Πριν καμιά δεκαριά μέρες, είχαν «εξεγερθεί», όχι για όσα είπε για το 2004 που έθεσε, τάχα, σε κίνδυνο τη ζωή του, επειδή τόλμησε να υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν -αυτό τους άρεσε.
Είχαν «εξεγερθεί» επειδή τόλμησε να αποκαλέσει φίλο του τον προηγούμενο κατοχικό ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί. Τον οποίο, λέει, πολέμησε υπογείως λόγω της απροθυμίας του να λύσουν μαζί το Κυπριακό και να… μοιραστούν το Νόμπελ Ειρήνης. Τον κατηγόρησαν, οι μέχρι τις προάλλες, καρδιακοί του φίλοι, πως καταγγέλλει την τουρκική αδιαλλαξία αναζητώντας άλλοθι για τη δική του υποχώρηση.
Τις τελευταίες δύο μέρες ασχολούνται πάλι με τον Ακιντζί γιατί είπε πως στόχος της Τουρκίας είναι η προσάρτηση της Κύπρου. Ήρωα τον ανεβάζουν και ήρωα τον κατεβάζουν, χωρίς προφανώς να το σκέφτονται πολύ. Ήρωας γιατί δεν είναι Ελληνοκύπριος. Αν κάποιος Ελληνοκύπριος και δη ο Αναστασιάδης τους, τολμούσε να πει πως στόχος της Τουρκίας είναι η προσάρτηση, θα τον κατηγορούσαν για ακραία μισαλλοδοξία. Στην προκειμένη περίπτωση, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Ο Αναστασιάδης καμαρώνει για το σχέδιο Ανάν, δείχνοντας μεγάλη ασέβεια στη λαϊκή ετυμηγορία, ο Ακιντζί αποφάσισε να πει πως στόχος της Τουρκίας είναι η προσάρτηση (όσο ήταν εκπρόσωπός της δεν τολμούσε να το πει) και οι εκφραστές της ήττας προτάσσουν τον τελευταίο σαν να ‘ναι ο Γκεβάρα. Όλοι αλληλεξαρτώμενοι, χωρίς έγνοια πραγματική για το μέλλον της Κύπρου.
ΑΛ.ΜΙΧ.
