Το χαριτωμένο αυτό μαγαζάκι πλημμυρίζει με τη γαργαλιστική μυρωδιά του φρεσκοαλεσμένου καφέ και ταυτόχρονα, στον αέρα προστίθενται οι γλυκόξινες γεύσεις μήλου και πιπερόριζας από τους φρέσκους χυμούς της στιγμής. Τριγύρω κάθονται πολλά γελαστά και φρέσκα μουτράκια σε ένα ντεκόρ που θυμίζει κάποιο φρέσκο εναλλακτικό καφέ του Λονδίνου.
 
Εγώ μπορεί να μην έχω τόσο φρέσκο μουτράκι, ούτε να χειρίζομαι τα φίλτρα του Ίνσταγκραμ με μαεστρία αλλά νιώθω ότι ανήκω κι εγώ εδώ γιατί έχω τη δική μου σούπερ δύναμη: ξέρω να τρώω. Και στο Nom έρχεσαι να φας αφού αυτό άλλωστε σημαίνει και το όνομα του μαγαζιού (ψάξε nom nom nom στο youtube και θα ξημερωθείς να βλέπεις χαριτωμένα γατάκια και χάμστερ να τρώνε).  Με το καλημέρα σας παρήγγειλα το Soya Forest smoothie με γάλα σόγιας, άγρια μούρα, παστό σύκο, ξηρούς καρπούς cashew, ταχίνι και μέλι. Αν με διαβάζει κανείς εδώ και καιρό, γνωρίζει ήδη την αφύσικα στενή σχέση μου με το ταχίνι. Έτσι μόλις δω smoothie με αυτό το υλικό, εννοείται ότι θα το παραγγείλω. Και πολύ καλά έκανα. Πραγματικά μπράβο μου, με συγχαίρω για τις καλές μου επιλογές (ακούς σύζυγε;).
 
Ας εξερευνήσουμε ενδελεχώς γιατί αυτό το smoothie τα σπάει: πρώτα από όλα ξεχειλίζει από θρεπτικά συστατικά, δεύτερον, πρωτοτυπεί στη χρήση του ταχίνι και παστού σύκου (ένας εξαιρετικός συνδυασμός), τρίτον, είναι πλούσιο και κρεμώδες με μικροσκοπικά κομματάκια σύκου να σου κάνουν ναζάκια και τέταρτον, ισορροπεί τις πολύ γήινες γεύσεις που επικρατούν με τη φρέσκια γλυκόξινη «κλωτσιά» των μούρων, ώστε να μην καταλήγει μουντό. Με τη φίλη μου μοιραστήκαμε ένα Bom Dia Acai Bowl, με μούρα, μπανάνα, δική τους σπιτική γκρανόλα, καρύδα και ακτινίδιο. Ήταν πολύ νόστιμο, ισορροπημένα γλυκό, έντονα φρουτώδες και έσπαζε τη μονοτονία της υγρής υφής του acai με την τραγανή γκρανόλα.
 
Για κυρίως δοκιμάσαμε την Earthy Salad με φακές beluga, πράσινο μήλο, μάραθο, ντοματίνια και σάλτσα από ταχίνι. Οι υφές της σαλάτας ήταν μια αλυσίδα… τραγανότητας, που ξεκινούσε από το μαλακό της ντομάτας, προχωρούσε με το τρυφερά τραγανό της al dente φακής μέχρι το πολύ τραγανό του μάραθου και του μήλου. Τα υλικά ήταν ολόφρεσκα και ως συνδυασμός είχε  ενδιαφέρον. Γευστικά όμως νιώθω ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα, ήθελα πιο έντονη γεύση, πιο πολλές αντιθέσεις και οπωσδήποτε πιο πολλή ένταση. Ίσως λίγο ξύσμα πορτοκαλιού και αποξηραμένα cranberries να απογείωναν το πιάτο. Το δεύτερο κυρίως ήταν το Red Pasta με ζυμαρικά ζυμωμένα με παντζάρι, φρέσκους κύβους παντζαριού, αναρή, πινόλια, ξύσμα λεμονιού και τρίμματα γλυκοπατάτας. Οι γεύσεις ήταν πρωτόγνωρες και περίεργα απολαυστικές. Ήταν ένα πολύ νόστιμο πιάτο που πραγματικά δεν χορταίναμε να τρώμε.
 
Είχε ιδιαίτερα ζεστές γεύσεις με μικροσκοπικές νότες γλυκού, ξινού, γήινου, ουσιαστικά λίγο απ’ όλα σε μια ανεπιτήδευτη, σχεδόν γιαγιαδίστική ενορχήστρωση. Θύμιζε έντονα τα χωριάτικα μακαρόνια που τρως στη γιαγιά σου δηλαδή, αλλά σε μια σύγχρονη εκδοχή σερβιρισμένη στις πενήντα αποχρώσεις του ροζ. Τέλος, δεν γίνεται να φας σε μπραντσάδικο και να μη φας τηγανίτες. Αχ τι να πω, τα πήγαινα πολύ καλά με την αυτοσυγκράτησή μου στα γλυκά τις πρώτες 8 ημέρες του 2019. Στην ένατη αμάρτησα για το παιδί μου (βλέπε στομάχι μου). Πήραμε τις τηγανίτες Bannoffee και θα τις ξαναπάρουμε, ξανά και ξανά. Αφράτες σαν συννεφάκι, στοιβαγμένες η μια στην άλλη όπως προστάζει το Ίνσταγκραμ, με καραμελωμένες μπανάνες, αλμυρή καραμέλα και φρέσκια κρέμα. Είναι τόσο ωραίο όσο ακούγεται. Το φάγαμε όλο και λίγο έλειψε να φάμε και το πιάτο.
Αγίας Ελένης και Στασάνδρου, Λευκωσία, 22777077
Δευτέρα-Παρασκευή 7:30-16:30, Σάββατο-Κυριακή 10:00-18:00
 
Περιοδικό Go, τεύχος 47.