Μάνα. Το πιο ανθεκτικό πλάσμα στη Φύση. Χάριν του παιδιού της αντέχει τον πιο βασανιστικό πόνο. Αντέχει κακουχίες. Αντέχει προσβολές. Αντέχει πείνα και δίψα. Αντέχει λιοπύρι κι άνεμο. ‘Όλα τα αντέχει εκτός από αυτό: Να στέκει πάνω από τα συντρίμμια του εγκέλαδου και να ξέρει ότι κάτω από τόνους ερειπίων, είναι το παιδί της. Είναι εκείνη η φωνή που μέχρι χθες την άκουγε να την παρακαλεί, «μάνα μου βοήθησε με», «μάνα μου δεν θέλω να πεθάνω», «μάνα μου διψώ»… Απόψε στέκει πάνω στα συντρίμμια, εκεί στο Αντίγιαμαν, κοντά εκεί που οι Τουρκοκύπριοι διασώστες παλεύουν με το χρόνο. Εκεί που της φαίνεται να ακούει ακόμα τη φωνή του παιδιού της. Η θερμοκρασία είναι τρεις βαθμοί υπό το μηδέν. Τα πόδια της είναι παγωμένα. Και τα χέρια της. Παγώνουν και τα δάκρυα της που από τη Δευτέρα δεν σταμάτησαν να κυλούν στα μάγουλα της. Όπως της δέρνει το πρόσωπο η βροχή κι ο αγέρας, οι μνήμες την παιδεύουν αδυσώπητα. Θυμάται τις πρώτες εκείνες στιγμές στην Αμμόχωστο, που κράτησε το νεογέννητο μωρό της στην αγκαλιά της. Νιώθει τα χειλάκια του να θηλάζουν από το μαστό της κι η μνήμη κόβει το στέρνο στα δυο. Θυμάται τα πρώτα του βηματάκια και τα γόνατα της λυγίζουν μεσ’ την παγωνιά. Γονατίζει πάνω σε ένα κομμάτι τοίχο που κάποτε στέγαζε το ξενοδοχείο Isias. Ένα όνομα που είναι για εκείνη -και όχι μόνο- ότι πιο αλγεινό μπορεί να τύχει σε άνθρωπο. Είναι αυτό που ισοδυναμεί με τάφο μαζικό, μέσα στον οποίο είναι και το παιδί της. Όπως είναι σωριασμένη πάνω στον κομμένο τοίχο, νιώθει δυο χέρια δυνατά να την σηκώνουν. Είναι ο γείτονας της. Ο πατέρας του κολλητού του γιου της, που και εκείνου το παιδί είναι κάτω από τα συντρίμμια. Που και εκείνου του πατέρα η ζωή είναι πια συντρίμμια.
Κοντά τριάντα οικογένειες Τουρκοκυπρίων έχασαν κάτω από τα συντρίμμια των ρίχτερ, παιδιά και γονείς και δασκάλους και τον κόσμο όλο. Όλοι μέλη και συνοδοί της τ/κ αποστολής βόλεϊ του γυμνασίου του επαγγελματικού λυκείου Αμμοχώστου. Όλοι παιδιά της θαλασσοφίλητης που κεντούσαν με πάθος τα όνειρα τους για ζωή και ευγενή αθλητική άμιλλα κι ένα μέλλον φωτεινό. Ένα μέλλον που τώρα πιά έδυσε σβήνοντας και τις ζωές των αγαπημένων τους προσώπων. Αυτών που από τώρα θα ζουν μέχρι τέλους κάτω από τα ερείπια της ζωής τους… «Ο ποιητής, γεμάτος δάκρυα, βλέπει τις ερημωμένες πολιτείες, που έχουν γίνει πύλες του Άδη κι αναπέμπει τη διαμαρτυρία του. Παντού ο θάνατος, σύννεφο της γης που σκοτεινιάζει τον ήλιο», γράφει ο Τάσος Λιγνάδης εξηγώντας «Το οικόπεδο με τις Τσουκνίδες». Κι αμέσως οι δέκα επαρχίες που ισοπεδώθηκαν την περασμένη Δευτέρα από τους σεισμούς των 7,8 και 7,5 ρίχτερ στην Τουρκία «αποκαλύπτονται» σαν κόλαση επί γης, με μια μικρότερη στη διπλανή Συρία. Υπολογίζεται λέει ότι οι νεκροί θα φτάσουν τις 100,000! Λέει ακόμα ότι θα χρειαστούν δύο δεκαετίες για να χτιστούν σπίτια να στεγάσουν τον κόσμο!
Στην επόμενη είδηση, από τηλεοράσεως είδαμε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στις Βρυξέλλες να ζητά από τους 27 της Ε.Ε., 15 μέρες πριν συμπληρωθεί χρόνος από την έναρξη της ρωσικής εισβολής, στην Ουκρανία, αεροσκάφη και τανκς δισεκατομμυρίων, «το συντομότερο δυνατό». Οι Μακρόν και Σολτς δεσμεύθηκαν να εξακολουθήσουν να στηρίζουν την Ουκρανία και στρατιωτικά, «για όσο καιρό χρειαστεί, μέχρι τη νίκη». Αυτά παρά τις αποκαλύψεις των New York Times που επικαλούμενοι εκτιμήσεις Αμερικανών και δυτικών αξιωματούχων έγραψαν ότι ο ρωσικός στρατός έχασε στην Ουκρανία σχεδόν 200.000 ανθρώπους, το ίδιο και ο ουκρανικός. Μήπως θα ήταν καλύτερα αν οι Ευρωπαίοι έβαζαν τους Πούτιν και Ζελένσκι να θάψουν τους νεκρούς τους και να κάτσουν σε συνομιλίες ειρήνευσης και με τα δισεκατομμύρια που θα ρίξουν στην πολεμική κρεατομηχανή να χτίσουν καταλύματα για τα εκατομμύρια των αστέγων σεισμοπλήκτων σε Τουρκία και Συρία και να ανοικοδομήσουν την Ουκρανία; Εν τέλει να φάνε ψωμί εκατομμύρια πεινασμένοι, τον εικοστό-πρώτο αιώνα.
Ο Οδυσσέας Ελύτης μας νουθετεί λέγοντας; «Από ‘μας θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα. Από μας θα εξαρτηθεί ο παράδεισος ή η κόλαση που θα χτίσουμε. Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας». Εξόριστε ποιητή στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις; Βλέπεις το Βαρώσι; Βλέπεις τη Μόρφου; Βλέπεις την Καρπασία; Η μοίρα μας βρίσκεται όντως στα χέρια μας; Την κρατούσε ο Αναστασιάδης και στο Κραν Μοντάνα την αντάλλαξε με τα «χρυσά διαβατήρια». Και μετά έβλεπε το Βαρώσι να εποικίζεται και μας πουλούσε τριμερείς και τετραμερείς ως εάν να είμαστε αλαφροΐσκιωτοι… Είμαστε! Άμα βλέπει κανείς στα Social Media κατακάθια μια τάχα «πολιτικής κουλτούρας», να επιχαίρουν για τις χιλιάδες των νεκρών από τους σεισμούς στην Τουρκία κι άλλους να επικαλούνται «προφητείες» νεοφανών αγίων για την ολική καταστροφή της διπλανής χώρας, γιατί να μην πιστεύουν στις τριμερείς και στον East Med; Εξάλλου ακόμα και στην προεκλογική, που εσχάτως βιώσαμε, ο East Med είχε το μερτικό του. Το μόνο που μας έμεινε πια, όπως λέει ο αγαπημένος Ελύτης, «μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά»…
Καλή ψήφο κι αν από Δευτέρας βρείτε χρόνο, περάστε κι αφήστε στον Ερυθρό Σταυρό ένα ζεστό ρούχο για τα μωρά της Αντίγιαμαν. Που ξέρετε, μπορεί νάρθει κι η σειρά μας. Δίπλα είμαστε κι ο σεισμός δεν χρειάζεται διαβατήριο…
