Έρευνα: Artigiano

 

Το να ψωνίζω δώρα λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα δεν με γεμίζει με καμία θαλπωρή. Πες με τρελή αλλά, οι ορδές του κόσμου που ποδοπατάει με μανία, τα (δικαιολογημένα) νεύρα της κάθε πωλήτριας και η έλλειψη πάρκινγκ δεν μου ζεσταίνουν την ψυχή. Έτσι ψωνίζω για δώρα ένα μήνα πριν.
 

Φέτος, παραστράτησα λιγάκι και τέλειωσα τα ψώνια μου οριακά 10 μέρες πριν. Για την τελετή λήξης των δικών μου Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων κάλεσα τη μανούλα μου να φάμε στο χαριτωμένο Artigiano. Με το που καθίσαμε παραγγείλαμε ζεστό κρασί με πορτοκάλι και ξυλάκια κανέλας! Αυτό μάλιστα, με γεμίζει με χριστουγεννιάτικη θαλπωρή. Το ελαφρά αρωματικό και γλυκό ποτό που ήρθε μέσα σε μια όμορφη «mule» χάλκινη κούπα μας ζέστανε το λαιμό σε κλάσματα δευτερολέπτων.

 

Σκεπαστήκαμε κιόλας με την κουβερτούλα που κρεμόταν  στην καρέκλα μας, και μεταφερθήκαμε νοερά σε κάποιο χαριτωμένο καφέ του Covent Garden. Για ορεκτικό μοιραστήκαμε τη σαλάτα Artisan, με ρόκα, «μακαρόνια» από μαλακό τυρί, καβουρδισμένα φουντούκια, παστό σύκο, ρόδι, παρμεζάνα και μοτσαρελίνια. Η σαλάτα αυτή είναι συνταγή της μαμάς-Artigiano και αυτό ακριβώς ένιωσα τρώγοντάς την. Πρόκειται για μια νόστιμη και χορταστική σαλατούλα, που θα φας όταν η μαμά σου έχει κέφια και όρεξη για δημιουργίες. Αυτή η αίσθηση θεωρώ ότι ενσαρκώνει και την ψυχή του μαγαζιού, αφού στο Artigiano νιώθεις σαν να είσαι φιλοξενούμενος για φαγητό, ποτό ή καφέ, στο σπίτι δικών σου ανθρώπων. Αυτή είναι η οικογένεια Κυριακίδη, των οποίων τις πινελιές βλέπεις παντού, από τις λάμπες που βίδωσε ο πολυμήχανος πατέρας, από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια που έφτιαξαν οι γλυκύτατες κόρες μέχρι τους κουραμπιέδες που φτιάχνει η χρυσοχέρα μαμά. Αυτό πάει να πει οικογενειακή επιχείρηση! Οι ίδιοι ευθύνονται και για τα επόμενά μου «ολισθήματα» αφού με έπεισαν να τολμήσω το ακατανόμαστο: να παραγγείλω για κυρίως γεύμα το Cheddar Steak Philly Sandwich παρόλο που αποφεύγω το ψωμί, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αρχικά είπα απλά να φάω ένα κομμάτι μόνο, έτσι για γεύση. Με το που το γεύτηκα το έφαγα όλο και είπα και ένα τραγούδι. Ερωτικό τραγούδι γιατί του άξιζε.

 

 

Μιλάμε παίζει να είναι το πιο υπέροχο σάντουιτς που έφαγα ποτέ μου: ζεστή και αφράτη ciabatta που μοσχοβολούσε βουτυράκι και σκορδάκι, με λιωμένο ξινούτσικο cheddar τυρί, φετούλες βοδινού κρέατος και άφθονα, καραμελωμένα κρεμμύδια που εκτός από τη ζεστή γλυκύτητα έδινε και μια βελούδινη υφή σε αυτό που βαφτίζω ως το απόλυτο Comfort food. Η μαμά έπιασε το pulled pork με σπιτική σάλτσα barbeque, το οποίο σιγοψηνόταν για 9 ώρες.

 

Ήταν κι αυτό νόστιμο, πολύ μαλακό, με ελαφριά καπνιστή και γλυκόξινη γεύση. Η μερίδα ήταν τεράστια και άνετα μπορούσε να ικανοποιήσει δύο άτομα. Για γλυκό αμάρτησα και πάλι με ψωμοειδές, μιας και πήραμε το chimichanga γεμιστό με νουτέλα, μασκαρπόνε και φράουλες. Τι να πω; Ότι το έφαγα μόνη μου όλο; Ότι δεν νιώθω τύψεις; Φυσικά και δεν νιώθω τύψεις γιατί απ’ έξω ήταν απαλό και τραγανό ταυτόχρονα, κι από μέσα ξεχυνόταν ένας μαυρόασπρος γλυκός χείμαρρος ο οποίος εξισορροπείτο από την απαλά γλυκόξινη φράουλα. Sorry, not sorry.

 

 

Μετά από όλο αυτό, έπιασε το μάτι μου το μενού του brunch της Κυριακής (10:30-15:00) και τρελάθηκα: υπέροχα, γνωστά, προγεύματα από διάφορες γωνιές της γης αποτυπωμένα σε ένα μενού-χάρτη για να μαθαίνεις και γεωγραφία. Θα ξανακυλήσω στην αμαρτία Κυριακάτικα το συντομότερο. Πριν φύγουμε, ευτυχώς ενημερωθήκαμε για τη φοβερή ιδέα της κάρτας Enomatic, ένα υπερσύγχρονο σύστημα συντήρησης κρασιών, που σου επιτρέπει να γεμίζεις την κάρτα σου με όποιο ποσό επιθυμείς, έτσι ώστε να μπορείς να δοκιμάζεις 16 είδη κρασιών, σε ποσότητες «γευσιγνωσίας», «μισού ποτηριού» και «ολόκληρου ποτηριού». Ολοκλήρωσα τη λίστα των δώρων μου, «γεμίζοντας» μια Enomatic κάρτα για τον μπαμπά μου.