Σήμερα πήρα το εξής μήνυμα από μια κατά πολύ νεότερή μου φίλη:
-Νοιώθω μια κρυφή χαρά στην καραντίνα, JOMO.
Μου εξήγησε πως η λέξη αυτή, στη γλώσσα των sms και των νέων, σημαίνει Joy of missing out, δηλαδή η χαρά, όταν δεν σου λείπουν οι έξοδοι, η κοινωνική ζωή και ο κόσμος.
Πολλοί άνθρωποι, σε αυτή την πρωτόγνωρη περίοδο εξαναγκαστικού εγκλεισμού, ασφυκτιούν μη αντέχοντας την απομόνωση. Δε λέω τη λέξη μοναξιά, γιατί μπορεί να ζεις, «εκατό χρόνια μοναξιάς» όντας περιτριγυρισμένος από κόσμο. Αυτοί που βαριούνται στο σπίτι και δεν αντέχουν την αποκοπή από το κοινωνικό σύνολο, είναι πιστεύω η μερίδα των ανθρώπων που δεν έμειναν ποτέ μόνοι με τον εαυτό τους, ή ακόμη μόνοι με την οικογένεια, σύζυγο και παιδιά τους.
Αυτοί που υπάρχουν μόνο εν σχέσει με τους άλλους, που πέραν από τις εργασίες τους, αναλώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους σε καφετέριες ή σε γυμναστήρια, φλερτάροντας στον καθρέφτη με το είδωλό τους, τους κοιλιακούς και τους τρικέφαλούς τους, αν όχι με τον νεαρό γυμναστή ή γυμνάστρια. Επιστρέφοντας προς το σπίτι, μαζεύουν τα παιδιά που έμειναν ολημερίς στις γιαγιάδες και είναι πια έτοιμα για ύπνο. Αυτοί θα απλώσουν στον καναπέ με το ένα χέρι στο κινητό και το άλλο στο τηλεχειριστήριο βλέποντας στην τηλεόραση σειρές, που σαν κινούμενη άμμος σε καταβροχθίζουν και σε αφανίζουν, μέσα από γενιές σιωπής, με ήρωες μόνιμα οργισμένους, κλαμένους και θυμωμένους. Ποτέ δεν μας δείχνουν την καθημερινή χαρά, το χαμόγελο, την αγνότητα και την καθαρότητα των ανθρώπων της υπαίθρου.
Σειρές γεμάτες οργή, όπου οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους με «παουρκές», όπως κατάντησε να είναι το μόνιμο leitmotiv των σειρών αυτών, που μας οδηγούν σε σκοταδισμό και σε «πέτρινα χρόνια». Κρίμα που κάποιοι σπουδαίοι ηθοποιοί αναγκάζονται συχνά να ερμηνεύσουν τέτοιους ρόλους για βιοποριστικούς λόγους, αφού οι χορηγίες που λαμβάνουν τα πλείστα ελεύθερα θέατρα είναι πενιχρές ενώ, την ίδια στιγμή, κάποιοι άλλοι νέμονται τα μεγάλα κρατικά κονδύλια.
Στο νησί υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που το παίζουν υψηλή κοινωνία και που δεν πάνε γυμναστήρια, αλλά έχουν προσωπικό γυμναστή που έρχεται στο ιδιωτικό γυμναστήριό τους, στο σπίτι. Τα παιδιά δεν μένουν τα δειλινά στις γιαγιάδες, οι οποίες όπως και οι μητέρες, τρέχουν σε καφετέριες, ινστιτούτα αισθητικής, πλαστικής ή κομμωτήρια. Τα παιδιά στο σπίτι με ασιάτισσες οικιακές βοηθούς, με δασκάλες που τα βοηθούν στην κατ’ οίκον εργασία, λες και είναι πνευματικά ανάπηρα και με σωφέρ που τα παίρνουν φροντιστήρια, μπαλέτα, ιππασίες και ξιφομαχίες.
Οι γονείς συναντούν τα παιδιά τους την ώρα που θα πέσουν για ύπνο, ενώ αυτοί στολίζονται για την καθημερινή νυχτερινή τους έξοδο, σε πάρτι γενεθλίων και επετείων γάμου. Ζευγάρια που δεν έμειναν ποτέ μόνα με τα παιδιά τους, που ακόμη και στα ταξίδια φεύγουν με τις ίδιες παρέες, με παιδιά και γκουβερνάντες, συνεχίζοντας να ζουν στις διακοπές τη ζωή που θα ζούσαν στον τόπο τους. Ίδια καθημερινότητα και συνήθειες, όπως το να ποστάρουν, να αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον αστακό που τρώνε, το ποτό που πίνουν, το νέο τους καπέλο και καφτάνι, ποζάροντας σε ένα κότερο, σαν τις Kardashians.
Ποστάρω και ποζάρω σημαίνει υπάρχω. Επόμενο, λοιπόν, να νιώθουν ανύπαρκτοι τέτοιες μέρες, που τις περνούν κεκλεισμένων των θυρών. Υπάρχει ευτυχώς και η άλλη κατηγορία ανθρώπων που όσο κι αν τους λείπει η ελευθερία κίνησης, μια βόλτα στο βουνό ή στη θάλασσα, ένας καφές ή ένα σουβλάκι με φίλους, νιώθουν ηρεμία και γαλήνη στο σπίτι τους, επικοινωνώντας ουσιαστικά με τα λίγα άτομα που είναι σημαντικά στη ζωή τους. Προσβλέπουν σε καλύτερες μέρες και σε ένα κόσμο με πιο φυσιολογικούς ρυθμούς και ανθρώπινες σχέσεις, σε αρμονία με το περιβάλλον, σε συμφιλίωση και με σεβασμό προς τον εαυτό τους και τους δικούς τους ανθρώπους.
«Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας…
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα». (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ)
Ας δεχτούμε και ας μεταλάβουμε «το θαύμα της καθημερινής αθανασίας».
