Η «Αχειροποίητος» της Ανδρομάχης Δημητριάδου- Λίνταλ συνεχίζει το ταξίδι της, καθώς η χορογράφος πειραματίζεται και εμπλουτίζει το έργο της με νέο υλικό.
Η διαχρονική καταπίεση και χειραγώγηση, οι διακρίσεις, η εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος και η τραγική πραγματικότητα των γυναικοκτονιών, γίνονται το ερέθισμα για ένα έργο- καταγγελία, για όλα τα θύματα που δεν μπόρεσαν η δεν πρόλαβαν να μιλήσουν.
Η νέα εκδοχή της παράστασης για πιάνο, σώμα, εικόνα και φωνή παρουσιάζεται στο Θέατρο Δέντρο στις Φεβρουαρίου και 1η Μαρτίου.
Παρουσιάστηκε στην πρώτη της μορφή στην 21η Πλατφόρμα Χορογραφίας Κύπρου, έπειτα στο αρχαίο θέατρο της Μήλου στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών «Από την Θάλασσα» τον Ιούνιο του 2022 και στο 1ο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Encounters/ Συναντήσεις, στη Στέγη Χορού Λευκωσίας τον Δεκέμβριο του 2023.
«Αχειροποίητος», όρος της βυζαντινής εικονογραφίας, το φτιαγμένο όχι από χέρι ανθρώπου, υπονοώντας ότι κάτι είναι φτιαγμένο από μια άλλη μορφή δημιουργικής δύναμης. Εικόνες της Παναγίας. Εκκλησία στη Θεσσαλονίκη θεμελιωμένη πάνω στον αρχαίο ναό της Αφροδίτης. Φροντίδα, λατρεία, προσευχές, αφιερώματα. Καταφύγιο προσφύγων, θυσιαστήριο αλλοθρήσκων, τρόπαιο κατακτητών. Όλα τα χωρεί, όλα τα υπομένει.
Ναός ως σώμα, σώμα ως ναός. Στοχασμός εν κινήσει. Όψεις της θηλυκότητας, στιγμές και ιστορίες. Ρόλοι που ενδυθήκαμε και εκδυθήκαμε, ρόλοι που δεν διαλέξαμε, ρόλοι που μας επιβλήθηκαν. Αχειροποίητος η ουσία της ύπαρξης μας. Αχειροποίητος και η αόρατη παρουσία Της που επιβεβαιώνει , «Πήγαινε, θα είμαι εκεί».
«Αφορμή στάθηκε μια επίσκεψη στον Ναό της Αχειροποίητου στην Θεσσαλονίκη, οι ιστορίες που συσχετίζονται με αυτόν, καθώς και προσωπικό υλικό» σημειώνει η χορογράφος.
Στην παράσταση μια γυναίκα έρχεται να αφηγηθεί με το ώριμο πια σώμα της, τον λόγο και την κίνηση, όψεις που συγκροτούν την ταυτότητα της θηλυκότητας όπως αυτές καταγράφονται στο σώμα και στη γυναικεία συνειδητότητα κι όπως εκφράζονται μέσα από τις αρχετυπικές μορφές της Παναγίας και της Αφροδίτης.
Άλλοτε με αυστηρότητα κι άλλοτε με χιούμορ, δίνεται μια μαρτυρία βιωμάτων που σχετίζονται με τις πατριαρχικές πεποιθήσεις και τις περιοριστικές νόρμες που διαποτίζουν την ιστορία της κάθε γυναίκας.
Η κινηματογραφημένη προβολή του σώματος δημιουργεί την αίσθηση της εγγύτητας αλλά και του deja vu, του ήδη βιωμένου ή του μελλοντικού, αλλοιώνοντας την αντίληψη μας για την χρονικότητα της ύπαρξης μας.
Ο πολλαπλασιασμός των ειδώλων σηματοδοτεί μια συλλογική μοίρα, κι η δραματουργική κορύφωση του μονόλογου του τέλους ολοκληρώνει εννοιολογικά το έργο και δικαιώνει την εσωτερική διαδικασία μεταμόρφωσης του σώματος σε ναό, που προτείνει η χορογράφος μέσα από τον αναστοχασμό και την ερμηνεία της.
Επί σκηνής, σε μία δια-δραστική σχέση με την ερμηνεύτρια/ χορογράφο εμφανίζεται η μουσικοσυνθέτρια/ performer Κωνσταντίνα Πολυχρονοπούλου στο πιάνο και στα ηλεκτρονικά ηχητικά τοπία. Οι δύο γυναίκες δημιουργούν έναν ζωντανό διάλογο μουσικής- κίνησης- λόγου. Το έργο συμπληρώνουν οι οπτικές αφηγήσεις του εικαστικού/ video artist Χριστόφορου Λάρκου και οι φωτισμοί του Γιώργου Λάζογλου.
Παραστάσεις
- Λευκωσία, Θέατρο Δέντρο, Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου και Παρασκευή 1η Μαρτίου 8.30μ.μ. Πληροφορίες/ κρατήσεις: 99360503
Συντελεστές
- Σύλληψη/ δημιουργία/ κείμενα/ ερμηνεία: Ανδρομάχη Δημητριάδου Λίνταλ
- Μουσική σύνθεση / ερμηνεία: Κωνσταντίνα Πολυχρονοπούλου
- Video art: Χριστόφορος Λάρκος
- Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Λάζογλου
- Σύμβουλος υποκριτικής: Μάριος Ιωάννου
- Βοηθός παραγωγής: Άνθη Κέττηρου
- Graphic Design: Ερνστ Λίνταλ
- Art Photography: Άνθη Κέττηρου
- Παραγωγή: Ασώματες Δυνάμεις, με την υποστήριξη του Υφυπουργείου Πολιτισμού-Τμήμα Σύγχρονου Πολιτισμού, πρόγραμμα Πολιτισμός 2023 και την ευγενική στήριξη του θέατρου Δέντρο.
