Admission

Η συνάντησή της με έναν χαρισματικό τελειόφοιτο λυκείου φέρνει μια σχολαστική γυναίκα αντιμέτωπη με το παρελθόν της και την οδηγεί σε μια απόφαση που απειλεί να διαταράξει  την καλά οργανωμένη ζωή της.
Η είσοδος του τέκνου σε ένα ονομαστό πανεπιστήμιο είναι το “Ιερό Δισκοπότηρο” της μέσης Αμερικανικής οικογένειας – κίνηση που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της μετέπειτα σταδιοδρομίας (όπως άλλωστε έδειξε και το πρόσφατο σκάνδαλο με εμπλεκόμενες τις ηθοποιούς Λόρα Λάφλιν και Φελίσιτι Χάφμαν). Η διαδικασία επιλογής των υποψηφίων δεν έχει εξερευνηθεί σε βάθος από τον κινηματογράφο (συνήθως η πλοκή ξεκινά αφότου γίνει κάποιος αποδεκτός) οπότε μια ταινία που να περιστρέφεται γύρω από μια υπάλληλο του Πρίνστον που η δουλειά της είναι η αυστηρή επιλογή των καλύτερων, παρουσίαζε αρχικά ένα κάποιο ενδιαφέρον. Και λέω αρχικά γιατί γρήγορα το κέντρο βάρους μετατοπίζεται στην προσπάθεια αυτής της σχολαστικής – σε αστείο βαθμό- γυναίκας να διατηρήσει την τάξη στη ζωή της, όταν γνωρίζει έναν χαρισματικό έφηβο με ένα συνταρακτικό μυστικό και τον γοητευτικό μέντορά του τον οποίο και ερωτεύεται. Η Τίνα Φέι είναι για μένα η αστειότερη γυναίκα του πλανήτη (εντάξει, μαζί με την Έιμι Πόλερ) όμως εδώ δείχνει να προσπαθεί απεγνωσμένα να αποτινάξει την κωμική περσόνα της για κάτι όχι ολότελα σοβαρό αλλά ίσως πιο εγκεφαλικά χαριτωμένο που όμως χάνει τελείως τον στόχο του και καταλήγει ανούσιο και ανιαρό. Γενικά το φιλμ δεν απογειώνεται ποτέ και δεν ανεβαίνει πιο πάνω από το απλά συμπαθητικό. Θα το χαζέψετε για το καλό καστ και για την επιδερμική έστω ματιά πίσω από τις κλειστές πόρτες των πανεπιστημίων, όμως σου αφήνει την αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας για κάτι πολύ καλύτερο. Μ.Ν.