«Η μπάλα είναι μόνο η αφορμή», είναι ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα στην κερκίδα των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΛ, λειτουργεί και κάπως ως μότο ζωής. Tην περασμένη Κυριακή βρέθηκα στη Λεμεσό όπου συζήτησα με μια παρέα που προτιμούν όπως μου είπαν, να βλέπουν ποδόσφαιρο από το πέταλο των οργανωμένων οπαδών της Α.Ε.Λ.
Είναι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, που έχουν επαφή με τους οργανωμένους. Μου ξεκαθάρισαν όμως από την αρχή ότι εκπροσωπούν μόνο τους εαυτούς τους και όχι επίσημα την Α.Ε.Λ ή το ΣΥ.Φ.ΑΕΛ. Σημειώνω ότι στο πλαίσιο του ρεπορτάζ επιδίωξα να πάρω συνέντευξη και από άτομα της ομάδας του ΑΠΟΛΛΩΝΑ, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό.
Αφορμή γι’ αυτή την συζήτηση ήταν το «άτυχο» παιχνίδι κυπέλλου, μεταξύ ΑΠΟΛΛΩΝΑ και ΑΕΛ στις 24 Ιανουαρίου 2024 που τελικά δεν έγινε ποτέ, με απόφαση της Αστυνομίας, λόγω ρίψης φωτοβολίδων και κροτίδων στον αγωνιστικό χώρο πριν την έναρξη του. Από τις συζητήσεις στα τηλεοπτικά και τα βουλευτικά πάνελ, απουσίαζαν – για άλλη μια φορά – εκπρόσωποι των οργανωμένων οπαδών, γεγονός που μεγαλώνει την αίσθηση αποκλεισμού τους, την οργή και την καχυποψία τους απέναντι στους «συστημικούς» θεσμούς και πρόσωπα. Την ίδια ώρα, σε μακροσκελή ανακοίνωση του Συνδέσμου Φιλάθλων της ΑΕΛ, της επίσημης φωνής των οργανωμένων, αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής «ΑΕΛίστα κλείσε τα αυτιά σου στα μέσα μαζικής εξαπάτησης και τους κυβερνώντες, μην επιτρέψεις να γίνει η ομάδα μας και ο κόσμος της, εξιλαστήριο θύμα στις ορέξεις του κάθε κομματόσκυλου, τώρα είναι η ώρα να ενωθούμε για το καλό της Α.Ε.Λ μας».
«Οι οπαδοί δεν ακούγονται, απλώς δαιμονοποιούνται»
-Γιατί λοιπόν «η μπάλα είναι μόνο η αφορμή;
«Γιατί περνάμε ωραία!». Αυτό μου απάντησαν όταν τους ρώτησα από που προκύπτει το συγκεκριμένο σύνθημα. Και πρόσθεσαν: «Επειδή ως ΑΕΛίστες ακολουθούμε την ομάδα μας σε όλα τα αθλήματα, ανεξάρτητα με το σε ποια θέση βρίσκεται ή ποιες είναι οι καιρικές συνθήκες…ακόμα και στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, τον περασμένο Νιόβρη πήγαμε περίπου 150 άτομα στη Λιθουανία σε αγώνα Futsal. Το ποδόσφαιρο λοιπόν είναι μόνο η αφορμή και η…αιτία είναι η ΑΕΛ. Οι δυσκολίες ενώνουν, δεν είναι έτσι; Γίναμε όλοι μια παρέα μέσω των δυσκολιών που περνούσε η ομάδα μας, επειδή ως ΑΕΛίστες δεν αφήνουμε τις πολιτικές διαφορές να μπουν αναμεσά μας όπως συμβαίνει σε άλλες ομάδες. Γενικά νιώθουμε τους άλλους ΑΕΛίστες ως μέρος της οικογένειας μας, ακόμα και αν δεν τους γνωρίσαμε ποτέ, έτσι που μέσα από την κερκίδα της ΑΕΛ γεννήθηκαν φιλίες ζωής».
«Δεν είναι βία, πυρσοί και καπνογόνα στην κερκίδα»
Όταν τους ζήτησα να μου μιλήσουν για τη βία στα γήπεδα, μου ανέφεραν ότι «πρώτα πρέπεινα γίνει παραδοχή, αναγνώριση και τεκμηρίωση του φαινομένου. Για εμάς τουςοπαδούς, οι πυρσοί και τα καπνογόνα στην κερκίδα που ανάβουν οργανωμένα, δεν είναι βίαστα γήπεδα, νοουμένου βεβαίως ότι δεν είναι κάτι που κατευθύνεται εναντίον των αντιπάλων ως «πολεμοφόδια». Οι συνομιλητές μου, μου έδειξαν διάφορες φωτογραφίες και βίντεο υποστηρίζοντας ότι «τις πλείστες φορές δημιουργείται μια όμορφη ατμόσφαιρα, που είναι σχεδιασμένη από τους οργανωμένους οπαδούς και ουδεμία σχέση έχει να κάνει με βία. Η προετοιμασία και ο σχεδιασμός της όμορφης ατμόσφαιρας, παίρνει πολύ χρόνο και είναι αρκετά δαπανηρός. Τα έξοδα βεβαίως τα επωμίζονται αποκλειστικά οι οργανωμένοι, οι οποίοι δεν χρηματοδοτούνται ή επιχορηγούνται από πουθενά, καθώς αυτός είναι ο «οπαδικός κανόνας». Η δημιουργία ατμόσφαιρας δημιουργείται από εκατοντάδες άτομα κάθε φορά, τα οποία κάνουν συναντήσεις και αναπτύσσουν μεταξύ τους πολλές δεξιότητες, καθώς το αποτέλεσμα μιας χορογραφίας (choreography) δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Συμμετέχουν αυτός βέβαια που θα εμπνευστεί την ιδέα, τα άτομα που θα τη σχεδιάσουν, που θα μπογιατίσουν τα πανό, που θα υλοποιούν όλα αυτά, στο γήπεδο».
Στον δημοκρατικό χώρο του πετάλου…
Σε σχέση με τα τελευταία περιστατικά και τις εξελίξεις, μου είπαν, «όλοι ξέρετε αυτά που λένε οι ειδήσεις, αλλά κανένας δεν ρώτησε ποια είναι η δική μας θέση». Παραδέχονται και συμφωνούν ότι η βία στον αθλητισμό έχει ξεφύγει, αλλά ανέφεραν πως «κάποιοι αποφασίζουν χωρίς να είναι γνώστες του αντικειμένου». Πρόσθεσαν ότι «τα μέτρα που πάρθηκαν για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα, χωρίς να ερωτηθούν, ή πόσω μάλλον να προσκληθούν οι οργανωμένοι στις περιβόητες συσκέψεις, μοιάζει με την απόφαση κάποιου να λύσει το κυκλοφοριακό, χωρίς να ρωτήσει αυτούς που οδηγούν λεωφορεία! Ας καλέσουν όλους τους εμπλεκόμενους φορείς στο τραπέζι, τις Ομοσπονδίες, τους Συνδέσμους, τις Διοικήσεις των ομάδων, ακόμα και τους ποδοσφαιριστές, να κάτσουν σε ένα τραπέζι». Στη ροή της συζήτησης, μου ανέφεραν ότι «το κλίμα συνήθως πυροδοτείται από άλλους φορείς και όχι από τους ίδιους τους Συνδέσμους. Για παράδειγμα – πρόσθεσαν – ο εκπρόσωπος μιας συντεχνίας αστυνομικών, βγήκε το τελευταίο διάστημα σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές και σε άλλα ΜΜΕ, εξαπολύοντας δριμύ κατηγορώ ενάντια στους οργανωμένους οπαδούς. Μιλούν και αποφασίζουν για τα γήπεδα, κάποιοι που δεν πάνε ποτέ στο γήπεδο ή αν πάνε, είναι στα επίσημα vip, δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στο πέταλο, αλλά μας λένε τι πρέπει να γίνει». Τους ρώτησα, «γιατί σας αποκαλούν «αλήτες» και «ταραχοποιά στοιχεία»; Μου απάντησαν πως «ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν το γιατί…Εμείς – πρόσθεσαν – στο πέταλο κάθε βδομάδα, βλέπουμε απόλυτα λειτουργικούς άνθρωπους και όχι αργόσχολους και άεργους. Το πέταλο είναι δημοκρατικός χώρος, υπάρχουν οπαδοί που έχουν τελειώσει πανεπιστημιακές σπουδές, άνθρωποι με δουλειές, με ευθύνες επαγγελματικές και οικογενειακές. Αυτούς κάνουν πως δεν τους βλέπουν, βλέπουν μόνο «αλήτες» και χούλιγκαν». Όμως η Α.Ε.Λ κατά την άποψή μας, είναι ένας χώρος που αποδέχεται και εξισώνει τους «χούλιγκαν» με τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς εκεί βρίσκουν υποστήριξη και αλληλεγγύη».
«Η ΑΕΛ είναι η οικογένειά μας…»
-Τι σας προσφέρει η ένταξη και η δράση, μέσα σε μια αθλητική ομάδα, όπου πιθανόν χάνεις την ατομικότητα σου;
«Καμία ατομικότητα δεν χάνεται, καθώς εκεί αντιμετωπίζεσαι ως ξεχωριστό μέλος μιας οικογένειας. Νιώθεις ότι ανήκεις κάπου. Για μας, η Α.Ε.Λ είναι η οικογένεια μας, όπου με τον καιρό εξαιτίας των όσων ζήσαμε μαζί, αποκτήσαμε πολλά αδέρφια, έχοντας όμως μια και μοναδική μάνα, την Α.Ε.Λ. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είμαστε και ο πιο υγιής χώρος…ούτε αρνούμαστε ότι έχουμε άτομα με προβλήματα εξαρτήσεων από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Υπάρχει όντως πρόβλημα στους Συνδέσμους Φιλάθλων, όπως όμως και ευρύτερα στην κοινωνία. Αυτό ίσως να παρατηρείται πιο έντονα στους Συνδέσμους, γιατί εκεί υπάρχει η αποδοχή όλων, κανένας δεν κρίνει, ούτε θα δείξει με το δάκτυλο του κάποιο άτομο που είναι εθισμένο στις εξαρτήσεις».
Οι νηφάλιοι οπαδοί και η ΘΥΡΑ 3
-Μήπως εξαιτίας των λίγων, δυσφημίζονται οι Σύνδεσμοι;
-«Το συζητούν πολλοί αυτό…και έχουμε να πούμε ότι αν πάει κάποιος μαστουρωμένος στο γήπεδο, δεν μπορεί να κάνει τα επεισόδια που συμβαίνουν εκεί. Τα βίαια επεισόδια γίνονται συνήθως από καθόλα νηφάλιους ανθρώπους! Ξέρουμε ανθρώπους που κάνουν χρήση ναρκωτικών…κι αυτοί δεν έχουν το καθαρό μυαλό να βάλουν την κουκούλα, να προστατευτούν, να μπουν στο γήπεδο και να μην τους συλλάβει η Αστυνομία. Είναι πάντως παράλογο, να θέλει κανείς να «μεταμορφώσει» τους οπαδούς και να κάνει μια εντελώς διαφορετική κάστα ανθρώπων. Στην πραγματικότητά είμαστε καθρέφτης της κοινωνίας. Εμείς οι οπαδοί μιλάμε συχνότερα για τις κακές μας στιγμές και σπάνια για τις καλές μας, δηλαδή για τη συνεργασία και την αλληλεγγύη μεταξύ μας, για τις οποίες ξοδεύουμε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας. Τα τελευταία 2-3 χρόνια κάναμε δεκάδες κοινωνικές δράσεις σε επίπεδο Συνδέσμου Φιλάθλων κι όμως τα ΜΜΕ δεν τις πρόβαλαν ποτέ. Μέχρι καταφύγιο σκύλων έχουμε καθαρίσει. Να πούμε και κάτι άλλο. Οι 12χρονοι και οι 13χρονοι κάνουν μικρές ομάδες για να γράφουν συνθήματα και γκράφιτι στους τοίχους. Η ομάδα του γιου μου περιλαμβάνει Αελίστες Απολλωνίστες, Ομονοιάτες, Ανορθωσιάτες. Γράφουν τα αρχικά των ονομάτων τους στους τοίχους. Γεννήθηκε μια κόντρα με μια άλλη μικρή ομάδα και πάν και σβήνουν η μια ομάδα, τα συνθήματα της άλλης ομάδας. Επίσης υπάρχουν και άλλες ομαδοποιήσεις εφήβων όπως ο Άης Νικόλας και η Αγία Φύλα με δικές τους κλίκες και συνθήματα, ή κλίκες σε σχολεία, ή ακόμα και σε τάξεις του ίδιου σχολείου που αντιπαρατίθεται η μια στην άλλη. Γιατί το λέω αυτό; Το ποδόσφαιρο είναι ένα μαζικό άθλημα. Σίγουρα μετακινεί πολύ περισσότερο κόσμο, από τους έφηβους που κάνουν γκράφιτι. Οπότε είναι λογικό, αυτοί που ανήκουν σε πολύ πιο μικρές ομάδες, να ομαδοποιούνται και σε μια πιο μεγάλη οντότητα όπως η ΘΥΡΑ 3 που ενώνει πολλούς ανθρώπους. Αυτοί, έξω από την ομάδα, μπορεί να τσακωθούν μεταξύ τους γιατί ανήκουν σε διαφορετικές ομάδες γκράφιτι ή γειτονιάς ή σχολείου, αλλά ενώνονται μέσα στη ΘΥΡΑ 3 των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΛ. Η ΘΥΡΑ 3 είναι μια μεγάλη ομάδα που ενώνει πολλούς ανθρώπους μαζί…και γιατί δηλαδή να είναι κακό αυτό το πράγμα; Γιατί είναι κακό να εκτονώνουν το θυμό τους, λόγω της παρατεταμένης βίας που δέχονται από την κοινωνία;. Ο 20χρονος σήμερα, από τότε που ήταν 8 χρόνων, δηλαδή από το 2012 και την οικονομική κρίση, ζει σε ένα περιβάλλον πίεσης, λόγω των οικονομικών προβλημάτων και όλα αυτά συσσωρεύονται…όμως αντί να μιλούμε για τις 360 μέρες το χρόνο που αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν κοντά και οργανώθηκαν κι έκαναν πράγματα μαζί, μιλάμε για τις 5 μέρες του χρόνου που συμμετείχαν σε συγκρούσεις. Αυτές οι 5 μέρες, δυστυχώς ταμπελώνουν τον οπαδό κι αυτό είναι μεγάλο λάθος. Να σου αναφέρουμε ότι ανάμεσα στις δράσεις του ΣΥ.Φ.ΑΕΛ, είναι και η δημιουργία Τμήματος Πυγμαχίας που το χρηματοδοτούν οι ίδιοι οι οπαδοί. Επίσης είναι και μια μεγάλη χορογραφία της ΘΥΡΑ 3 (με θέμα τη μορφή του Αλ Πατσίνο από την ταινία «Scarface), που για να φτιαχτεί και να ετοιμαστεί η κερκίδα, δεκάδες άτομα θυσίαζαν χρόνο και ξεκούραση, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η συλλογικότητα φέρνει άλλα αποτελέσματα. Ποιος έχει όρεξη να τσακωθεί με τους απέναντι, όταν στήνει μια γιορτή και αγωνιά να πετύχει αυτό που για μέρες ετοιμάζει;».
«Είμαι στην κερκίδα μαζί με τα παιδιά μου»
-Πάνω στην κερκίδα της ομάδας θα βρεις ανθρώπους κάθε ηλικίας. Υποτίθεται ότι οι ταραχοποιοί είναι οι πιο νέοι;
«Εγώ είμαι 45 χρόνων και είμαι στο πέταλο, στον οργανωμένο πυρήνα των οπαδών, μαζί τους. Μαζί μου είναι και τα παιδιά μου 12 και 13 χρονών. Ακολουθώ την ομάδα και στα εκτός έδρας παιγνίδια. Μου αρέσει το ταξίδι, η διαδρομή μέχρι το γήπεδο της αντίπαλης ομάδας, η συζήτηση με φίλους. Τις προάλλες βρέθηκα στην κερκίδα του ΓΣΠ στη Λευκωσία με ένα παλιό φίλο και συνεργάτη και χαρήκαμε πολύ, γιατί συνήθως συναντιόμαστε σε χώρους δουλειάς». Οι συνομιλητές μου τόνισαν ότι «οι οπαδοί της ΑΕΛ έχουν βιώσει και την αδικία πολλές φορές…Στο πρόσφατο παιχνίδι – πρόσθεσαν – η Αστυνομία τους «έκοψε» 500 εισιτήρια την τελευταία στιγμή (από 1500, επέτρεψε μόλις 1000) υπογραμμίζοντας ότι «έτσι γεννιέται μία έχθρα και μία προκατάληψη». Τους ρώτησα κατά πόσο αυτό έχει σχέση με το τι ακολούθησε στην κερκίδα μέσα στο γήπεδο; «Ναι – απάντησαν – έχει σχέση, όχι άμεση, αλλά πυροδότησε το κλίμα. Και δόθηκε η παραπλανητική και ψεύτικη εικόνα, μέσα από τις δηλώσεις διαφόρων, ότι αυτοί οι 1000 ΑΕΛίστες, πήγαν στο γήπεδο και έκαναν επεισόδια. Με την Αστυνομία να μιλά για «αλήτες», «εγκληματίες», «χούλιγκαν» και «τρομοκράτες» της ΑΕΛ. Και με ένα εκπρόσωπο αστυνομικής συντεχνίας, να λέει σε τηλεοπτική εκπομπή, «λύστε τα χέρια της Αστυνομίας για να βγούμε στην κερκίδα να υπάρξουν και παράπλευρες απώλειες». Πάντως εγώ στην κερκίδα βλέπω ανθρώπους που μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους, που το γήπεδο γι’ αυτούς είναι – με την καλή έννοια – εκτόνωση. Και καταλήγουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε, ότι η μπάλα είναι μόνο η αφορμή»…
