Eκεί που θα ολοκληρωνόταν αυτές τις μέρες η θητεία των δημοτικών αρχόντων και θα λέγαμε αυτάρεσκα πως καλά τα καταφέραμε, ίσως γιατί «τέλος καλό, όλα καλά», βρεθήκαμε να συνεχίζουμε, παίζοντας παράταση. ΄Εχουμε άλλα δυόμισι χρόνια κι είναι ευκαιρία να διορθώσουμε, αν προλάβουμε, όσα (πολλά;) δεν κάναμε καλά. Είναι και η πρόκληση της επόμενης μέρας, μέσα από την όποτε ολοκληρωθεί μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είμαστε επαρκώς έτοιμοι για το νέο ξεκίνημα; Αναμφισβήτητα δεν είμαστε και σ΄αυτό δεν φταίει μόνο η ακατανόητη αβεβαιότητα για τους αριθμούς των δήμων που θα προκύψουν. Άλλωστε ορισμένα προξενιά έχουν κιόλας ευοδωθεί κι έμεινε μόνο το …προικοσύμφωνο! Ένα παράδειγμα ανεπαρκούς προετοιμασίας αφορά προσλήψεις νέου προσωπικού. Δεν αμφισβητείται πως υπάρχουν περιπτώσεις υποστελέχωσης, μια και φτάσαμε όμως μέχρι εδώ, θα ΄πρεπε να αξιολογηθούν οι υπάρχοντες ανθρώπινοι πόροι συνολικά στην κάθε νέα οικογένεια. Κάποιες αρμοδιότητες προστίθενται, άλλες αφαιρούνται, έχουμε κτήρια, έχουμε ανθρώπους, έχουμε εξοπλισμό με πολλαπλότητα αλλά και με πολλαπλές ελλείψεις… Είναι πολλά τα θέματα που (πρέπει να) απασχολούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Λίγα μόνο χωράνε σε τούτο το σημείωμα…
Η πρωτεύουσα φόρεσε τα γιορτινά της κι ο καιρός γενικά επιτρέπει την περιδιάβαση στους στολισμένους δρόμους με ευκολότερη την τήρηση (από τους πιο υπεύθυνους) των μέτρων για τον επίμονο κορωνοϊό. Ανάψαμε τα φώτα του δέντρου στον προμαχώνα, ώρα ήταν να φανεί κι αυτός πίσω από το τσιμεντένιο στηθαίο με επικάλυψη πάλλευκου μαρμάρου Θάσου – εκείνου που στο τέλος κατάφερε να γίνει αποδεκτό μέσα από διαδοχικές απορρίψεις. Ύστερα ήρθε η ώρα των εγκαινίων που μόνο την ανακούφιση των δημοτών μπορεί να σηματοδοτεί – τέρμα η ταλαιπωρία των πολιτών, τέρμα και η ήδη πολλαπλασιασμένη δαπάνη, παρόλο που κι αυτό δεν είναι σίγουρο αφού πρέπει τώρα να συζητηθούν οι εκκρεμότητες και τα παράπονα ανάμεσα στους συντελεστές του έργου – εμνείς πάλι θα πληρώσουμε! Θυμηθήκαμε ξανά και τα 120 δέντρα που κόπηκαν χαράματα ένα πρωϊ για χάρη του έργου που έκοψε την πόλη στα δυο για πάνω από μια δεκαετία κι ανέβασε τον δείκτη του σκορ από τα έξι εκατομύρια στα σαρανταπέντε!
Λίγους μήνες πριν ολοκληρώθηκε το ενδιαφέρον έργο της Στασικράτους με αρκετές να είναι κιόλας οι αποκλίσεις από τους σχεδιασμούς. Η αλλαγή της χρήσης (και της έννοιας) των πεζοδρομίων και, σε μερικές περιπτώσεις, η πλήρης κατάληψή τους από υπαίθριους θαμώνες παντός καιρού, φαίνεται «αναπόφευκτη», λες και είναι κι αυτό μια παράπλευρη απώλεια εκ του κορωνοϊού. Αν αυτό το αντέχεις (κι ας ξέρεις πως δεν σημαίνει πως θα τερματιστεί μαζί με τη νόσο), τι να πεις για αδειοδοτήσεις οχληρών δραστηριοτήτων που διαρκούν πολύ μετά τα μεσάντυχτα; Σ΄αυτό δεν τα πήγαμε καλά εκεί στον Δήμο Λευκωσίας αφού ούτε να ελέγξουμε καταφέραμε τη (μη) συμμόρφωση τέτοιων δραστηριοτήτων με τους όρους που περιλαμβάνονται στις πολεοδομικές άδειες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, χανόμαστε στη μετάφραση της νομοθεσίας με τον κατακερματισμό εξουσιών ανάμεσα σε αρμόδιες(;) αρχές με την καθεμιά, όταν ερωτάται, να απαντά δείχνοντας την άλλη. Και οι περίοικοι; Kαλά, αυτοί είναι απλώς ψήφοι που συχνά χάνουν όταν μπουν στην ζυγαριά…
Πολύ καλή είναι η δουλειά που έγινε στη Μακαρίου, στο τμήμα της όπου είχε ευθύνη ο Δήμος Λευκωσίας, μόνο που το αρμόδιο υπουργείο «ξέχασε» να τροποποιήσει τη νομοθεσία ώστε η από μακρού ληφθείσα απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να μπορεί να εφαρμοστεί. Ας χαρεί τουλάχιστον για ένα μήνα ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, τον χριστουγεννιάτικο ημι-πεζόδρομο Μακαρίου κι ας αναμένουμε (ανήσυχοι) τι θα μάς φέρει, μαζί με όλα τα άλλα, ο νέος χρόνος…
Τώρα που είναι ευκολότερη η πρόσβαση στην παλιά πόλη (παράκληση, μην πάτε με το αυτοκίνητό σας), καλύτερα να την περπατήσετε, ακόμα κι αν σε πολλά σημεία θα μελαγχολήσετε. Θα δείτε πόσο όμορφη είναι ή μπορεί να ξαναγίνει. Αφαιρέστε τα ετερόκλητα φτιασίδια που της φόρεσαν, φτιάξτε νοερά τα εγκαταλειμμένα διατηρητέα σπίτια της, ρίξετε μια ματιά μέσα από τα σπασμένα τζάμια, δείτε τις αυλές και τις καμάρες τους και σκεφτείτε πως ακούτε φωνές και γέλια παιδιών μαζί με τις (συχνά υπερβολικές) παρατηρήσεις των γονιών τους. Περάστε κι από τα σχολεία της Φανερωμένης και ανακαλέστε πρόσφατες εικόνες με τα παιδιά να παίζουν στην αυλή τους. Ούτως ή άλλως, έτσι θα ονομάζουμε το κτήριο και πολύς καιρός θα περάσει αν τελικά είναι να μετονομαστεί σε Αρχιτεκτονική Σχολή, χώρια που μπορεί να μας προκύψει κάποιο αγιασμένο «μπουτίκ χοτέλ»… Διερωτηθείτε γιατί η κεντρική κυβέρνηση δεν προνόησε να φτιάξει, μέσω του κηδεμόνα, τα ερειπωμένα τουρκοκυπριακά σπίτια και να τα παραχωρήσει, κατά προτίμηση, σε νεαρά ζευγάρια (ένοικοι θα είναι, όχι «χρήστες»), μέχρι την ώρα που θα μπορούσαν και θα επέλεγαν να επιστρέψουν οι ιδιοκτήτες τους. Στο μεταξύ, μπορεί να έχει νυχτώσει οπότε θα χρειαστεί για χατήρι σας να έχουν χαμηλώσει την έντασή τους τα εκτός ελέγχου (ή και παράνομα) μεγάφωνα υποστατικών διασκέδασης επισκεπτών και καταπόνησης εναπομενόντων κατοίκων…
Πώς έγινε έτσι η πόλη μας; To διαφημίζουν πως «η Λευκωσία αλλάζει»… Αναμφισβήτητα υπάρχουν πολλές θετικές αλλαγές που, όμως, δεν μπορούν να κρύψουν τις αρνητικές. Χρειάζεται καθαρή ματιά να δούμε τις αδυναμίες, να εντοπίσουμε τις λανθασμένες πολιτικές και πρακτικές, να ψάξουμε ξανά το όραμα που είναι φανερό πως δεν ήταν ποτέ κοινό κι ας δούμε και σ΄αυτό πώς να βελτιωθούμε. Την ίδια ώρα, δεν ξεχνούμε (αν μας επιτρέπεται!) πως η πόλη είναι (όχι μοιρασμένη αλλά) ημικατεχόμενη κι αυτό είναι κάτι παράλογο κι απάνθρωπο κι άδικο για τους δημότες, ταυτόχρονα εμπόδιο στη σωστή και ολοκληρωμένη λειτουργία της.
– ktsimillis@cytanet.com.cy
