Την περασμένη Τετάρτη εγκαινιάστηκε το κτήριο της Πολυτεχνικής Σχολής του πανεπιστημίου Κύπρου. Ένα εντυπωσιακό κτήριο το οποίο χαρακτηρίζεται ως ορόσημο και τοπόσημο, όχι μόνο για το έργο που θα διεξάγεται εντός του φιλοξενώντας Σχολές που έχουν να κάνουν με ένα ευρύ φάσμα ερευνητικών πεδίων, όπως η στατική και δυναμική των κατασκευών, η υδραυλική, η ρομποτική, η νανοτεχνολογία, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, ευφυή συστήματα, περιβαλλοντική έρευνα και άλλοι τομείς αιχμής. Χαρακτηρίζεται έτσι (ορόσημο και τοπόσημο) και για την ίδια τη μορφή του κτηρίου. Θα μπορούσε να είναι ένα κουτί ή μια πολυκατοικία, θα μπορούσε να είναι τρίγωνο ή στρογγυλό, θα μπορούσε να είναι από γυαλί ή ξύλο, αδιάφορο ή εντυπωσιακό, λειτουργικό ή όχι, έτσι ή αλλιώς. Για να είναι όπως είναι, να έχει τη μορφή που βλέπουμε, κάποιος το συνέλαβε μέσα στο μυαλό του και το επεξεργάστηκε μαζί με συνεργάτες διαφόρων ειδικοτήτων ώστε να είναι αντισεισμικό, βιοκλιματικό, λειτουργικό και όλα όσα πρέπει να πληροί ένα σύγχρονο δημόσιο κτήριο.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, μάλιστα, στην ομιλία του τη μέρα των εγκαινίων, εξέφρασε το θαυμασμό του για την αρχιτεκτονική του νέου οικοδομήματος αναφέροντας ότι «στις νέες εγκαταστάσεις συνδυάζονται υψηλή αισθητική, λειτουργικότητα, ανοιχτοί χώροι, φυσικός φωτισμός, υπερσύγχρονα εργαστήρια και βιοκλιματικός σχεδιασμός που προάγουν τη δημιουργικότητα και την έρευνα διεθνούς επιπέδου».
Ποιος είναι όμως πίσω από αυτή την αρχιτεκτονική; Ποιον θα πρέπει να συγχαρούμε ή να ζητήσουμε ευθύνες αν κάτι δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε να λειτουργεί; Ποιος ανάλωσε φαιά ουσία για να δημιουργηθεί ένα κτήριο το οποίο χαρακτηρίζεται ως εμβληματικό και του οποίου η μέρα των εγκαινίων χαρακτηρίστηκε ως ιστορική; Κανείς από όσους μίλησαν (έγιναν πέντε ομιλίες) δεν αναφέρθηκε στους αρχιτέκτονες του έργου.
Μνημονεύουμε τους Ικτίνο και Καλλικράτη που σχεδίασαν τον Παρθενώνα, μνημονεύουμε τους Πιάνο και Ρότζερς οι οποίο το 1977 άλλαξαν, με το Πομπιντού, τη φυσιογνωμία που έπρεπε να έχουν τα μουσεία. Τη δεκαετία του ’90 ο Φρανκ Γκέρι έκανε, με το Γκουγκενχάιμ, μια άγνωστη πόλη της Ισπανίας (το Μπιλμπάο) παγκόσμιο τουριστικό. Η πυραμίδα του Λούβρου είναι γνωστή και ως η πυραμίδα του Πέι, από το όνομα του αρχιτέκτονα που με μια κίνηση αναμόρφωσε το ιστορικό μουσείο. Μνημονεύουμε τον Ζαν Νουβέλ που σχεδίασε τη Βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Χώρες όπως η Κίνα και τα Εμιράτα καλούν διάσημους αρχιτέκτονες για να σχεδιάσουν έργα ώστε να λανσάρουν την υπογραφή τους προσελκύοντας το ενδιαφέρον. Με άλλα λόγια, το ποιος είναι ο δημιουργός ενός αρχιτεκτονικού έργου (άσχετο αν δεν είναι ο Παρθενώνας) έχει σημαία και αξίζει μιας κάποιας μνείας. Αν όχι στην πλακέτα που θα μείνει εσαεί για να θυμίζει ποιοι έκοψαν την κορδέλα, τουλάχιστον σε κάποια υποσημείωση.
Υ.Γ. Η Πολυτεχνική Σχολή ως αρχιτεκτόνημα φέρει την υπογραφή των Ηράκλη Παπαχρίστου, Χρύσανθου Χρυσάνθου και Αναστάσιου Κωτσιόπουλου.
