Ο νους του καθενός εν ζορνές και όπως ξέρει παίζει τον. Αυτό είναι σεβαστό. Αποδίδεται και με το άλλο που λέει: Τόσος εν ο νους τους, τι να κάνουμε! Αλλά, άμα ο άλλος δεν έχει επίγνωση και παρότι του λείπουν ποσοστά θέλει να παριστάνει τον νουνεχή, μάλλον θέλει να παριστάνει ότι έχει περισσότερο μυαλό από τους άλλους, ε, δεν είναι σεβαστό, είναι απελπιστικό. Οι αναγνώστες της στήλης ξέρουν πως δεν μιλώ με γρίφους, θα το κάνω αμέσως πιο συγκεκριμένο, απλώς η εισαγωγή είναι για να δείξω ότι μερικές φορές δεν αρκεί να προσέχεις και να σέβεσαι τις απόψεις όλων, χρειάζεται να εισπράττεις και την εγκεφαλική τους επάρκεια. Ή, αν υπάρχει επάρκεια, να αξιοποιείται ολόκληρη, όχι μόνο η στρατευμένη, η κουρδισμένη στα «σεμινάρια επίλυσης συγκρούσεων», που δεκαετίες ολόκληρες στρατεύουν κυπριακά μυαλά και πέτυχαν να βγάλουν στην κυπριακή κοινωνία ένα σωρό αλλοτριωμένους εγκεφάλους να μας κάνουν μαθήματα φτηνού πατριωτισμού, χωρίς να επιλύσουν ποτέ καμιά διαφορά.

Έγραψα, 29 Αυγούστου, ότι κάτω από τις συνθήκες που δημιουργεί η τουρκική επεκτατικότητα, Ελλάδα και Κύπρος μαζί και ενιαία επιβάλλεται να αναπτύξουν επιθετική πολιτική διότι «τώρα περισσότερο από ποτέ προηγουμένως, η υποχώρηση στους τουρκικούς παραλογισμούς δεν είναι την ειρήνη που θα φέρει, είναι την εξαφάνισή μας από το πρόσωπο της γης. Τα δυο κράτη του ελληνισμού απειλούνται να μετατραπούν το ένα σε τουρκικό προτεκτοράτο και το άλλο σε τουρκικό δορυφόρο». Υποστήριξα ότι «δεν επιβάλλεται η επιθετική γραμμή από τη ματαιοπονία μας ή από έξαλλες εθνικιστικές κορώνες. Μας επιβάλλεται από τον τουρκικό επεκτατισμό». Και μέσα στο πλαίσιο αυτό σημείωσα ότι Αθήνα και Λευκωσία μαζί, ώστε ως δυο κράτη εντός της ΕΕ να έχουν ισχυρότερη φωνή, να μην πηγαίνουν στην Ευρώπη και να εκλιπαρούν για οίκτο, «να απαιτήσουν και να απειλήσουν. Ακόμα και ότι εν ανάγκη θα τινάξουν στον αέρα όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, μποϊκοτάροντας κάθε απόφαση ή και αποχωρώντας από την Ένωση. Που δεν τη χρειαζόμαστε αν δεν είναι ικανή να διακρίνει τον φασισμό που μας απειλεί και να αντιδράσει δίκαια και αποτελεσματικά».

Αμέσως μετά, ένα άρθρο στην εφημερίδα Αλήθεια με κατακεραύνωσε. Διότι, τόλμησα να υπαινιχθώ ότι έχουμε το ανάστημα εμείς οι νάνοι, να προκαλέσουμε την ΕΕ. Χθες, ακόμα ένα άρθρο, στην εφημερίδα Πολίτης, με κατακεραύνωσε εξίσου. Στο ίδιο πνεύμα κι αυτό, αλλά ακόμα πιο βλακώδες, καταφεύγει και στο σύνηθες αφήγημα των ελαττωματικών νεοκυπριακών εγκεφάλων και μας χαρακτηρίζει εθνικιστές κονδυλοφόρους, που τολμούμε να εισηγηθούμε την αποχώρησή μας από την ΕΕ. Αγνόησαν, για να τους βολεύει, όλα όσα έγραψα για να εξηγήσω γιατί υποστηρίζω ότι μας επιβάλλεται από τον τουρκικό επεκτατισμό η επιθετική γραμμή για τη σωτηρία μας, αγνόησαν το ότι υποστήριξα πως μιλώ για δύο κράτη-μέλη της ΕΕ και όχι μόνο για την «ασήμαντη» Κύπρο, αγνόησαν και τις άπειρες φορές προηγουμένως, που έγραψα ότι αν μας σώζει κάτι αυτή τη στιγμή από τα σαγόνια του Γκρίζου Λύκου είναι το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, και ειρωνεύονται αποσπασματικά την «επιθετική πολιτική».

Θεωρητικολογώ, βέβαια, κι εγώ, διότι ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να αποκτήσει η Κύπρος ηγέτες, που θα εφαρμόσουν άλλη πολιτική από αυτήν που υποστηρίζουν οι αρθρογράφοι του ναιναικιστάν, της πάλαι ποτέ ενδοτικής σχολής που μας οδήγησε σε λαβύρινθο χωρίς έξοδο, των φαφλατάδων της ΔΔΟ της φαντασίας τους (αν το «εθνικιστές κονδυλοφόροι» είναι υβρεολόγιο, πάρτε και τα δικά μου ως υβρεολόγιο με τη συμπάθεια μου). Αλλά, όταν είσαι τόσο απελπισμένος όσο είμαστε εμείς αυτή τη στιγμή, έχεις δυο επιλογές: Είτε παραδίδεσαι στις τουρκικές ορέξεις, είτε αντιδράς με όποιο τρόπο μπορείς. Ένα τρόπος είναι να αξιοποιήσεις τη δυνατότητα του κράτους μέλους για να παγώσεις κάθε ευρωπαϊκή απόφαση, που χρειάζεται ομοφωνία. Αλλά, ακόμα και η απειλή αποχώρησης από την ΕΕ δυο κρατών, Ελλάδας και Κύπρου, μετά από την αποχώρηση της Βρετανίας, θα μπορούσε ίσως να κάνει τους Ευρωπαίους ηγέτες τους να αντιληφθούν ότι πρέπει να αντιμετωπίσουν με πράξεις την τουρκική επιθετικότητα κι όχι να συνεχίζουν να μοιράζουν σε εμάς λόγια του αέρα και στην Τουρκία δισεκατομμύρια, την ώρα που εξαπολύει επίθεση κατά κρατών-μελών, κατά των συνόρων της ΕΕ στην πραγματικότητα. Ακραίο σενάρια, ασφαλώς. Αλλά, υπάρχει τίποτε πιο ακραίο από το να σε απειλεί με εξαφάνιση η Τουρκία; Αν αποφάσισες να παραδοθείς, φυσικά, σε ενοχλεί να υπάρχουν άλλοι που δεν θέλουν να το αποφασίσουν. Ε, αυτό συμβαίνει με τους κονδυλοφόρους του προτεκτοράτου. Μέρα νύχτα, μηδενίζουν τα πάντα και τους πάντες, και αναδεικνύουν τον νανισμό τους, τον νανισμό που εκφράζει την κρυφή επιθυμία τους για εθελούσια υποδούλωση. Δεν μας λένε ποτέ τι να κάνουμε εδώ που μας έφερε η πολιτική τους. Μας λένε μόνο: Η απάντηση στην τουρκική επιθετικότητα είναι η λύση του Κυπριακού. Λύστε το, λοιπόν, τι περιμένετε;

[email protected]