Ζούμε με συνθήματα, χειροκροτούμε τις ατάκες και ανεχόμαστε τις ύβρεις
Ο σάλος και οι αντιπαραθέσεις γύρω από όσα είπε ο ιστορικός Μιχάλης Μιχαήλ για τη θυσία Αυξεντίου συνεχίζονται. Έχουμε αναγάγει το θέμα σε μείζον με ένα τρόπο που θυμίζει το μύθο περί όνους σκιάς. Όταν δηλαδή ένας αγωγιάτης και ένας αθηναίος κατέληξαν στα δικαστήρια για την ιδιοκτησία της σκιάς του γαϊδάρου που ο δεύτερος πώλησε στον πρώτο.
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου είναι ένας ήρωας αυτού του τόπου που τίποτε δεν μπορεί να αγγίξει ή να μειώσει τη θυσία του. Οι λεπτομέρειες του τρόπου που έχασε τη ζωή του δεν διαφοροποιούν ποσώς το μεγαλείο της θυσίας του. Ακόμα κι αν ισχύουν τα όσα έχει ισχυριστεί ο κ. Μιχαήλ -καθότι πρόκειται για ισχυρισμούς και τίποτε παραπάνω- το μεγαλείο της θυσίας του Αυξεντίου ήταν είναι και θα παραμείνει αιώνιο. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου αποφάσισε να θυσιάσει τη ζωή του στο βωμό των πιστεύω του και της πατρίδας του και αυτό συνιστά το μεγαλείο της θυσίας του. Τα υπόλοιπα δεν μπορεί παρά να είναι ιστορικά γεγονότα. Κι αν κάποια μέρα μια εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα αποδείξει κάτι άλλο από αυτό που ξέραμε μέχρι σήμερα, θα αποτελεί απλώς μια λεπτομέρεια στο πως και όχι στο γιατί. Καθότι το γιατί το ξέρουμε όλοι: Ο Αυξεντίου θυσιάστηκε για την πατρίδα του. Είναι ένας ήρωας. Κι αυτό δεν αλλάζει. Οι Άγγλοι μόνο νεκρό κατάφεραν να τον βγάλουν από το κρησφύγετό του και αφού προηγουμένως το πυρπόλησαν.
Και όσα παρακολουθούμε σήμερα είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και πνευματικής μας ανωριμότητας ως κοινωνίας. Μιας κοινωνίας η οποία εκτρέφει πολιτικούς, κομματικούς και κόμματα που ζουν για την καρέκλα και αντί για πολιτική παράγουν αντιπαράθεση και αντί για πολιτικό λόγο χρησιμοποιούν τις ατάκες και την εικόνα. Εξ ου και ένας άγνωστος, ο Φειδίας Παναγιώτου, εξελέγη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γιατί βρήκε τρόπο να εκμεταλλευτεί το κενό που έχει αφήσει το πεπαλαιωμένο πολιτικό σύστημα. Και αυτό που δείχνει η αντιπαράθεση για τον Αυξεντίου είναι πως οι τρύπες για «Φειδίες» όχι μόνο δεν κλείνουν, αντίθετα γίνονται όλο και περισσότερες.
Το κακό είναι ότι όλη αυτή η υπερβολική συζήτηση δεν περιορίζεται στους πολιτικούς. Έχουν εμπλακεί σε αυτήν πολλοί φορείς και έχει διαχυθεί στην κοινωνία ποτίζοντας το δέντρο της πολιτικής μας ανωριμότητας και διχόνοιας, οι ρίζες του οποίου είναι πολύ βαθιές. Και ένας από τους βασικούς λόγους είναι διότι σε αυτό τον τόπο διαπράχθηκε μια προδοσία που έφερε την τουρκική εισβολή και καταστροφή και όμως κανένας δε δικάστηκε και κανένας δεν καταδικάστηκε. Και δε φθάνει μόνο αυτό, η πολιτεία δε φρόντισε να αλλάξει αυτή την κοινωνία προς το καλύτερο. Ούτε να την εκπαιδεύσει να είναι σε θέση να ακούει την άλλη άποψη με ηρεμία και με κριτική σκέψη. Διότι μάθαμε να ζούμε με συνθήματα, να βλέπουμε μόνο τη δική μας «αλήθεια» και να χειροκροτούμε τις ατάκες και τις ύβρεις. Και το χειρότερο είναι ότι βρισκόμαστε ενώπιον αδιεξόδων που συντηρούν και διατηρούν σε ηγεσίες και δημόσιες και διοικητικές θέσεις, μέτριους, ανίκανους και επικίνδυνους. Δυστυχώς.
Πανίκος Χαραλάμπους
Δημοσιογράφος
