Ο κλασικός Θουκυδίδης μέσω της εξιστόρησης του Πελοποννησιακού Πολέμου, είναι απαράμιλλος. Εξ ου και αποτελεί εγχειρίδιο κατανόησης των διεθνών σχέσεων και του διεθνούς δικαίου. Κι όπως ο ίδιος υπέδειξε, «έγραψα την ιστορία μου για να μείνει αιώνιο κτήμα των ανθρώπων και όχι για ένα πρόσκαιρο ακροατήριο». Αμέτρητοι σύγχρονοι διανοητές και διαμορφωτές πολιτικής τονίζουν την διαχρονική αξία του Θουκυδίδη, που ερμηνεύει τις διακρατικές σχέσεις/ συγκρούσεις, παραθέτοντας αίτια, αφορμές και λογικές διαχρονικής σημασίας, που αφήνουν τους μελετητές για τα δικά τους συμπεράσματα. Στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον ανταγωνισμού και συγκρούσεων ανάμεσα σε κράτη άνισης ισχύος για ανακατανομή επικράτειας και επιρροής, ο Θουκυδίδης παραμένει μακράν ο πλέον επίκαιρος για κατανόηση των παρόντων και μελλούμενων για την σχέση δικαίου και ισχύος στη διεθνή σκακιέρα.
Στο γνωστό διάλογο της σύγκρουσης Αθηναίων- Μηλίων καταγράφονται μερικά από τα πλέον κορυφαία αξιώματα π.χ. «Όσοι διατηρούν την ελευθερία τους, το χρωστούν στη δύναμη τους» και «οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμη τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται». Τις προάλλες, ο υπουργός Εξωτερικών της ελληνικής κυβέρνησης, Γ. Γεραπετρίτης, σε εκτενές άρθρο του για την Τουρκία, εμφανίστηκε με δική του «λογική» στις διεθνείς σχέσεις, σε μια απόπειρα να … «δολοφονήσει» τον διαχρονικό Θουκυδίδη και μαζί τον ορθολογισμό. Το απόσταγμα στις διεθνείς σχέσεις για τον κ. Γεραπετρίτη είναι ότι: «Η διπλωματία, είτε διεξάγεται αμιγώς επί τη βάσει του Διεθνούς Δικαίου, είτε δεν είναι διπλωματία». Καμία αναφορά σε τουρκικό επεκτατισμό με απανωτές παρανομίες, σε ακρωτηριασμό εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου ή έστω σύνδεση με την Ουκρανία, σε απειλές πολέμου αφού όλα αντιμετωπίζονται επαρκώς στον …ΟΗΕ. Εκεί, σύμφωνα με τον υπ. Εξωτερικών «όλοι θα κληθούν να επιδείξουν πίστη στη διεθνή νομιμότητα»!
Τέτοια φούμαρα εκστομίζουν συνήθως γραφικοί ακροαριστεροί, παλαιότερα ακροδεξιοί χουντικοί πατριδοκάπηλοι και τώρα η νεοταξική τους μετάλλαξη. Πρόκειται για επιβεβαίωση της θεωρίας Μητσοτάκη – Γεραπετρίτη ότι η σχέση μας με την Τουρκία συνοψίζεται στο «πόλεμος ή διάλογος» κι έτσι νομίζουν ότι με τη διπλωματία αποφεύγουμε τον πόλεμο κι όχι λόγω της ετοιμότητας και αποφασιστικότητας των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Χαρακτηριστικά, οι απανωτές υποχωρήσεις θεωρούνται νίκες, από τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό που η ΕΕ επέβαλε υποχρεωτικά αλλά η Αθήνα αυτοπεριορίστηκε για να μην εξαγριωθεί το τουρκικό θηρίο, τον «διμερή διάλογο» που για δεκαετίες η Τουρκία επιδίωκε, την πόντιση του καλωδίου σε διεθνή χωρικά ύδατα που ακόμη εκκρεμεί, την περιχαράκωση του τουρκο-λυβικού μνημονίου, την απαίτηση για ισότιμη κυριαρχία από το κατοχικό καθεστώς στην Κύπρο κ.ά.
Ο αποπειραθείς «δολοφόνος» του ορθολογισμού επιχειρεί να εμφανίσει τους επικριτές του ότι προτείνουμε να εγκαταλειφθεί το Διεθνές Δίκαιο, ενώ προτείνουμε ανυποχώρητη προάσπιση του Διεθνούς Δικαίου που είναι και Ευρωπαϊκό, απέναντι στις τουρκικές παρανομίες. Είναι όντως θλιβερό ο πλέον αρμόδιος για εξωτερική πολιτική στην Αθήνα να διακηρύττει πλήρη εμπιστοσύνη στον ΟΗΕ για καταστολή της επεκτατικής Τουρκίας, αλλά να μην τολμά να ψελλίσει οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου βάσει του Διεθνούς Δικαίου και Ευρωπαϊκού πλέον Δικαίου. Πάντως, ο Θουκυδίδης διαχρονικός κι αμείλικτος, διά στόματος Περικλή, διακηρύττει εκείνο που η συντριπτική πλειονότητα σε Ελλάδα και Κύπρο κατανοεί: «Περισσότερο φοβάμαι τα ιδικά μας σφάλματα παρά τα σχέδια των εχθρών».
