Η τραγωδία στο Μαρί δεν είναι μια κλειστή πληγή στη σύγχρονη κυπριακή ιστορία. Δεν «τέλειωσε» ούτε με τις κηδείες των 13 ηρώων ούτε με τις ελάχιστες (για το μέγεθος του εγκλήματος) καταδίκες. Οι οικογένειες των δολοφονηθέντων δεν αναπαύθηκαν, δεν αισθάνθηκαν αυτά τα 9 χρόνια την επικράτηση της δικαιοσύνης, μήπως και ελαφρύνει ο βαρύς πόνος της απώλειας. Άκουσαν δεκάδες υποσχέσεις, αλλά και δεκάδες εμετικές επαναλήψεις και δικαιολογίες από εκείνους που όφειλαν να κλείσουν το στόμα τους.
Επέμειναν, υπέμειναν και υπομένουν οι συγγενείς των 13, ακούγοντας τα κούφια λόγια των κομματικών εκπροσώπων από τηλεοράσεως, την εκμετάλλευση των θανάτων, τα ψέματα για δικαιοσύνη.
Και σήμερα, ό,τι απομένει είναι αφενός, μια Πολιτεία που θέτει την ευζωία των ταγών (παντός κόμματος) πάνω από τις ζωές των πολιτών. Μα, αφετέρου, το ήθος όσων έπεσαν κατά παράβαση της «λιποταξίας» των αρχόντων από τις ευθύνες τους. Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.
ΑΛ.ΜΙΧ.
