Detroit

Το καλοκαίρι του 1967 εκτεταμένες φυλετικές ταραχές ξεσπούν στην πόλη του Ντιτρόιτ, στην οποία κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος. Ένα βράδυ, μια αναφορά για πυροβολισμούς οδηγεί αστυνομικούς και εθνοφρουρούς σε ένα ξενοδοχείο γεμάτο Αφροαμερικανούς, με την ένταση να κλιμακώνεται επικίνδυνα. Η Κάθριν Μπίγκελοου (Zero Dark Thirty) καταγράφει με σχεδόν ντοκιμαντερίστικο σαν-να-είσαι-εκεί στιλ τις φυλετικές ταραχές του καλοκαιριού του ‘67 στο μαστιζόμενο από ανεργία, μίσος και κοινωνική ανισότητα Ντιτρόιτ που κατέληξε στη βάναυση δολοφονία από αστυνομικούς τριών αθώων μαύρων πολιτών και τον ξυλοδαρμό άλλων επτά ατόμων στο ξενοδοχείο Algiers. Το φιλμ ξεκινά ακριβώς από την αρχή: Μία επιδρομή της αστυνομίας σε ένα ιδιωτικό πάρτι μαύρων πολιτών και οι συλλήψεις που ακολουθούν πυροδοτούν μία από τις χειρότερες εξεγέρσεις στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ με ολόκληρες γειτονιές του Ντιτρόιτ να παραδίδονται στις φλόγες και το πλήθος να καταστρέφει και να λεηλατεί ότι βρει μπροστά του. Όταν ένας ένοικος του ξενοδοχείου Algiers πυροβολεί από το παράθυρο με ένα ψεύτικο πιστόλι, Εθνική Φρουρά και αστυνομία πιστεύοντας πως υπάρχει εκεί ελεύθερος σκοπευτής επιδράμουν στο χώρο, ακινητοποιούν τους αθώους ενοίκους κι αρχίζουν την ανάκριση. Από αυτό το σημείο ξεκινά ένα police brutality porn άνευ προηγουμένου που θα ζορίσει και τα πιο γερά στομάχια. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι διακριτές, δεν υπάρχουν εξωραϊσμοί, στρογγυλεμένες άκρες ή διατήρηση ισορροπιών: Οι μπάτσοι είναι ρατσιστικά καθίκια και βρίσκουν την ευκαιρία να ικανοποιήσουν τα κτηνώδη ένστικτά τους ακόμα και σε βάρος των δύο λευκών γυναικών που βρίσκουν στην παρέα των μαύρων. Κι αυτός είναι ο στόχος που επιτυγχάνεται και με το παραπάνω. Το Detroit θα σοκάρει, θα ταράξει, θα εξοργίσει, θα ξεσηκώσει όμως περισσότερο θα λυπήσει με τη διαπίστωση ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει στις ΗΠΑ, μισό αιώνα και αμέτρητα μαύρα θύματα λευκών αστυνομικών μετά. M.N.