Η Νίκη Κονομή Φωκά, χειρούργος οδοντίατρος, γράφει για τις στιγμές που βιώνουμε όλοι αυτές τις μέρες.
Όλα είναι τόσο μα τόσο δύσκολα. Ο κορωνοϊός δεν λέει να φύγει για να γλυτώσει ο κόσμος. Έχει τόσο φοβίσει τον κόσμο που μέρα και νύχτα σκεφτόμαστε αυτό το κακό. Οι άνθρωποι που είναι τόσο κοντά του έχουν πια τόσο πολύ κουραστεί και δουλεύουν κάτω από τον φόβο της μετάδοσης του ιού. Γιατροί, παραϊατρικό προσωπικό και γενικά όσοι δουλεύουν τόσο κοντά του είναι πραγματικά άξιοι συγχαρητηρίων, γιατί ανά πάσα στιγμή θυσιάζονται για όλο τον κόσμο που είναι και ζουν έξω από τα νοσοκομεία. Το λυπηρό είναι πως ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει πόσο μεγάλο κακό είναι αυτό που ζούμε. Τόσο καιρό και ακόμη και τώρα δεν τηρούν τους προληπτικούς κανόνες και τώρα βρήκαν το εμβόλιο ως καινούργια αιτία να το αμφισβητούν. Δεν μπορώ προσωπικά να πιστέψω πως υπάρχουν, μετά από τόσες συστάσεις των ιατρών, άνθρωποι που δεν θα το λάβουν. Πόσο τολμηροί είναι μπροστά σε αυτό το θηρίο που λέγεται κορωνοϊός! Ας κάνουν δεύτερες σκέψεις και ας αναλογιστούν ξανά όλα αυτά που ακούμε, όλα τόσο καταθλιπτικά αυτό τον καιρό και τόσο δύσκολη η ζωή από κάθε πλευρά– όλα αλλάζουν προς το χειρότερο– ανακατεμένη η ζωή γενικά σαν απρόοπτος ανεμοστρόβιλος. Κυνηγάμε με το τουφέκι ν’ ακούσουμε μια χαρά αν υπάρχει βέβαια.
Το Κυπριακό και αυτό συνεχίζει όπως πριν με αμέτρητες δυσκολίες, εμπόδια και τόσες πολλές απαιτήσεις από την άλλη πλευρά. Δεν είναι εύκολο να σκεφτεί ο κόσμος τι μας περιμένει.
Ο καιρός μας πάει και αυτός κόντρα. Πέρασε κι ο Φεβρουάριος, χωρίς τις βροχές που περιμέναμε και μπήκε ο Μάρτιος. Το κρύο μας περισσεύει το βράδυ και τα ξημερώματα. Τα καημένα τα δένδρα και οι κήποι στις αυλές μας κοιτούν λυπημένα ζητώντας μας νερό. Τα πουλιά και αυτά κρυμμένα πολλές ώρες στις φωλιές τους γιατί φοβούνται το κρύο. Το μεσημέρι με το ερχομό του λιγοστού ήλιου τρέχουν να βρουν τροφή και νερό. Όλα είναι περίεργα.
Τα μικρά παιδάκια η Μαρί και ο Χαρούλλης τριγυρνάνε τα μεσημέρια χωρίς να καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει τριγύρω.
