπάρχει προοπτική για επανέναρξη συνομιλιών, και τα φόρτωσε σε εμάς τα αδιέξοδα. «Αν είχατε έστω και λίγη τσίπα πάνω σας δεν θα ψηφίζατε το ίδιο που ψήφισε και ο Ραούφ Ντεκτάς», έγραφε ως ακόμα ένας «πού σου νέφκω πού πάεις». Δεν πρόσεξε ότι τη νύχτα της Κυριακής αυτός που πανηγύριζε τη νίκη του Ερχιουρμάν στην εξέδρα δίπλα του, ήταν ο γιος του Ραούφ Ντενκτάς, ο Σερντάρ.
Αναμένοντας, λοιπόν, τις κινήσεις του Ερχιουρμάν για να καταλάβουμε προς τα πού πάει η ιστορία, ακούμε τους οπαδούς του στην ε/κ κοινότητα και θαυμάζουμε σπουδαία μυαλά.
Έστειλαν μήνυμα «επανένωσης» και ΔΔΟ, ξανά οι Τ/κ ψηφίζοντας Ερχιουρμάν, έλεγε προχτές μία μυαλωμένη στο ΡΙΚ, και έχουν παράπονο μαζί μας διότι δεν το εκτιμούμε. Μα, τα ίδια μηνύματα στείλαμε κι εμείς, ειδικά μετά το δημοψήφισμα. Καταψηφίζοντας τον Τάσσο Παπαδόπουλο και υπερψηφίζοντας πρώτα τον Χριστόφια ως «πρόεδρο λύσης» και μετά τον Αναστασιάδη ως «πρόεδρο του σχεδίου Ανάν». Δυο φορές αυτόν. Και πάλι στον ίδιο παρονομαστή είμαστε!
Διότι, «άλλες ήταν οι βουλές της Άγκυρας. Ο έλεγχος ολοκλήρου της πατρίδας μας», όπως έλεγε ο Αναστασιάδης που ανακάλυψε την πραγματικότητα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι υπόλοιποι προσπαθούν ακόμα να ανακαλύψουν τον τροχό.
