Οι εκάστοτε παρασάνταλοι που εναλλάσσονται στο Υπουργείο Θρησκευμάτων και (παρεμπιπτόντως) Παιδείας προβαίνουν σε σπασμωδικές προσθαφαιρέσεις στη βάση μας εναλλασσόμενης πολιτικής και κομματικής ατζέντας και φιλοσοφίας. Έτσι, όμως, απλώς μαστιγώνουν τη θάλασσα στην οποία πελαγοδρομεί η τσαπατσούλικη, εκτρωματική σχεδία της εκπαίδευσης.
Στην Ελλάδα -όπως και στην Κύπρο που δεν κείται και τόσο μακράν- η παιδεία, αλλά και γενικότερα η διάπλαση των παίδων που ξεκινά από το σπίτι, δεν είναι παρά μια εκλεπτυσμένη μορφή παιδικής κακοποίησης. Ένα εξακολουθητικό έγκλημα που βρίσκουμε και θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας.
Οι τωρινοί αμήχανοι λήπτες αποφάσεων έκριναν ότι η μουσική και τα καλλιτεχνικά δεν έχουν κανένα λόγο να βρίσκονται στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου, με πρόφαση το γεγονός ότι επρόκειτο για μαθήματα επιλογής όπου παρατηρήθηκε χαμηλή συμμετοχή. Δηλαδή είναι μαθήματα υπό δοκιμή; Έτσι θα το πάμε; Ας γίνουν τότε όλα τα μαθήματα «επιλογής» και ν’ αφήσουμε τους σαστισμένους διαγωνιζόμενους (κι όχι εκπαιδευόμενους) λυκειαίους να διαλέξουν από μόνοι τους. Ας δούμε π.χ. ποια θα είναι η συμμετοχή στα θρησκευτικά. Αλλά, βέβαια, δεν ρώτησε κανείς τους μαθητές πόσο πραγματικά αγαπούν και ενδιαφέρονται και για τα λεγόμενα βασικά μαθήματα, τα ελληνικά, τα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία κ.ο.κ. και ποια μαθήματα θα διάλεγαν αν δεν τους μολύναμε με το στρες της αποτυχίας. Τη δε κοινωνιολογία ξεχάστε τη, γιατί είναι κάτι χειρότερο από ασήμαντη: είναι επικίνδυνη.
Δεν υπάρχουν ανούσια και ασήμαντα μαθήματα. Υπάρχουν ανέμπνευστα, ομφαλοσκοπικά και βαρετά σχολεία με αφοπλισμένους, ξεπουπουλιασμένους και συμβιβασμένους εκπαιδευτικούς. Τα καλλιτεχνικά μαθήματα πρέπει να πάψουν επιτέλους να αντιμετωπίζονται (πρώτιστα από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς) ως «δευτερεύοντα», «χαριτωμένα», αλλά άοσμα γεμίσματα διδακτικών ωρών.
Σ’ ένα σχολείο αντάξιο της αποστολής του κανείς μαθητής δεν νοείται να μένει πίσω σε ό,τι αφορά μια σφαιρική και πολύπλευρη εκπαίδευση. Δεν υπάρχει πειστικότερη ένδειξη προόδου μιας κοινωνίας από την ανάπτυξη της φιλοκαλίας, την οποία οφείλεις να καλλιεργήσεις σωστά και μεθοδικά από τις πιο τρυφερές ηλικίες.
Σε καμιά περίπτωση το υφιστάμενο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα δεν πλησιάζει το ιδανικό στους στόχους της εικαστικής αγωγής, της μουσικής ανάπτυξης, της θεατρικής παιδείας και της εν γένει αισθητικής καλλιέργειας ενός μαθητικού πληθυσμού που να είναι εκπαιδευμένος να εκπαιδευτεί. Με αυτό το σκεπτικό, όμως, θα έπρεπε να καταργήσουμε όλα τα μαθήματα.
Αντί για ένα πολυαισθητηριακό βίωμα, μια διαδικασία ξεκλειδώματος του νου και όξυνσης της αισθητηριακής αντίληψης, μια βιωματική και απελευθερωτική άσκηση του πνεύματος, η εκπαίδευση κατάντησε μια μονοδιάστατη και επιστημονικά ατεκμηρίωτη διεκπεραίωση ενός κλειστού κύκλου «βασικών» μαθημάτων. Που μάλιστα παραδίδονται με έναν ξύλινο, δασκαλίστικο τρόπο, που μοιάζει με το γέμισμα ενός κουβά.
Όλο το κακό από εκεί ξεκινάει. Και είναι αργά όταν συνειδητοποιείς ότι το πιο δύσκολο μάθημα στη ζωή είναι να ξεμάθεις.
Στην Ελλάδα -όπως και στην Κύπρο που δεν κείται και τόσο μακράν- η παιδεία, αλλά και γενικότερα η διάπλαση των παίδων που ξεκινά από το σπίτι, δεν είναι παρά μια εκλεπτυσμένη μορφή παιδικής κακοποίησης. Ένα εξακολουθητικό έγκλημα που βρίσκουμε και θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας.
Οι τωρινοί αμήχανοι λήπτες αποφάσεων έκριναν ότι η μουσική και τα καλλιτεχνικά δεν έχουν κανένα λόγο να βρίσκονται στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου, με πρόφαση το γεγονός ότι επρόκειτο για μαθήματα επιλογής όπου παρατηρήθηκε χαμηλή συμμετοχή. Δηλαδή είναι μαθήματα υπό δοκιμή; Έτσι θα το πάμε; Ας γίνουν τότε όλα τα μαθήματα «επιλογής» και ν’ αφήσουμε τους σαστισμένους διαγωνιζόμενους (κι όχι εκπαιδευόμενους) λυκειαίους να διαλέξουν από μόνοι τους. Ας δούμε π.χ. ποια θα είναι η συμμετοχή στα θρησκευτικά. Αλλά, βέβαια, δεν ρώτησε κανείς τους μαθητές πόσο πραγματικά αγαπούν και ενδιαφέρονται και για τα λεγόμενα βασικά μαθήματα, τα ελληνικά, τα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία κ.ο.κ. και ποια μαθήματα θα διάλεγαν αν δεν τους μολύναμε με το στρες της αποτυχίας. Τη δε κοινωνιολογία ξεχάστε τη, γιατί είναι κάτι χειρότερο από ασήμαντη: είναι επικίνδυνη.
Δεν υπάρχουν ανούσια και ασήμαντα μαθήματα. Υπάρχουν ανέμπνευστα, ομφαλοσκοπικά και βαρετά σχολεία με αφοπλισμένους, ξεπουπουλιασμένους και συμβιβασμένους εκπαιδευτικούς. Τα καλλιτεχνικά μαθήματα πρέπει να πάψουν επιτέλους να αντιμετωπίζονται (πρώτιστα από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς) ως «δευτερεύοντα», «χαριτωμένα», αλλά άοσμα γεμίσματα διδακτικών ωρών.
Σ’ ένα σχολείο αντάξιο της αποστολής του κανείς μαθητής δεν νοείται να μένει πίσω σε ό,τι αφορά μια σφαιρική και πολύπλευρη εκπαίδευση. Δεν υπάρχει πειστικότερη ένδειξη προόδου μιας κοινωνίας από την ανάπτυξη της φιλοκαλίας, την οποία οφείλεις να καλλιεργήσεις σωστά και μεθοδικά από τις πιο τρυφερές ηλικίες.
Σε καμιά περίπτωση το υφιστάμενο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα δεν πλησιάζει το ιδανικό στους στόχους της εικαστικής αγωγής, της μουσικής ανάπτυξης, της θεατρικής παιδείας και της εν γένει αισθητικής καλλιέργειας ενός μαθητικού πληθυσμού που να είναι εκπαιδευμένος να εκπαιδευτεί. Με αυτό το σκεπτικό, όμως, θα έπρεπε να καταργήσουμε όλα τα μαθήματα.
Αντί για ένα πολυαισθητηριακό βίωμα, μια διαδικασία ξεκλειδώματος του νου και όξυνσης της αισθητηριακής αντίληψης, μια βιωματική και απελευθερωτική άσκηση του πνεύματος, η εκπαίδευση κατάντησε μια μονοδιάστατη και επιστημονικά ατεκμηρίωτη διεκπεραίωση ενός κλειστού κύκλου «βασικών» μαθημάτων. Που μάλιστα παραδίδονται με έναν ξύλινο, δασκαλίστικο τρόπο, που μοιάζει με το γέμισμα ενός κουβά.
Όλο το κακό από εκεί ξεκινάει. Και είναι αργά όταν συνειδητοποιείς ότι το πιο δύσκολο μάθημα στη ζωή είναι να ξεμάθεις.
