Τον τελευταίο καιρό, γίνεται μια έντονη συζήτηση, για το «Τούρκικο» πρόβλημα που έχουμε εδώ και πολλά χρόνια στη Κύπρο. Πρόβλημα που δεν έχουμε μόνο εμείς αλλά και πολλές γειτονικές της Τουρκίας χώρες. Το άκουσα τελευταία από κάποιο να αποκαλεί «Τούρκικο» πρόβλημα και αμέσως συμφώνησα και το υιοθέτησα.

Αυτές τις μέρες του Ιουλίου – Αυγούστου, πάντα η σκέψη μας, πάει στη ανεπανάληπτη πρόσφατη  προδοσία του 1974. Και ταυτόχρονα πάει στη κατεχόμενη μας πατρίδα. Ταξιδεύει στα πρώτα μας παιδικά χρόνια. Στα πρώτα μας Ελληνικά γράμματα, στα ήθη και έθιμα της γιαγιάς, την μάνας του πατερά μας, της γειτονιάς μας, της ενορίας , όλων των ενοριών, της πόλης μας, του διαμερίσματος Μόρφου μας.

Ήθος! Μια έννοια ξεχασμένη. Τι είναι αλήθεια; Είναι αυτό που υπήρχε  στο σπίτι , στο σχολείο, στο σωματείο, στο παιχνίδι, στη οικογένεια, στην εκκλησία στη γειτονιά, στον. έρωτα Είναι αυτό που ζούσαμε σαν κοινή πρακτική στην καθημερινότητα μας. Ο σεβασμός στον πιο ηλικιωμένο, στο δάσκαλο, τον παπά, στον διαφορετικό. Στο γείτονα μας, τον χωριανό μας το Τούρκο.  Στον εθνικόφρονα, στον αριστερό, στον σοσιαλιστή.

Ακόμα και στους καυγάδες υπήρχε  χιούμορ. Είχε σεβασμό. Θυμούμαι τις σχέσεις μεταξύ δασκάλων, καθηγητών, μαθητών, μαθητριών. Που είναι η ένδειξη σεβασμού όταν εισερχόταν ο δάσκαλος στην τάξη; Ακόμα και στη εκδρομή, στο κέφι πάνω, υπήρχαν όρια.  Όταν περνούσε ο παπά Γιάννης, ο παπά Αντώνης από το καφενείο; Όλοι να σηκωθούν. Αυτό λέγεται ΗΘΟΣ !

Θυμούμαι τα έθιμα μας. Τα θρησκευτικά μας έθιμα, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα,  οι ονομαστικές γιορτές μας. Τις λαμπρατζιές, τα κάλαντα, τις μάσκες, τον αγιασμό στα Θεοφάνια, τα κεράσματα, τα τραπεζώματα, τα γλέντια στα περβόλια τη Καθαρή Δευτέρα, τα τσιατιστά, οι γάμοι, όπου έκλειναν δρόμους, τους γέμιζαν τραπέζια, ασπρογιάζαν,  άναβαν οι φούρνοι μια βδομάδα, έρχονταν ορχήστρες να γίνει το πλούμισμα, να χαρεί ο περβολάρης, να πλουμίσει η μητέρα, να χορέψουν οι νέοι κι οι νέες και ο έρωτας να γελά μεθυσμένος από χαρά.

Ναι , έτσι ήταν η ζωή  στου Μόρφου μας, στην Κύπρο μας. Εμείς και η παράδοση μας. Εμείς κι η ιστορία μας. Με τα καλά και τα κακά μας. Όλα αυτά ήταν, είναι ακόμα,  του Μόρφου μας, η πατρίδα μας. Αυτά όλα μας κράτησαν όρθιους, ζωντανούς. Με τους καλούς καραβοκύρηδες και τους κακούς. Με αυτούς που μας πρόδωσαν και αυτούς που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν και θυσιάστηκαν. Ο Μορφίτης ο Μακρύδιακος, ο  Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, του πρόσφεραν την προσωπική του καλοπέραση και μια ζωή με λεφτά και δόξα όμως είπε ΟΧΙ, Τον ακολούθησαν ο Αυξεντίου, ο Μάτσης ο Παλληκάριδης, και δικοί μας Μορφίτες, ο Άντης, ο Καρεκλάς, ο Τσίγκης, τα δύο ξαδέλφια Χατζηκυριάκου και πόσοι άλλοι αγαπημένοι και αξέχαστοι φίλοι και συγγενείς μας.

Ζούμε όντως, μια περίοδο κρίσης. Παγκόσμιας αλλά και τοπικής. Το βιοτικό επίπεδο έπεσε για τους πολλούς. Και λίγοι πλούτισαν με ύποπτους τρόπους. Ο κόσμος αγανακτεί, βρίσκετε σε αδιέξοδα. Βλέπει τους ηγέτες του σε όλους τους θεσμούς να μην θέλουν η να μην μπορούν να βοηθήσουν. Ζει την αναξιοκρατία, την ατιμωρησία. Ελπίζουν, βασίζονται στο βουλευτή , στο κόμμα, μπας και βρουν δουλειά στα παιδιά τους.  

Έχασαν την αξιοπρέπεια τους. Χάσαμε την αξιοπρέπεια μας, την Μορφίτική  μας περηφάνια. Ο περήφανος περβολάρης γέρασε, έφυγε  από την ζωή πικραμένος, απογοητευμένος. Τα παιδιά και τα εγγόνια του, τα έζησαν όλα αυτά, τα ζουν ακόμα και φυσικά δεν πιστεύουν κανένα, δεν πιστεύουν σε τίποτε.  Έχασαν την ελπίδα τους για μια δίκαιη λύση που θα τους επέτρεπε πάλι να επιστρέψουν περήφανοι στους σκλαβωμένους τόπους των παππούδων τους, ελεύθεροι και αξιοπρεπείς. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στη πολιτεία, στην εκκλησία, στη δικαιοσύνη, στην πατρίδα.   Όταν κάποιος  μιλά για ήθος το περιπαίζουμε. Δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε, να αντιδράσουμε. Τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης, μας οδηγούν εκεί που θέλουν τα μεγάλα συμφέροντα. Μεγεθύνουν αυτά που θέλουν και κρύβουν αυτά που δεν τους βολεύουν.

Μια ολόκληρη Ευρωπαϊκή ένωση, που τόσα επενδύσαμε για δικαιοσύνη, «σχίζει τα ιμάτια της» για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε μια περιοχή και κλείνει τα μάτια άμα η Τουρκία για μισό αιώνα συνεχίζει να παρανομεί στην Κύπρο.

Εδώ καταφέραν τα γραφεία προπαγάνδας  της Τουρκίας και όχι μόνο, να εισβάλουν  ξανά και να μας παρασέρνουν στο απίστευτο, πως για όλα στην Κύπρο φταίμε εμείς. Και «επειδή φταίμε εμείς και επειδή δεν εμπιστευόμαστε τους δικούς μας ηγέτες» φτάσαμε στο σημείο να πιέζουμε για λύσεις που ήταν και είναι ακόμα ο στόχος της Τουρκίας. Μα είναι δυνατόν , επειδή, δίκαια λέω γω, είμαστε απογοητευμένοι με τους ηγέτες μας, και επειδή δεν θα προλάβουμε να πάμε πίσω στα σπίτια μας, να δεχόμαστε λύσεις που παραδίδουν εδάφη στην Τουρκία για πάντα?

Ποιοι είμαστε εμείς για να αποτολμήσουμε να παραχωρήσουμε γη της πατρίδας μας στη Τουρκία;

Σκηνοθέτης