Μέχρι την τουρκική εισβολή του 1974 η ΑΤΑ παραχωρείτο ανά τρίμηνο και σε όλες ανεξαίρετα τις συμβάσεις υπήρχε όρος ότι παραχωρείτο σύμφωνα με το κυβερνητικό σύστημα. Λόγω των επιπτώσεων της εισβολής η ισχύς των συμβάσεων και της ΑΤΑ ανεστάλησαν.
Το 1977 σε συνάντηση των ηγεσιών της ΣΕΚ-ΠΕΟ-ΠΑΣΥΔΥ με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, συμφωνήθηκε η επαναφορά της με παροχή ανά 6μηνο.
Το 1986 οι εργοδότες έθεσαν θέμα κατάργησης της ΑΤΑ. Δημιουργήθηκε κρίση και ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας μ. Σπύρος Κυπριανού όρισε 5μελή επιτροπή μεταξύ των οποίων και δύο μετέπειτα Πρόεδροι της Δημοκρατίας, (Γιώργος Βασιλείου και Τάσος Παπαδόπουλος) το πόρισμα των οποίων συνηγορούσε στη διατήρηση της.
Το 1996 οι εργοδότες έθεσαν ξανά θέμα κατάργησης της ΑΤΑ. Δημιουργήθηκε κρίση, παρενέβη ο τότε Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης και τελικά στις συναντήσεις των ηγεσιών της ΣΕΚ-ΠΕΟ-ΠΑΣΥΔΥ με τον Πρόεδρο συμφωνήθηκε η εξαίρεση από την ΑΤΑ των φόρων κατανάλωσης στα τσιγάρα και αλκοόλ.
Ενώ τα Συμβούλια της ΣΕΚ και ΠΑΣΥΔΥ ενέκριναν την συμφωνία, το Συμβούλιο της ΠΕΟ την απέρριψε.
Όταν τον Ιούνιο του 1999, η κυβέρνηση αύξησε τους φόρους κατανάλωσης στα πιο πάνω αγαθά, η ΠΕΟ κήρυξε απεργία, όμως τελικά αποδέχτηκε τη νέα ρύθμιση. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΑΚΕΛ με Υπουργό Εργασίας τη σημερινή Γ. Γρ. της ΠΕΟ δεν ακύρωσε την απόφαση της Κυβέρνησης Κληρίδη.
Αυτή είναι ιστορία. Σήμερα επιβάλλεται η Κυβέρνηση, οι εργοδοτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις να συμφωνήσουν σε νέα μακρόχρονη λύση γιατί η ΑΤΑ είναι ο στυλοβάτης της εργατικής ειρήνης που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χώρα μας.
Πιστεύω ότι η εμπειρία μου, μου δίνει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να δημοσιοποιήσω κάποιες σκέψεις/εισηγήσεις μου.
Η ΑΤΑ δίνει τη δυνατότητα για μακρόχρονες συμβάσεις που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της εργασιακής ειρήνης. Για αυτό πρέπει να διατηρηθεί και να καταβάλλεται ολόκληρη.
Η ΑΤΑ διασφαλίζει την αγοραστική δύναμη των μισθών και επομένως διασφαλίζει την ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Ας μη ξεχνούμε ότι ο άνθρωπος εργάζεται για να ζει και όχι ζει για να εργάζεται.
Η ΑΤΑ δεν πρέπει να αποζημιώνει τα εισοδήματα που δεν χρησιμοποιούνται για την αγορά αγαθών. Αυτά είτε κατατίθενται στις τράπεζες ή και επενδύονται. Επομένως αν το τμήμα στατιστικής λαμβάνει υπόψη του εισοδήματα π.χ. μέχρι 5.000 ευρώ είναι δίκαιο να υπάρχει ανώτατο όριο αποζημίωσης τις 5.000 ευρώ και εισοδήματα πάνω από αυτό το ποσό να μη αποζημιώνονται.
Κυβέρνηση, εργοδοτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις να εξετάσουν την πιθανότητα εξαίρεσης από την ΑΤΑ ορισμένων αγαθών που επηρεάζουν αρνητικά την υγεία όπως π.χ. έκαναν στο Βέλγιο.
Τέως Γ. Γρ. ΣΕΚ
