Το «διακύβευμα των εκλογών» είναι πάντα ευέλικτο και ο καθένας το προσαρμόζει στα μέτρα του. Κανονικά, θα έπρεπε να είναι ένα, κοινό για όλους. Αλλά δεν είναι ποτέ ένα. Είναι όσα και οι υποψήφιοι. Γι΄ αυτό και δεν κατάλαβα ποτέ αυτή τη συζήτηση που επαναλαμβάνεται σε όλες τις εκλογές.
Ακόμα κι ετυμολογικά να το δεις, όταν έχει να κάνει με τη δημοκρατική διαδικασία της εκλογής Προέδρου, μου φαίνεται αταίριαστο. Διότι προέρχεται από το ρήμα διακυβεύω, διά και κυβεύω. Από τον κύβο, δηλαδή από το ζάρι. Ε, δεν παίζουμε στα ζάρια την προεδρία της χώρας! Αλλά, το καθιέρωσε έτσι η πολιτική κουλτούρα για να μπορούν οι πολιτικοί να υποβάλλουν στον ψηφοφόρο (και να τον τρομάζει) ότι παίζει την τύχη του στα ζάρια. Γι΄ αυτό και ο κάθε υποψήφιος, το κάθε επιτελείο, προβάλλει το διακύβευμα της δικής του οπτικής.
«Το διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές είναι ξεκάθαρο: ή Αναστασιάδης ή Ανδρέας Μαυρογιάννης», έλεγε προχτές ο Στέφανος Στεφάνου, για να εξηγήσει ότι «είτε ο Αβέρωφ Νεοφύτου εκλεγεί είτε ο Νίκος Χριστοδουλίδης, στην πραγματικότητα θα έχουμε τις πολιτικές του Νίκου Αναστασιάδη».
«Το διακύβευμα των εκλογών είναι να παραμείνει η χώρα σε σταθερή τροχιά ανάπτυξης», έλεγε η Τζώρτζια Κωνσταντίνου-Παναγιώτου, εκπρόσωπος του επιτελείου του Αβέρωφ Νεοφύτου, για να επαναλάβει ότι με τον Αβέρωφ στην προεδρία, «αυξάνεται ο εθνικός πλούτος και ενισχύεται η κοινωνική πολιτική».
«Η ενότητα, το βασικό διακύβευμα της επόμενης μέρας για την Κύπρο», έλεγε ο Νίκος Χριστοδουλίδης, παραπέμποντας στην «αντιμετώπιση των συνολικών προκλήσεων ανοίγοντας νέα σελίδα», την οποία σελίδα, όπως τονίζει συχνά, μπορεί να ανοίξει ο ίδιος με την κυβέρνηση της ενότητας.
Σύμφωνα και με την ερμηνεία που δίνει ο Μπαμπινιώτης για το διακυβεύω: «Αφήνω ένα γεγονός να εξελιχθεί και να διαμορφωθεί από εξωτερικούς παράγοντες χωρίς να συμμετέχω, σαν να το ‘παίζω στα ζάρια’, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η αίσια έκβασή του». Αυτοί που ρισκάρουν ως να παίζουν ζάρια, είναι τα κόμματα και οι υποψήφιοι, δεν είναι ο λαός. Οι πολίτες δεν παίζουν ζάρια, ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα και ψηφίζουν με βάση δικά τους κριτήρια, που για τον καθένα
είναι προσωπικά, και πολλοί με βάση το διαχρονικό δόγμα «όποιος και να βγει, το ίδιο θα είναι, δεν θα αλλάξει τίποτε». Σίγουρα δεν ευσταθεί αυτό, αλλά δεν έχουν πολλοί στο μυαλό τους το διακύβευμα, έτσι όπως το παρουσιάζουν τα επιτελεία.
Αυτή τη φορά, αν υπάρχει κοινό διακύβευμα, δεν είναι άλλο από τη σταθερότητα ή τον κλονισμό της παραδοσιακής κομματικής ζωής. Διότι, είναι η πρώτη φορά που τα δύο μεγάλα κόμματα και οι αρχηγοί τους έπαιξαν κυριολεκτικά στα ζάρια το μέλλον τους. Έριξαν μια ζαριά και αν δεν τους βγει, θα έχουν να διαχειριστούν σοβαρές αναταράξεις στα κόμματά τους, καθώς και τη διαμόρφωση ενός νέου κομματικού τοπίου. Μέσα στο οποίο, εκτός των άλλων, υπάρχει ενδεχόμενο να επανέλθει στην εικόνα και ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος, που ενώ ήταν ανύπαρκτος, τώρα θα μπορεί να διεκδικήσει και τον ρόλο του τρίτου πόλου, και μάλιστα από την πλευρά του νικητή. Αμφισβητώντας, δηλαδή, τη διαχρονική παντοκρατορία των δύο μεγάλων κομμάτων.
Το βασικό είναι ότι ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ έχουν να αναμετρηθούν με τα ποσοστά των προηγούμενων προεδρικών εκλογών. Το 2018 (πρώτος γύρος), ο Νίκος Αναστασιάδης πήρε 35,51% με 137.268 ψήφους και ο Σταύρος Μαλάς 30.24% με 116.920 ψήφους. Αν υπάρχει μεγάλη απόσταση των Αβέρωφ και Μαυρογιάννη από αυτά τα ποσοστά, θα είναι αποτυχία του Αβέρωφ από τη μια και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ από την άλλη.
Ακόμα και αν για τον Αβέρωφ υπάρχει η εξήγηση (λόγω Χριστοδουλίδη) των όποιων μειωμένων ποσοστών, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ θα κριθεί επειδή ως αρχηγός άφησε τις συνθήκες να διαμορφωθούν με αυτόν τον τρόπο. Στην περίπτωση που περάσει στον δεύτερο γύρο, ακόμα κι αν χάσει την εκλογή, θα είναι πολύ πιο εύκολη η παραμονή του στην κομματική ηγεσία. Αλλά, για το ΑΚΕΛ, που για τρίτη συνεχόμενη αναμέτρηση δοκιμάζει την τύχη του (στα ζάρια;) με υποψήφιο έξω από το κομματικό πλαίσιο και χωρίς συνεργασίες, δεν θα υπάρχει τρόπος να αποφύγει την κριτική και να παραμείνει ακλόνητο.
