Μία μητέρα, η Χαρά, γράφει στον γιο της με αφορμή τα όσα έχουν γίνει και εξακολουθούν να συμβαίνουν τον καιρό της πανδημίας.
Σε βλέπω να στέκεσαι υπομονετικά μέσα στον καύσωνα περιμένοντας το αποτέλεσμα του rapid για πολλοστή φορά ενώ πριν μισή ώρα είχες ανεβάσει πυρετό 39,5. Απολογούμαι… Απολογούμαι που κάθε κοινωνική σου συναναστροφή έχει και το αντίποινο της και σου βγαίνει κυριολεκτικά από τη μύτη. Απολογούμαι που η τελευταία σου χρονιά στο Δημοτικό, αυτή που ξαφνικά έγιναν οι φίλοι τόσο σημαντικοί στη ζωή σου αναλώθηκε μπροστά από οθόνες. Απολογούμαι για όλες τις εκδρομές, τα παιχνίδια, τους αγώνες, τα πάρτι και τα ταξίδια που έπρεπε να συμμετέχεις και ούτε καν έγιναν. Απολογούμαι που το σκέφτεσαι δύο φορές να αγκαλιάσεις παππούδες και γιαγιάδες. Απολογούμαι γιατί δεν μπορώ καν να φανταστώ τις συνέπειες που θα έχει όλο αυτό στην συναισθηματική σου υγεία. Απολογούμαι και πραγματικά λυπάμαι που σου έδωσα την αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης μπροστά σε μια κοινωνία που στέκεται ανεύθυνη. Που κουβαλάς το βάρος στη συνείδηση σου για τους 30χρονους, 40χρονους και ναι ακόμα και 70χρονους γύρω σου, που για εκείνους το εγώ είναι ανώτερο από το εμείς. Στοιχειώδη πράγματα που πάσχισες να μάθεις από την ηλικία του νηπιαγωγείου δηλαδή… Ότι η δική σου ελευθερία σταματά στα όρια της ελευθερίας του άλλου.
