Έρευνα: Sexy Fish

 

 

Ένα βροχερό βράδυ του Οκτώβρη (τρία ήταν όλα κι όλα, ένα από δαύτα λοιπόν) έπιασα τον εαυτό μου να νοσταλγεί το ψαράκι του καλοκαιριού, χωρίς όμως τη συνοδεία του βασανιστικού καύσωνα. Θυμήθηκα την τελευταία μου σουλατσάδα στην Ονασαγόρου ότι είχα προσέξει το χαριτωμένο μαγαζάκι με τα ζωγραφιστά ψαράκια στους τοίχους και έτσι ξεσήκωσα δύο φίλους να πάμε να το εξερευνήσουμε. Αυτό που ανακαλύψαμε, ήταν ένα λιτό και απέριττο μενού για όλους εμάς τους λάτρεις του ψαριού με την έξης πρωτότυπη ιδέα: πλήρης αντικατάσταση των κρεατικών με θαλασσινά, στα παλιά και αγαπημένα παραδοσιακά πιάτα της ελληνικής και κυπριακής κουζίνας. Από μένα, σίγουρα Like!

 

Ξεκινήσαμε με τις αλοιφές τους, τα γνωστά σε όλους συνοδευτικά ενός τυπικού ψαρομεζέ, φτιαγμένα όμως με ένα ιδιαίτερο ζήλο και φροντίδα. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ νόστιμο, ειδικά όσο αφορά την έντονα καψαλισμένη, καπνιστή και σκορδάτη μελιτζανοσαλάτα. Ο λευκός ταραμάς, κι αυτός πολύ απολαυστικός, ένιωθες έντονα στον ουρανίσκο σου τη θάλασσα, μιας και γίνεται με ολόφρεσκο και αυθεντικό αβγοτάραχο χωρίς οποιαδήποτε άλλη περιττή παρεμβολή. Στη συνέχεια παραγγείλαμε γεμιστά αμπελόφυλλα, αλλά αντί για κιμά στη γέμιση, είχε γαρίδες. Τα βλέπεις, μοιάζουν με τα κουπέπια της γιαγιάς σου. Τα γεύεσαι. Δεν είναι σε καμία περίπτωση τα κουπέπια της γιαγιάς σου. Κι όμως είναι και τα δύο πιάτα εξίσου νόστιμα. Το αποτέλεσμα σε πιάνει εξ απροόπτου γιατί γεύεσαι κάτι οικείο και γνώριμο αλλά συνάμα κάτι εντελώς καινούριο.

 

Δοκιμάσαμε και τους ανθούς με γέμιση θαλασσινών και λεμονάτη σαλτσούλα, χωρίς όμως να με εντυπωσιάσουν ιδιαίτερα. Ένιωθα ότι ήταν λίγο χλωμοί στη γεύση και ότι τους έλειπε η προσωπικότητα, λίγο σαν αυτό το καλό παιδί που βλέπεις σε όλα τα πάρτι αλλά δεν θυμάσαι ποτέ το όνομά του. Ο θαλασσινός μουσακάς ήταν πολύ εύγεστος, καλοφτιαγμένος, σπιτικός και μαμαδίστικος. Δεν σου έκανε καμία διαφορά γευστικά από τον κρεατοφαγικό του ξάδελφο.

 

Ακολούθησε η σουπιά στα κάρβουνα με ραδίκια, που για μένα ήταν ξεκάθαρα ο νικητής της βραδιάς. Ήταν ένα πολύ εύγευστο πιάτο, με πολύ ταιριαστά καρυκεύματα και καλό ψήσιμο. Δοκιμάσαμε και το φιλέτο τόνου με σπαγέτι λαχανικών, ένα καλό και χορταστικό πιάτο, το οποίο θα βάφτιζα θαλασσινό pepper steak γιατί περίπου αυτό μου θύμισε στην υφή και στη γεύση. Κλείσαμε με τα ραβιόλι αστακού, σερβιρισμένα σε μια βελουδένια πορτοκαλί φθινοπωρινή σάλτσα. Ήταν σωστά ψημένα, al dente, η γέμιση και η σάλτσα είχαν μια ευχάριστη, απαλή και σχεδόν γλυκιά γεύση. Tο θαλασσινό μας μενού ολοκληρώθηκε με την τάρτα σοκολάτας «σοκόλαση», η οποία ήταν ακριβώς αυτό. Ένα κολασμένα και αμαρτωλά πλούσιο γλυκό, με τρία διαφορετικά στρώματα σοκολάτας που ξέρεις ότι θα χρειαστείς ένα επιπλέον μάθημα zumba για να το κάψεις αλλά δεν σε νοιάζει γιατί το αξίζει.

 

 

Περιοδικό Go, τεύχος 36.