Πρώτοι ήσαν οι εκπροσωπούντες την εξουσία, κήρυκες της «σύνεσης» της «φρόνησης» και της «νηφαλιότητας»! Άπαντες κατακεραύνωσαν την «υποστολή» της σημαίας του κατακτητή, σε σχολείο της Λύσης, στολίζοντας τον δεκαεξάχρονο μαθητή που την αποκαθήλωσε, ως «ανεύθυνο», «προβληματικό» και «επικίνδυνο», που διατάραξε επιπροσθέτως το «ήπιο κλίμα»!*1 Στη συνέχεια φυσικά, για να μην υστερήσει σε ψοφοδέεια, ακολούθησε (ψοφοδεής) και η τέταρτη εξουσία, είτε υπό τη μορφή του διαπρέποντος σε αγλωσσία «ενημερωτικού» πλέγματος της παρακμής, ειδησεογράφων δηλ. στις «εξωτερικές» σελίδες, είτε υπό μορφή σπουδαιοφανούς πληθωρικής ημιμάθειας της πολιτικής διανόησης των  δημοσιολογούντων επί παντός επιστητού, που «αλωνίζει» στις «εσωτερικές»! Όλων ομιλούντων με απέραντη, ειρήσθω, συγκατάβαση για ό,τι ώθησε τον «νεαρό μαθητή» στην πράξη του, με καθολική των ευχή, να μη βρει η πράξη μιμητές! Αρρήτως και μετά πολλών επαίνων, που έλεγε και ο Σουρής, εκ πεποιθήσεως κορυφαίοι ως ψοφοδεείς!
Και ιδού τι συνειρμικώς ενθυμείται ο γράφων: Τελείωνε το σχολικό έτος του 1957-1958 στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, εποχή δηλ. που, καλυπτόμενο από τους Άγγλους, το «σύνοικο στοιχείο», νυκτοβατώντας επέδραμε κατά των ελληνικών συνοικιών της Λευκωσίας, καίγοντας ό,τι συναντούσε μπροστά του, σπίτια, σχολεία και κυρίως εκκλησιές…  Μπροστά σ’ αυτή την αγγλοτουρκική ατιμία, μόνη σωτηρία των Ελλήνων έμενε η αυτοάμυνα, αν ενημερωνόταν έγκαιρα ο λαός ότι έρχονται τα στίφη. Την «ενημέρωση» ανέλαβαν οι μαθητές του Παγκυπρίου, που σε βάρδιες αγρυπνούσαν πάνω στα κεραμίδια των σπιτιών, εποπτεύοντας τα στενοσόκακα του τουρκομαχαλά, ώστε μόλις διαπιστώσουν οτιδήποτε, να σημάνουνε συναγερμό!
Σημειώνεται συναφώς, ότι για ανάλογη στάση των μαθητών (μάχη της Σεβερείου), το 1956, οι Άγγλοι είχαν, Φεβρουάριο μήνα, κλείσει το σχολείο για όλη την υπόλοιπη σχολική χρονιά. Έχοντας αυτή την εμπειρία, ο εμβληματικός καθηγητής δρ. Χρ. Χαραλάμπους, (και σύνδεσμος, ειρήσθω, των «μυημένων» μαθητών με την Οργάνωση) μάζεψε, μέσα Μαΐου, τους τότε τελειόφοιτους της 6ης Πρακτικού, για να μας πει τα πιο κάτω «νουθετήματα»: «Ακούστε παιδιά», είπε. «Απευθύνομαι σ’ εσάς ειδικά τους τελειόφοιτους του Πρακτικού, διότι ξέρω ότι οι περισσότεροι θα πάτε μετά για σπουδές στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Γνωρίζετε όμως ότι για να εισαχθείτε στο Μετσόβιο, θα χρειαστεί να παρακαθήσετε σε εξετάσεις που γίνονται μέσα στον Σεπτέμβριο. Και γνωρίζετε ακόμα ότι για να λάβετε μέρος στις εξετάσεις αυτές, πρέπει να έχετε απολυτήριο γυμνασίου! Αντιλαμβάνεστε συνεπώς τι διακινδυνεύετε εσείς του Πρακτικού: Αν οι Εγγλέζοι το κλείσουν πάλι, θα είναι τότε πρακτικά αδύνατο το σχολείο να σας δώσει απολυτήριο. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεχάσετε και τα περί σπουδών σας στο Μετσόβιο. Δεν είναι δηλ. το ίδιο με τους συμμαθητές σας που θα πάνε στο πανεπιστήμιο: Εκεί δεν χρειάζονται εξετάσεις και οι εγγραφές γίνονται πολύ αργότερα, μέχρι και τον μήνα Φεβρουάριο. Λοιπόν! Εσείς οι «Πρακτικοί» θα αποφασίσετε «ποιο εκ των δύο», που έλεγε και ο πρόγονός μας ο Σωκράτης: Στο Μετσόβιο ή στα κεραμίδια!»
Στο κρίσιμο, για τους νεαρούς τότε μαθητές, δίλημμα, ομαδική η απάντηση όλων, χωρίς δεύτερο συλλογισμό, ήλθε ομόφωνη και άμεση: «Κύριε Χαραλάμπους, στα κεραμίδια»! Ο Χαραλάμπους τότε δάκρυσε! Και ούτε να το κρύψει μπόρεσε, ούτε καν να το αποφύγει επιχείρησε.*2 Και παρότι πέρασαν έκτοτε τα χρόνια, (περισσότερα από 60) δεν είναι βέβαιος ο γράφων, αν ο δάσκαλος εκείνος, της θυελλώδους εκείνης για το γένος εποχής, δεν γνώριζε εκ των προτέρων την απάντηση των μαθητών του, αλλά πειράθηκε την ερώτηση, ως για να έχει την «ηδονή» μετοχής ξανά στη συγκίνηση, για ό,τι  ως περηφάνια και αρχοντιά μπορεί να εμφυσάει στα τέκνα του, ένα τέτοιο γένος…
Ενθυμείται δε ο αναγνώστης την περίπτωση του, άγνωστου ειρήσθω, δεκαοκτάχρονου αιχμαλώτου του Αττίλα το 1974*3, που μπροστά στη χάσκουσα κάννη του όπλου ενός Τούρκου αξιωματικού, ετοιμοθάνατος, τον έφτυσε στο πρόσωπο, επισπεύδοντας τον επερχόμενο θάνατο. Δεν έφτυσε λοιπόν έναν Τούρκο αξιωματικό απλώς, ο δεκαοκτάχρονος εκείνος άγνωστος. Έσωσε, ένας και μόνος αυτός, την τιμή του έθνους τις έσχατες εκείνες ημέρες της εθνικής ταπείνωσης. Όπως και το 1958 οι μαθητές του Παγκυπρίου την έσωζαν, όμως ομαδικά. Και τώρα, το 2019, ένας και μοναδικός μαθητής διέσωσε την τιμή του γένους μόνος του! Πράξη, ειρήσθω, λυτρωτική της καταισχύνης, στην οποία η άρχουσα τάξη, (ως πρώτη, δεύτερη, τρίτη, αλλά και τέταρτη εξουσία), καταδίκασε για 45 τώρα χρόνια ένα λαό, να εγκαταβιώνει ταπεινωμένος στη σιωπή, συρρικνωμένος, κυρτός και αμίλητος. 
Γι’ αυτό, λέει τέλος ο γράφων, πρέπει να μείνει άγνωστος και ο δεκαεξάχρονος μαθητής που υπέστειλε τη σημαία του Αττίλα! Όπως ακριβώς ο τότε άγνωστος δεκαοκτάχρονος που έφτυσε στο πρόσωπο τον ίδιο Αττίλα. Όχι τόσο για να σωθεί τάχα η ζωή του δεκαεξάχρονου από τον πιθανό Γκρίζο Λύκο, (Κενάν Ακίν) αλλά κυρίως, ώστε να δίνεται έτσι η δυνατότητα στον κάθε δεκαεξάχρονο συμμαθητή του, δυνάμει, να περιλαμβάνεται κι εκείνος στον πιθανό «άγνωστο υποστολέα» του συμβόλου της ήδη καλπάζουσας εθνικής καταισχύνης!
1.Κλίμα το οποίο, ειρήσθω, ευνοεί το «ήπιο» έργο των βυθοσκοπικών σκαφών της Τουρκίας, …
*2.Που τα συνήθη παρ’ ημίν ψοφοδεή, περί σωφροσύνης, θλιβερής, στα έσχατα, γονεϊκής ευτέλειας («συγγνώμης» στον Αττίλα!) και άλλα «νουνεχή» παρόμοια!
*3.Βλέπε «Τω αγνώστω εμπτύσαντι», Φιλελεύθερος 10/2/09.