ΠΟΙΚΙΛΗ και ενδιαφέρουσα η διεθνής επικαιρότητα (τα τύμπανα πολέμου στη Μέσα Ανατολή, διαδέχτηκαν… παράταιρες συσκέψεις) σχεδόν μονότονη η τοπική, αλλά….
Έτσι κι αλλιώς, ξημερώνοντας η 15η του Γενάρη, το μονόστηλο δεν αποπροσανατολίζεται από τον –και- παιδευτικό ρόλο του, καθώς –υποχρεωτικά– επαναλαμβάνεται από χρόνο σε χρόνο:
· Οι νομοθέτες –κατ’ απαίτησιν του Εγκάθετου της τουρκικής κατοχής– της ΔΗΣΑΚΕΛικής πλειοψηφίας αποφάσισαν –και– για το τι θα διδάσκονται τα παιδιά στα –εναπομείναντα–ελληνικά σχολεία.
Μάλιστα! Τραγικό και απίστευτο, αλλά: Ό,τι δεν πέτυχαν οι Οθωμανοί στην Α’ Τουρκοκρατία και οι Βρετανοί στην περίοδο της Αγγλοκρατίας, ν’ αφελληνίσουν δηλαδή την Εκπαίδευση της Νήσου, το… πέτυχαν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας στη Βουλή, ενισχύοντας την τουρκική προπαγάνδα.
Επαναληπτικά, λοιπόν, και… πεισματικά:
Άμα παρέλθουν εφτά δεκαετίες και η Ιστορία δεν διδάσκεται από τους δασκάλους και τους παππούδες, διευκολύνονται οι νεοϊστορικοί –με τα διπλώματα στους πλίκους των γνωστών σεμιναρίων– να παρουσιάζουν –και– το Ενωτικό Δημοψήφισμα με τον δικό τους –ετεροχρονισμένο– παραμορφωτικό φακό, και όχι στον χωροχρόνο που πραγματοποιήθηκε.
Αναγκαία, λοιπόν, η υπόμνηση:
«Πέντε χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου έμαθαν και οι Έλληνες της Κύπρου πως: Μεγάλες Δυνάμεις, μεγάλες απάτες! Οι υποσχέσεις για να στρατολογηθούν με τους Συμμάχους:
— Φορέστε την αγγλική στρατιωτική στολή, και με τη Νίκη θα ευοδωθούν οι εθνικοί σας πόθοι!
ξεχάστηκαν την επαύριο της Νίκης.
Εκατοντάδες οι Ελληνοκύπριοι που θυσιάστηκαν για τη συντριβή του χιτλερο-φασισμού, στα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα. Σημαντική και η συμβολή της Ελλάδας στη συμμαχική Νίκη.
Και, όταν ολόκληρη Αυτοκρατορία υπαναχώρησε και επανέλαβε: «Για την Κύπρο, Ελευθερία ουδέποτε», μόνη επιλογή για τους αγαθούς νησιώτες ήταν η –με καθολική προσυπογραφή– διεκδίκηση: Αξιούμεν την Ένωσιν!
