Ανατρέχοντας πίσω στον Δεκέμβρη του 2019 θυμάται κανείς το ενδιαφέρον με το οποίο παρακολουθούσαμε εδώ στη μικρή Κύπρο, τι συνέβαινε στην Κίνα με τον κορωνοϊό, έναν ιό που το νέο του εκείνο στέλεχος, που μεταδιδόταν σε διάφορες χώρες με ταχύτητα φωτός, δεν μας ήταν γνωστό. Θυμάται μεν την αγωνία για την εξάπλωση αλλά χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει, τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι κι εμείς θα μπορούσαμε με ευκολία να γίνουμε στόχος της επιδημίας που εν τέλει εξελίχθηκε σε πανδημία. 

Ανατρέχοντας πίσω στον Μάρτιο του 2020, όταν τα πρώτα κρούσματα καταγράφηκαν και στην πατρίδα μας και ο αόρατος και ύπουλος εχθρός βρισκόταν ήδη εντός των πυλών, θυμάται κανείς τον πρώτο πανικό. Την αγωνία, τον φόβο για το άγνωστο και μη ελεγχόμενο. Όμως, όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα ήταν κοινά και ο πανικός εκείνης της περιόδου δεν κατάφερε να φέρει καμία διχόνοια. Όλοι συμμερίζονταν την ίδια αγωνία και γνώριζαν αλλά και ήθελαν να βρίσκονται στο «ίδιο στρατόπεδο» για να αντιμετωπίσουν αυτόν τον εισβολέα. Η μόνη «ένταση» που καταγραφόταν τότε ήταν σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις πολιτών, οι οποίοι ενώ γνώριζαν ότι νοσούσαν με κορωνοϊό, αντί να περιοριστούν, συνέχιζαν να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα με ορατό τον κίνδυνο της διασποράς του.

Ακόμη κι όταν οι πολιτικές αποφάσεις ήθελαν οι πολίτες να καρφώνουν τους γείτονές τους κατά πόσον είχαν στο σπίτι καμία παράνομη μάζωξη με τον αριθμό των καλεσμένων να ξεπερνά αυτόν που προνοούσε το πρωτόκολλο και το ισχύον Διάταγμα, οι πλείστοι δεν το έπρατταν. 

Θυμάμαι ακόμη την περίπτωση νεαρού που φεύγοντας αργά το βράδυ από τη δουλειά του έσπευσε να πάει στην αρραβωνιαστικιά του και κατέληξε να περάσει κάποια 24ωρα στη φυλακή καθώς εντοπίστηκε σε ώρα που απαγορευόταν η κυκλοφορία. Πόση ενότητα κόσμου είδαμε τότε; Σύσσωμοι οι πολίτες αντέδρασαν στην υπερβολή που επέδειξαν οι Αρχές έναντι του νεαρού και ασκήθηκε τόσο έντονη πίεση προς τους αρμόδιους που, σε συνδυασμό με την κοινωνική κατακραυγή, οδήγησαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να απονείμει χάρη και ο νεαρός να αποφυλακιστεί. 

Μετά, στο μυαλό έρχονται εικόνες που βλέπαμε καθημερινά σε τηλεόραση και διαδίκτυο. Ολόκληρες γειτονιές την περίοδο της καραντίνας να γίνονται μια οικογένεια. Άνθρωποι που πιθανόν μέχρι τότε να μην αντάλλαζαν μία καλημέρα, έγιναν μια γροθιά. Έδιναν βραδινά ραντεβού στα μπαλκόνια για να μιλήσουν, να ακούσουν μουσική, να ψυχαγωγηθούν. 

Οι μήνες πέρασαν και φτάσαμε στο σήμερα. Στην εποχή των εμβολίων και των πολιτικών αποφάσεων που αντί να καθησυχάζουν τα πνεύματα, τα οξύνουν. Τώρα ήρθε ο διχασμός. Όχι από μόνος του φυσικά, αλλά απ’ αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις και είναι οι πρώτοι οι οποίοι όφειλαν, παράλληλα με τη Δημόσια Υγεία, να διαφυλάξουν και την ενότητα. Γιατί ως γνωστόν, για να αντεπεξέλθεις μίας κρίσης χρειάζεσαι ενότητα. Επιπόλαιες και αντιφατικές δηλώσεις και παράλογα μέτρα δίχασαν τον λαό σε εμβολιασμένους και σε μη, με όλες τις τραγικές συνέπειες που βλέπουμε και διαβάζουμε καθημερινά. Λες και είναι μία μάχη επικράτησης των μεν ή των δε. Κρίμα…