Είχαμε μεγάλα και ρομαντικά σχέδια για την 10χρονη επέτειο του γάμου μας. Σε μια στιγμή ειλικρίνειας όμως, ρώτησα τον εαυτό μου: «τι είναι αυτό που θα ήθελες πραγματικά να βιώσεις με τον άντρα σου;» Νόμιζα ότι η απάντηση θα ήταν «ύπνος» αλλά με εξέπληξα γιατί ήταν «φαγητό στο Πατρικόν».
Δοκιμάσαμε λοιπόν τους διάσημους μεζέδες τους, καθώς και τα καινούρια πέντε πιάτα τους, αλλά εδώ θα αναφερθώ στα πιο εντυπωσιακά. Ξεκινήσαμε με έναν μυστηριώδη πουρέ που είχε ως στόχο να συλλάβει ολοκληρωτικά την ουσία της τσακιστής ελιάς. Μιλάμε για σουρεαλιστικά πράγματα γιατί εκτός από το ότι το πιάτο ήταν καταπληκτικό, ένιωθες σαν να έκανες ελεύθερη κατάδυση σε βαζάκι με ελιές τσακιστές. Μας έφεραν και ένα μικρό amuse bouche, κουλούρι με κρέμα ρέγκας, τζελ αγγουριού με δυόσμο, καραμελωμένα αυγά ορτυκιού ξιδάτα και σέλινο.
Για το μέγεθος του πάντως έκρυβε πολύ «μεγάλες» γεύσεις. Θα παίξω λίγο την έξυπνη τώρα και θα πω ότι για μένα αυτό ήταν η απόλυτη Umami γεύση. Δηλαδή μια βελουδένια θαλασσινή αλμυρότητα σε συνδυασμό με μια ανάλαφρη καπνιστή αίσθηση. Συνεχίσαμε με πουρέ λουβάνας, καλαμάρι μαριναρισμένο σε χυμό ροδιού και καραμελωμένο παστουρμά. Πραγματικά υπέροχο πιάτο, με αλυσιδωτές γεύσεις που σου έρχονταν η μια πίσω από την άλλη. Το περίεργο ήταν ότι όσο περισσότερο το έτρωγες, τόσο πιο νόστιμο γινόταν. Νομίζω αυτό ήταν και το αγαπημένο μου πιάτο.
Δοκιμάσαμε το κοτόπουλο μπούτι σχάρας με τσέμενη και μαραθόσπορο, πουρέ και «μαλλιά» καλαμποκιού και κρέμα μαύρου σταφυλιού. Αυτό το πιάτο το απόλαυσα πολύ. Πρώτα από όλα λάτρεψα τα «μαλλάκια» ως λεπτομέρεια. Ο συνδυασμός των «μαλλιών» με τον πουρέ, θα σε ταξιδέψουν εγγυημένα στο χρόνο. Θα γίνεις ξανά πέντε χρονών, ένα Αυγουστιάτικο βράδυ στις Φοινικούδες, και θα τρως στο παγκάκι μια αλμυρή φρεσκοκαψαλισμένη σιταροπούλα. Η μεγαλύτερη διαφορά βρίσκεται στο ότι με αυτό το πιάτο δεν θα περάσεις το υπόλοιπο της βραδιάς να καθαρίζεις τα δόντια σου.
Ακολούθησε παραγέμιση γεμιστών, ντιπ γιαουρτιού με μελιτζάνα, τσιγαρισμένα κρεμμύδια και κολοκυθάκια. Υπέροχο αποδομημένο πιάτο, με πολύ ταιριαστό συνδυασμό γεύσεων. Ελπίζω να μην το διαβάζει αυτό η πεθερά μου αλλά αν μπορούσα θα έτρωγα πάντα τα γεμιστά μου σε αυτή τη μορφή. Ακολούθησε το ρέσι κουνέλι με κυδώνι και αποξηραμένη ελιά. Ωραίες, ζεστές φθινοπωρινές γεύσεις. Αν μια νόστιμη χορτόσουπα και ένα κρεμώδες ριζότο έκαναν παιδί, θα ήταν αυτό. Θα έπρεπε να σερβίρεται με καρό κουβερτούλα στο πλάι.
Μας αποτέλειωσε γλυκά η λούντζα με μαρμελάδα μόσφιλου και δεντρολίβανο. Ήταν πολύ απλό πιάτο με απλές γεύσεις, συγκριτικά με τα άλλα τουλάχιστον, αλλά ήταν τόσο, μα τόσο, εύγεστο που το «ρούφηξα» σαν… χούβερ, έστω κι αν είχα χορτάσει. Κλείσαμε με κρέμα από πρόβειο γιαούρτι με σουμάδα, ρόδι, παπουτσόσυκο και αμυγδαλόψυχα.
Απολαυστικότατο, ανάλαφρο και κρεμώδες με απαλή, γλυκόπικρη μυρωδιά αμυγδάλου από τη σουμάδα και την αμυγδαλόψιχα με ελαφρώς τραγανή, γλυκόξινη μπορδοροδοκόκκινη (συγγνώμη κυρία Μοιραράκη σας το κλέβω) σαλτσούλα από τα φρέσκα φρούτα. Μπράβο στα (πολύ φιλικά) παιδιά, άψογη εκτέλεση, εξαιρετικός χειρισμός ιδεών και υλικών.
Αρχ. Μακαρίου Γ, Τερσεφάνου, Λάρνακα, Τετάρτη-Σάββατο 19:00-23:00, Κυριακή 12:00-15:30
Περιοδικό Go, τ. 33
