Η σχολική βία, απασχόλησε για άλλη μια φορά τον διευθυντή και το πειθαρχικό συμβούλιο ενός Γυμνασίου της πόλης, που κάλεσε για εκδίκαση, την υπόθεση δύο 15χρονων μαθητών, που είχαν σε βάρος τους, καταγγελίες για παραβατική συμπεριφορά, στον χώρο του σχολείου.
Η υπόθεση αφορούσε συμπλοκή μεταξύ τους, σε διάδρομο του ισογείου, την ώρα του διαλείμματος. Ο πρώτος επιτέθηκε στον δεύτερο και τον γρονθοκόπησε, τραυματίζοντάς τον, κυρίως στο κεφάλι και στο πρόσωπο. Τραυματίσθηκε και ο ίδιος, από τις γροθιές του άλλου, που αντεπιτέθηκε …αμυνόμενος.
Ο αρχικός δράστης, δεν χρειάστηκε να στριμωχτεί καθόλου από τον πρόεδρο του συμβουλίου και τους άλλους εκπαιδευτικούς-μέλη, για να παραδεχτεί ότι αυτός προκάλεσε το επεισόδιο. «Ναι έδερα τον, επειδή «κολλά» στην girlfriend μου, που είναι στην τάξη του, της στέλνει συνεχώς μηνύματα στα social και της τηλεφωνεί ότι την θέλει, παρά το ότι ξέρει, ότι εκείνη εν δική μου …και του λέει και η ίδια, ότι δεν ενδιαφέρεται και να την αφήσει ήσυχη».
Ο πρόεδρος του πειθαρχικού, πριν από την εκδίκαση του επεισοδίου, ζήτησε και είχε γραπτή ενημέρωση από τον καθηγητή Συμβουλευτικής και Επαγγελματικής Αγωγής, που τον πληροφόρησε ότι και τα δύο παιδιά, έχουν ατομικό ιστορικό παραβατικότητας. Δεν ξέρω αν ο πρόεδρος του πειθαρχικού, ενημερώθηκε και για το συλλογικό, ιστορικό μοτίβο αντρικής βιαιότητας, που ξεκινά από την εφηβεία και είναι αποδεκτό από μεγάλο μέρος της κυπριακής κοινωνίας, ως συστατικό στοιχείο του… «αντρισμού».
Από τη μια, ο δράστης κτύπησε τον συμμαθητή του, γιατί «παρενόχλησε» τη φίλη του, θεωρώντας, προφανώς, ότι το κορίτσι είναι ένα άβουλο πλάσμα, που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το ανεπιθύμητο φλερτ του άλλου και είναι επιπρόσθετα και… «δική» του… κι έτσι έπρεπε να «καθαρίσει» ο ίδιος, για πάρτη της, δέρνοντάς τον. Από την άλλη, το θύμα δεν καταλάβαινε και δεν δεχόταν το «όχι» της κοπέλας – και η άρνησή της, κινητοποίησε μέσα του, πρωτόγονες επιθυμίες επιβολής, της εποχής των …σπηλαίων, για να την πείσει πόσο πολύ …την αγαπά και πόσο …λάθος έχει εκείνη, που δεν του ανταποδίδει την αγάπη του! Και το ζήτημα, βέβαια, παραπέμπει σε μια γενικευμένη, προβληματική, «ιδιοκτησιακή» αντίληψη πολλών αγοριών και αντρών, στη σχέση τους με το άλλο φύλο.
Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση και τα δύο αγόρια έχουν την ολόψυχη στήριξη των πατέρων τους, που είναι πολύ περήφανοι για τους λεβέντες τους. Δεν γνωρίζουμε αν έχουν τη στήριξη των μητέρων τους, γιατί οι γνώμες των μητέρων τους, δεν ζητήθηκαν και δεν ακούστηκαν…
