Ζήνας Κάνθερ 11, Λευκωσία, 22029377
Κρουασάν βουτύρου και γνήσιες γαλλικές μπαγκέτες, λαχταριστές τάρτες και αφράτα εκλέρ μαζί με πολλές άλλες αλμυρές και γλυκές σπεσιαλιτέ που έχουν ξεμυαλίσει κόσμο και ντουνιά απ’ το 1889 επιτέλους έφτασαν και στην Κύπρο.
Στην Αγγλία όταν ακόμα σπούδαζα, είχα βρει ένα πανέμορφο κόκκινο μπερέ σε ένα παλαιοπωλείο και κάπως έτσι ξεκίνησε η γαλλική μου περίοδος. Στα μαγαζιά με ρωτούσαν τι καιρό έκανε στο Παρίσι, αν ξέρω πόσο ψηλός είναι ο πύργος του Άιφελ και αν όντως τρώμε τόσες μπαγκέτες. Εγώ απλώς χαμογελούσα και προχωρούσα παρακαλώντας τον Θεό κανένας από αυτούς να μη μου μιλήσει γαλλικά και χρειαστεί επειγόντως να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Όταν γύρισα στην Κύπρο, το μπερέ μπήκε στο συρτάρι και δεν ξαναβγήκε. Η γαλλική περίοδος τελείωσε οριστικά.
Έτσι όταν πριν λίγους μήνες άκουσα ότι άνοιξε το Paul, το θρυλικό γαλλικό αρτοποιείο που ζυμώνει έργα τέχνης τα τελευταία 129 χρόνια, ένιωσα το μπερέ να με καλεί. Με το που μπήκα στην είσοδο με κτύπησε κατακούτελα η διάχυτη φινέτσα, τα χαρούμενα χρώματα και οι σαγηνευτικές μυρωδιές. Oh la la, τι ομορφιές είναι αυτές; Προχώρησα προς τη βιτρίνα του αρτοποιείου και χάζεψα τα μακαρόν, τις ταρτούλες, τα ψωμιά και φυσικά σαν βέρα Γαλλίδα, τις μπαγκέτες. Σκέφτηκα ότι τα θέλω όλα, εδώ και τώρα, ξεχνώντας εντελώς ότι είχα έρθει για μεσημεριανό. Όταν επανήλθε η μνήμη μου κατευθύνθηκα στην περιοχή του εστιατορίου και απόλαυσα τη ζεστή, κομψή ατμόσφαιρα και την ευχάριστα απαλή μουσική. Επιλέγοντας από το μενού αποφάσισα ότι όσο πιο παραδοσιακά πάω τόσο το καλύτερο. Έτσι για ορεκτικό διάλεξα το croque chevre et miel, coq au vin για κυρίως πιάτο και για επιδόρπιο τάρτα μούρων, τάρτα μήλου με αμύγδαλο και τρία μίνι μακαρόν. Μην με κρίνετε,έκανε κρύο, κάπως έπρεπε να ζεσταθώ. Το σάντουιτς μου ήταν υπέροχο, το ζεστό κατσικίσιο τυρί με σπανάκι, καρύδια και μέλι, συνδυάζονταν άψογα και ολοκληρώνονταν από την απαλή κρούστα του κίτρινου τυριού στην επιφάνεια.
Ο κόκοράς μου είχε μαλακή σάρκα, ήταν έντονα αρωματικός και γευστικός. Η πατάτα πουρέ είχε έντονη λεμονάτη γεύση, κάτι που δεν ήμουν σίγουρη αν είναι του γούστου μου αλλά γενικώς η όλη σύνθεσή μου θύμιζε σπιτικό φαγητό της γιαγιάς. Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο μικρό μου διαβητικό όργιο. Δύο λέξεις θα σας πω: Δεν. Μετανιώνω.
Καλά, θα πω κι άλλες λέξεις γιατί απλά πρέπει να μοιραστώ την ευτυχία. Η τάρτα μούρων ήταν από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω φάει τα τελευταία χρόνια. Η κρούστα ήταν τραγανή σε σημείο «σου κάνω καψόνια και δεν κόβομαι» αλλά μου άρεσε ακριβώς έτσι. Γιατί μπορούσα να διακρίνω και να εκτιμήσω τρεις εντελώς διαφορετικές υφές, τραγανό, απαλό και πουπουλένιο. Η τάρτα μούρων ήταν μια θρησκευτική εμπειρία για μένα και θα έρχομαι συχνά για προσκύνημα. Η τάρτα μήλου δε, θεά! Ένα γλυκόξινο συννεφάκι που κάνει μια κομψή, διακριτική, ανάλαφρη έκρηξη, σαν κυρία. Τώρα τι να πω για τα μακαρόν, δεν ήμουν ποτέ οπαδός τους και ούτε θα γίνω ποτέ μάλλον. Η εξυπηρέτηση ήταν άψογη, οι σερβιτόροι χαμογελαστοί και πάντα διαθέσιμοι. Τα τραπεζάκια έξω επιβάλλονται τώρα που το επιτρέπει ο καιρός.
Δευτέρα-Παρασκευή 8:00-23:30, Σάββατο-Κυριακή 9:00-23:30
