«Δεν έχω ιδέα! Tι είναι η γιγαντιαία κατάβαση;», ακουγόταν συγκλονισμένη με την άγνοιά της η Ελένη Βρετού στο Πρωινό Δρομολόγιο του Τρίτου του ΡΙΚ. Είχε διαβάσει στην πρώτη σελίδα του Φιλελευθέρου, «Μάγκας στο Πεκίνο – Γιάννος Κουγιουμτζιάν: Ο Κύπριος αθλητής κατέλαβε την 42η θέση από 89 αθλητές στο αγώνισμα της γιγαντιαίας κατάβασης στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο», μία ημέρα μετά την αποστομωτική ομορφιά των δύο καταβάσεών του, σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, με χιονόπτωση και κακή ορατότητα. Όταν παλληκαρίσια, με μία πολύ καλή θέση στην παγκόσμια κατάταξη, κατόρθωσε να δώσει σε όλη την υφήλιο και το στίγμα της μικρής Κύπρου ή καλύτερα του μικρού Τροόδους, απ’ όπου ξεκινούν όλοι οι Κύπριοι αθλητές του σκι, με πολύ λιγότερα μέσα και σε λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες, σε σύγκριση με το εξωτερικό. Όταν μεγάλος αριθμός αθλητών δεν ολοκλήρωσαν, ανάμεσα στους οποίους και μεγάλα ονόματα του αγωνίσματος.
Απόλυτα δικαιολογημένη πάντως η δημοσιογράφος να εκφράζει άγνοια για το άθλημα της γιγαντιαίας κατάβασης ή αλλιώς γιγαντιαίου σλάλομ, που όσο πιο απλοϊκά γίνεται και χωρίς να αναφερθούν όλες οι παράμετροι, μπορούμε να πούμε ότι είναι διαδρομή κατάβασης, όπου οι πόρτες (δυο διπλά εύκαμπτα κοντάρια, ενωμένα με πανί, απ’ όπου περνά ο χιονοδρόμος πραγματοποιώντας στροφές) έχουν μεταξύ τους μεγαλύτερη απόσταση από ό,τι στο άθλημα τεχνικής κατάβασης ή σλάλομ, με αποτέλεσμα οι στροφές να είναι πιο ανοιχτές. Μαζί με το σλάλομ, ανήκει στα τεχνικά αγωνίσματα των αγώνων αλπικού σκι. Αυτή η κατηγορία τα χωρίζει από τα αθλήματα ταχύτητας. Εξάλλου, οφείλουμε να πούμε ότι πολύ λίγοι γνωρίζουν αυτά τα αθλήματα στην Κύπρο. Κι αυτό δείχνει ότι, αν και χώρα με χιονοδρομικό κέντρο, με παρουσία στη Διεθνή Ομοσπονδία Χιονοδρομιών (FIS) από το 1965, με διοργάνωση διεθνών αγώνων σκι από το 1962, ακόμα και διεθνούς συνεδρίου της FIS (Kογκρέσου) το 1973, απουσιάζει η χιονοδρομική κουλτούρα.
Πόσο μεγάλη ευθύνη βαραίνει την Πολιτεία γι’ αυτό; Γιατί ποιο είναι το μέγεθος της στήριξής της για ανάπτυξη και διάδοση των χειμερινών αθλημάτων στη χώρα μας; Τι έχει κάνει για να ισχύει ό,τι ισχύει σε όλες τις χώρες του κόσμου με συνθήκες χιονοδρομιών; Ώστε ένα Χιονοδρομικό Κέντρο να έχει αντίκτυπο κοινωνικό και οικονομικό στη γύρω περιοχή; Γιατί στις μέρες μας τα γύρω χωριά δεν αποτελούν πλέον «φυτώρια» χιονοδρόμων που στέλνουν αθλητές στους μεγάλους διεθνείς αγώνες, όπως τις δεκαετίες ’60 – ’80, όταν το άθλημα είχε εκλαϊκευτεί και την τελευταία ώρα των περιόδων μαθήματος ξεκινούσαν τα λεωφορεία με μαθητές από τα γυμνάσια Πεδουλά, Λεμύθου, Πλατρών, Ευρύχου και Ομόδους για προπονήσεις στη Χιονίστρα; Καποιοι στο παρελθόν, όπως ο Νίκος Λανίτης και ο Παύλος Μιχαηλίδης, στους οποίους αναφερθήκαμε σε άλλα κείμενα, είχαν όραμα και προσπάθησαν -όσο απίστευτο κι αν ακουστεί αυτό- να γίνει η Κύπρος κέντρο του σκι στη Μέση Ανατολή, τόσο για τουριστικούς-ψυχαγωγικούς όσο και για αθλητικούς σκοπούς. Και δεν τους ήρθε ουρανοκατέβατη μια τέτοια ιδέα, αλλά υπήρχαν παρακινήσεις και από το εξωτερικό. Πάντοτε, όμως, σκόνταφταν σε γραφειοκράτες του Δημοσίου, που δεν ενστερνίζονταν τέτοια οράματα, που όπως συμβαίνει συνήθως, δεν μπορούσαν να δουν πέρα από την πόρτα του γραφείου τους…
Σε σχέση με τη γιγαντιαία κατάβαση, πριν μερικές μέρες αναδείξαμε σε ρεπορτάζ το πρόβλημα συνωστισμού των επισκεπτών στο Χιονοδρομικό Κέντρο Τροόδους, με τον προπονητή των Εθνικών Ομάδων Κύπρου Θεόδωρο Χριστοδούλου να τονίζει την ανάγκη δημιουργίας νέων πιστών, αλλά και να μνημονεύει το γεγονός ότι πίστα γιγαντιαίας κατάβασης είχε σχεδιαστεί να γίνει από τη δεκαετία του ’80, αλλά παρέμεινε μόνο στα χαρτιά. Σήμερα η κύρια πίστα του Χιονοδρομικού είναι εγκριμένη από τη FIS μόνο για το άθλημα της τεχνικής κατάβασης. Πώς λοιπόν να μην παρατηρείται άγνοια των πολιτών για τα χειμερινά αθλήματα, όταν τις τελευταίες δεκαετίες παραμένουν στο περιθώριο, με αποτέλεσμα το αρνητικό φαινόμενο της εποχής μας, να αποστέλλεται σχεδόν κάθε φορά σε Ολυμπιακούς μόνο ένας αθλητής;
Για την ιστορία, η Κύπρος συμμετείχε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι στους δημοφιλείς Θερινούς, αλλά σε Χειμερινούς: στις 18 Φεβρουαρίου 1980, στο Λέικ Πλάσιντ των ΗΠΑ, με τους Φίλιππο Ξενοφώντος, Ανδρέα Πηλαβάκη και Λίνα Αριστοδήμου, τη μητέρα του φετινού αθλητή μας Γιάννου Κουγιουμτζιάν.
