Λι Ουενλιάνγκ, 34. Ο Κινέζος ιατρός ο οποίος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τον κορωνοϊό, πέθανε χθες από αυτόν. Εργαζόταν ως οφθαλμίατρος στο Νοσοκομείο της πόλης Γουχάν, που είναι η κοιτίδα αυτού του ιού, που πιστεύεται ότι εξετράφη στις υπαίθριες αγορές τροφίμων όπου έως και ζωντανά ζώα όπως φίδια, κουνέλια, κοτόπουλα, νυχτερίδες και άλλα συμβιώνουν στριμωγμένα μέσα σε κλουβιά – ό,τι πρέπει για μαζεύονται και να διαδίδονται μικρόβια. Ο Ουενλιάνγκ έστειλε ηλεκτρονικά μηνύματα στους συναδέλφους τους, λέγοντας πως αυτός ο ιός μοιάζει πολύ με τον SARS, και τους προέτρεψε να λάβουν μέτρα άμεσα. Η Αστυνομία προσπάθησε να τον σιγήσει, για να μην προκληθεί πανικός αλλά και για να μην δυσφημιστεί η Κίνα.

Στις 10 Ιανουαρίου, σε ανάρτησή του σε ιστότοπο που ελέγχεται από τις κινέζικες Αρχές (αφού δεν υπάρχει ελεύθερη ενημέρωση εκεί), ο νεαρός ιατρός περιέγραψε πώς άρχισε να βήχει, τι είδους βήχας ήταν εκείνος, και πώς μετά από δύο μέρες με συνεχώς ανερχόμενο πυρετό κατέληξε στο νοσοκομείο. Στις 30 πιστοποιήθηκε ότι είχε τον κορωνοϊό. 

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 28.000 περιστατικά στην Κίνα. Μέχρι χθες το βράδυ, ο αριθμός των νεκρών ήταν 564. 

Η φωτογραφία που βλέπετε, είναι μία selfie που τράβηξε ο νεαρός ιατρός ενώ νοσηλευόταν, και την ανέβασε στο κινεζικό διαδίκτυο. 

Ασφαλώς, όλα τα ΜΜΕ προβάλουν την είδηση, και καλά κάνουν. Επειδή όμως εδώ κοιτάμε καμιά φορά και την άλλη πλευρά της είδησης, θαρρώ πως ο γιατρός Λι είναι από τους ήρωες των ημερών. Από εκείνους που το ιατρικό επάγγελμα, παρόλο που η ειδικότητά του είναι πολύ μακριά από όσες είναι «αρμόδιες» για τον ιό, σημαίνει ότι «εγώ είμαι εδώ για να σώζω ζωές, ακόμα και αν χάσω τη δική μου».

Καμιά φορά, ξέρετε, δίνουμε στα γεγονότα και μια διάσταση που μπορεί και να μην έχουν κιόλας. Δεν πειράζει. Αν είναι να σου βγάλουν ένα δυνατό συναίσθημα, χαλάλι η μυθοπλασία. 

Δεν ξέρω πόση μυθοπλασία μπορεί να χωρέσει στην αναμενόμενη απόφαση της αμερικανικής Γερουσίας να απαλλάξει τον Πρόεδρο Τραμπ από την κατηγορία της κατάχρησης εξουσίας για ίδιον όφελος, για την οποία αποφάνθηκε πριν μερικές εβδομάδες το Κονγκρέσο. Αισθάνομαι σαν να είμαι πολύ ηλίθιος που αδυνατώ να καταλάβω εάν τελικά ο Πρόεδρος των ΗΠΑ πράγματι ζήτησε από τους Ουκρανούς να βγάλουν στη φόρα στοιχεία για επιχειρηματικές δραστηριότητες του γιού του Τζο Μπάιντεν, που είναι πιθανόν να είναι αντίπαλός του στις επόμενες προεδρικές εκλογές, ώστε να τον «αχρηστεύσει». 

Το ένα Σώμα, όπου έχουν πλειοψηφία οι Δημοκρατικοί, αποφάσισε ότι πρέπει να παραπεμφθεί ο Τραμπ σε δίκη. Δικάστηκε όχι από κανονικό δικαστήριο, αλλά από την Γερουσία, το άλλο Σώμα, στο οποίο υπερτερούν οι Ρεπουμπλικανοί. Σε αυτήν την δίκη, το Σώμα έκρινε ότι δεν χρειάζεται να εξεταστούν μάρτυρες, που ίσως να ήξεραν και κάτι παραπάνω. Άρα, η απόφαση κατάντησε να είναι μόνο θέμα ψηφοφορίας. 

Έτσι είναι η πολιτική, ρε παιδιά; Έτσι απονέμεται η Δικαιοσύνη; 

Ξέρω ποιες απαντήσεις να αναμένω. Απέξω κι ανακατωτά. Ξέρω και το νομικό και πολιτειακό σύστημα των ΗΠΑ, που πολλές φορές το έχω για παράδειγμα δημοκρατικότητας. Μερικές φορές όμως, το πράγμα στραβώνει εκεί ακριβώς που επιτρέπει στους πολιτικούς να νίπτουν τας χείρας τους: στο ότι «έτσι αποφάσισε ο λαός». 

Έβγαλε ανακοίνωση η Melco, η εταιρεία που έχει επενδύσει στο νέο καζίνο της Κύπρου, ότι ο κορωνοϊός δεν πρόκειται να επηρεάσει τις εργασίες κατασκευής του στην περιοχή του Ζακακίου στη Λεμεσό. Τώρα, αν σας πω ότι ησύχασα με αυτήν την ανακοίνωση διότι το ‘χα πολύ καημό να μάθω εάν θα επηρεαστεί το καζίνο, θα με πιστέψετε;

Καλημέρα σας, και να φυλάγεστε. Γενικώς!