Πήγαμε στο πάντα διαχρονικό Bastione

 

Έτσι έβαλα το φουστανάκι μου, έπιασα μαζί μου τον συνήθη ύποπτο (τον άντρά μου) και καταπολεμήσαμε μαζί την εποχιακή κατάθλιψη πηγαίνοντας για φαγητό στο Bastione. Είχα πολλή όρεξη για τεκίλα αλλά επειδή ήξερα ότι θα έχω εγερτήριο στις 6, σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν σοφή κίνηση για το κεφάλι μου. Έτσι εγώ έπιασα νεράκι και παρήγγειλε το ταίρι μου το κοκτέιλ «Home Sage», (με τεκίλα παρακαλώ). Είπα να δοκιμάσω λίγο από το ποτό του και ήταν τόσο ωραίο που του το ήπια όλο μονορούφι. Έγινα ντίρλα αλλά δεν πειράζει έτρωγα το φαγητό μου πιο χαρούμενα. Για ορεκτικό ξεκινήσαμε με το Carpaccıo από βοδινό φιλέτο, παρμεζάνα, ρόκα, wasabi μους, λάδι λευκής τρούφας και καπνιστά πατατάκια. Το carpaccio ήταν μαλακό και μυρωδάτο με την τρούφα να σου σπάει τη μύτη. Δεν αντιλήφθηκα πλήρως το wasabi, όμως σαν ολική σύνθεση δούλευε καλά και το βρήκα πολύ ευχάριστο.

 

Για δεύτερο ορεκτικό παραγγείλαμε τον φρέσκο σολομό Poke με λάδι από σησάμι-τσίλι, χυμό λεμόνι, φύκια, φασόλια σόγιας και σάλτσα από κίτρινη πιπεριά. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το πιατάκι που εμπνεύστηκα στη στιγμή ένα μικρό, πλην όλο νόημα και βάθος ποίημα, το οποίο θα μοιραστώ και μαζί σας: «Yummy, yummy, get in my tummy». Υπέροχο το…yummy poke αλλά για να πω την αλήθεια θα το ευχαριστιόμουν περισσότερο σε ελαφρώς αυξημένη ποσότητα. Ο σύζυγός μου, ο πιο σταθερός και φανατικός θαυμαστής των ζυμαρικών, παρήγγειλε ραβιόλια με γέμιση από τυρί ρικότα, μανιτάρια πορτσίνι, λεμονόχορτο, φρέσκο θυμάρι και demi-glace λαχανικών. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις εκεί, ραβιόλι+μανιτάρι+τυρί οποιουδήποτε είδους =love for ever.

 

Ζεστές γεύσεις, έντονα αρωματικές και νόστιμες. Εγώ προτίμησα την πεσκανδρίτσα, ελαφριά σοταρισμένη με πουρέ από κουνουπίδι, μπρόκολο, καρότο και σάλτσα από λεμόνι και θυμάρι. Ήταν ένα υπέροχο comfort food που πάει θαυμάσια με τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες. Το ψαράκι ήταν πουπουλένιο και πολύ εύγευστο και σε κάποια φάση με εξέπληξε με κάτι απίστευτα τραγανό (τελικά ανακάλυψα ότι έτρωγα τον σπόνδυλο. Τρώγεται αν θέλετε, μιας και δεν έχει κοκαλάκια, απλά θέλει γερά σαγόνια). Πολύ νόστιμος και αφράτος ήταν ο πουρές από κουνουπίδι, έντονα λεμονάτος και πιπεράτος, όπως τον άντρα μου τις Κυριακές όταν ξυπνήσει «ανάποδα».  Για γλυκό πήρα εγώ την τάρτα λεμονιού με μαρέγκες. Η αγάπη μου για τα λεμονάτα γλυκά είναι όσο σταθερή και φανατική, όσο η αγάπη του συζύγου για τα ζυμαρικά. Θα μπορούσα να τρώω λεμονάτες τάρτες από το πρωί μέχρι το βράδυ.

 

Η συγκεκριμένη μου άρεσε πολύ, ήταν όσο γλυκόξινη την θέλω και είχε μια τροπική απόχρωση με την προσθήκη της επίσης πολυαγαπημένης μου καρύδας. Η γέμιση ήταν κρεμώδης και απαλή με ένα ελαφρύ κρίτσι κρίτσι (δική μου επιστημονική γαστρονομική ορολογία για μια μικρή και τραγανή προσθήκη αγνώστου ταυτότητας). Το ταίρι μου, έπιασε την ganache σοκολάτας με μπισκότο αλμυρής καραμέλας. Γευστικά, ήταν ωραία η αντίθεση της πλούσιας μαύρης ganache με την αλμυρή και τραγανή καραμέλα. Η υφή όμως δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα:  Ήταν υπερβολικά σφικτό, παγωμένο και «πλούσιο». Θα ήταν υπέροχο αν ήταν πιο απαλά κρεμώδες ή απλά πιο ελαφρύ. Μερικές φορές η υπερβολική «πολυτέλεια» δεν ισοδυναμεί με το καλύτερο αποτέλεσμα. Ανακεφαλαιώνοντας, απολαύσαμε το δείπνο μας και το κοκτέιλ του άντρα μου, αλλά και τη ζεστή και ευγενική εξυπηρέτηση σε ένα όμορφο και κομψό χώρο.