Την περασμένη βδομάδα ζήσαμε την παραδοξότητα των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας. Ο πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής ζήτησε από την υφυπουργό Πολιτισμού να παρέμβει και να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της οποίας προέδρευε. Υποστηρίζοντας πως τα μέλη της Επιτροπής δεν είχαν την ανάλογη επάρκεια για να κρίνουν και να λάβουν τις «ορθές» αποφάσεις. Ξεμπρόστιασε ένα από τους βραβευθέντες παρουσιάζοντας επιλεκτικά αποσπάσματα από το έργο του, ξεμπρόστιασε επίσης ένα από τα μέλη για τον τρόπο που συστηνόταν σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης και έκανε υποδείξεις για το ποιες ειδικότητες πρέπει να απαρτίζουν μια τέτοια επιτροπή. Απόψεις τις οποίες θα μπορούσε να παραθέσει εκ των προτέρων υποβάλλοντας ταυτόχρονα την παραίτηση του. Δεν το έκανε όμως παρά μόνο όταν οι επιλογές της πλειοψηφίας δεν ήταν σύμφωνες με τις δικές του. Είδαμε, λοιπόν, ένα εκπρόσωπο της πνευματικής τάξης να ζητά κρατική παρέμβαση και λογοκρισία στην ουσία καταργώντας την αρχή της πλειοψηφίας.
Προηγήθηκε, δυο μήνες προηγουμένως η ανάρτηση λογοτέχνη (διετέλεσε και πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών), o οποίος καταλογίζει στον ποιητή Κυριάκο Χαραλαμπίδη ότι σε ποιήματά του «εκθέτει τον Χριστό, την Παναγία και αγίους». Δεν περιορίστηκε όμως στην παράθεση της άποψης του αλλά κάλεσε τον Αρχιεπίσκοπο και τις Ακαδημίες Αθηνών και Κύπρου να αντιδράσουν.
Δύο παραδείγματα από τα ψηλά δώματα της πνευματικής ζωής του τόπου. Προχθές είχαμε τον πρόεδρο της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εκπαιδευτικών να εκφράζεται απαξιωτικά κατά της υπουργού Παιδείας ως μια γυναίκα που ήρθε μετά από 50 χρόνια να αλλάξει το σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Μετά τις αντιδράσεις όχι μόνο δεν ανακάλεσε αλλά είπε όποιος δεν μπορεί να εκτίθεται να αποχωρήσει επιμένοντας στο ύφος του.
Ο πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ δεν είναι πνευματικός άνθρωπος με την έννοια του λογοτέχνη ή του ποιητή, αλλά δεν είναι ένας απλός συνδικαλιστής. Είναι ένας άνθρωπος που ήταν στα σχολεία για δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, ως διευθυντής σχολικών μονάδων, με αποστολή να καλλιεργεί το πνεύμα και να βοηθά στη μετάδοση της γνώσης.
Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξαν –ευτυχώς- αντιδράσεις, γεγονός που μπορεί να μας παρηγορεί πως ακόμα το πνεύμα λειτουργεί. Πως παρόλο που αυτοί που μας εκπροσωπούν πολύ συχνά παρουσιάζονται να φλερτάρουν με τον αυταρχισμό και την κατάλυση δημοκρατικών αρχών, εντούτοις υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όσο μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι λογικό πνευματικοί άνθρωποι να ζητούν να μπει φίμωτρο σε όσους εκφράζουν απόψεις αντίθετες με τις δικές τους, όσο μπορούμε να υπερασπιζόμαστε ανθρώπους και αξίες, μπορούμε και να ελπίζουμε.
