Είμαστε ανάμεσα σε μια θλιβερή επετειακή συγκυρία, στην Α’ φάση (20 Ιουλίου) και Β’ φάση (14 Αυγούστου) της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Αξιοσημείωτο που η συμφωνημένη εκεχειρία με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας – ΟΗΕ με εφαρμογή στις 22 Ιουλίου 1974 το απόγευμα, χρησιμοποιήθηκε από την Τουρκία για να αποβιβάσει χιλιάδες Αττίλες, άρματα και βαρύ οπλισμό και παραβιάστηκε ωμά με εγκληματική στρατιωτική δράση καταλαμβάνοντας πρόσθετες ελεύθερες περιοχές, διαπράττοντας μαζικές δολοφονίες αμάχων, κτηνώδεις βιασμούς και άλλα τέτοια, όλα στη διάρκεια της υποτιθέμενης εκεχειρίας! Αυτή λοιπόν η συγκυρία προσφέρεται για ένα επίκαιρο προβληματισμό σε συνδυασμό με την σημερινή ωμή τουρκική πραγματικότητα, όπου η προετοιμασία από την σχολική προπαγάνδα μέχρι τους εξοπλισμούς, καταδεικνύουν ότι ο τουρκικός επεκτατισμός παραμένει αμείωτος και στη νέα του μορφή ως νεο-οθωμανικός ισλαμοφασισμός. Χαρακτηριστικά, στην σχολική ύλη της Τουρκίας, μαθαίνουν ότι το μισό Αιγαίο είναι τουρκικό, πολλά ελληνικά νησιά είναι υπό κατοχή και η Κύπρος είναι τουρκική επειδή καταχτήθηκε το 1571 από τους Οθωμανούς.
Μια άλλη διαχρονική συμπεριφορά του τουρκικού καθεστώτος εξουσίας είναι ότι αναλαμβάνει στρατιωτική δράση σε περιπτώσεις συντριπτικής υπεροπλίας έναντι του αδύνατου θύματος, όπως στην περίπτωση της Κύπρου, Ιράκ, Αφρίν Συρίας, Λιβύη… Στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τις αμέτρητες αφορμές, το τουρκικό καθεστώς δεν προχώρησε ποτέ σε γενική σύρραξη, αλλά επεδίωξε «θερμό επεισόδιο» που θα οδηγούσε τις δύο χώρες σε «διμερή διάλογο». Άλλωστε, μια τουρκική στρατιωτική αποτυχία θα είχε άλλες απρόβλεπτες επιπτώσεις εντός Τουρκίας και βέβαιη καρατόμηση της καθεστωτικής ηγεσίας.
Τα πιο πάνω είναι διαπιστώσεις που συμμερίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ενώ στο επίπεδο της ηγεσίας επικρατούν … θεωρίες, με πρόσφατο το δόγμα Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη που τα τελευταία χρόνια συνοψίζεται στο δίλημμα «διάλογος ή πόλεμος» κι έτσι πιστεύουν ότι με πολιτικούς ελιγμούς (διά ανομολόγητων υποχωρήσεων), αποφεύγουμε τον πόλεμο. Αποτέλεσμα αυτής της … θεωρίας είναι ότι οι τουρκικές παρανομίες που καταδικάστηκαν από την ΕΕ και άλλους, μετατέθηκαν στο διμερές επίπεδο Ελλάδας-Τουρκίας όπως επιδίωκε για δεκαετίες η Τουρκία! Κι οι εγχώριοι «φωστήρες» μας νομίζουν ότι είναι οι πολιτικοί ελιγμοί τους που αποτρέπουν την τουρκική επιδρομικότητα και όχι η ετοιμότητα κι αποφασιστικότητα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Φυσικά, η Κύπρος δεν μπορεί να διαμορφώσει μόνη πανεθνικό αμυντικό δόγμα, αλλά μια στρατευμένη Αθήνα μπορεί να θεμελιώσει ένα πανεθνικό μέτωπο αποτροπής από την Θράκη μέχρι την Κύπρο. Έτσι, η Κύπρος από «όμηρος» μετατρέπεται σε πλεονέκτημα σε μια στρατηγική αντιπερισπασμού απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό.
Επανερχόμενοι στην συγκυρία των θλιβερών εθνικών επετείων, προκύπτει άλλη μια αδυσώπητη διαπίστωση. Όσοι στην Αθήνα πριν δεκαετίες «συνεννοήθηκαν» προδοτικά με την Τουρκία, είτε εγκατέλειψαν την Κύπρο επειδή «κείται μακράν», με την προσδοκία να χορτάσει το τουρκικό θηρίο, έπεσαν έξω! Σήμερα, παρά τις πρωτόγνωρα ευνοϊκές εξελίξεις (π.χ. ανάπτυξη της Ευρωάμυνας, εχθρική στάση της Τουρκίας στα δυτικά συμφέροντα κ.ά.), μια μίζερη πολιτική οδηγεί σε συρρίκνωση και αλλεπάλληλες υποχωρήσεις, την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας απαιτεί ορθολογική προετοιμασία και αποτρεπτική ισχύ επειδή απομακρύνουν μια νέα τουρκική επιδρομή και συνδράμουν ουσιαστικά τις διαπραγματεύσεις.
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ – S&D
costas.mavrides@europarl.europa.eu
