Ο Α. Χατζηαντώνης γράφει για τις νέες εξελίξεις στο Κυπριακό.
Με τις υγείες μας! Τώρα, θα έχουμε τον καθαρόαιμο εθνικιστή Ερσίν Τατάρ απέναντί μας, στο τραπέζι των συνομιλιών. Έναν άνθρωπο, που πίνει νερό στο όνομα της Τουρκίας, που είναι υποστηρικτής της ύπαρξης δύο κρατών, αποδέχεται τις εγγυήσεις που προβλέπουν οι αναχρονιστικές Συμφωνίες της Ζυρίχης κ.λπ.
Εκτός αυτών, βλέπουμε στο βιογραφικό του, ότι υπήρξε συνεργάτης του Αγγλο-τουρκοκύπριου, Asil Nadir, διευθύνοντος συμβούλου της Polly Peck, γνωστού μεγαλοαπατεώνα, που καταδικάστηκε σε 10ετή φυλάκιση για λογιστικά «λάθη» και κλοπή.
Φυσικά, ένας ρεαλιστής, μέσος Ελληνοκύπριος, δεν θα μπορούσε να περιμένει αλλαγή στάσης, στα του Κυπριακού. Είτε ο Ακιντζί εκλεγόταν, είτε ο Τατάρ. Είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Για δεκαετίες είχαμε την αφέλεια να ελπίζουμε, ότι με την αλλαγή προσώπων στην ηγεσία των Τ/κυπρίων, θα είχαμε και αλλαγή πολιτικής. Χα! Παραμείναμε στο ίδιο έργο, θεατές. Μεγάλη ουτοπία. Χαρακτηρίζαμε σκληροπυρηνικό, μέλος της ΤΜΤ, κακό δαίμονα της Κύπρου, τρομοκράτη (που ήταν όλα αυτά), τον Ραούφ Ντενκτάς, αδιάλλακτο εθνικιστή τον Έρογλου και περιμέναμε αλλαγή στάσης από τον αριστερό Κερυνειώτη Ταλάτ, που θα τα εύρισκε με τον Χριστόφια.
Αλλαγή σκυτάλης λοιπόν, στα πρόσωπα μόνο. Η οθωμανική περιφερειακή δύναμη, η Τουρκία, να δίνει εντολές και αυτοί να εκτελούν. Πώς κτυπάει ο γύφτος-αρκουδιάρης το ντέφι και χορεύει η αρκούδα; Κάτι τέτοιο. Πρόοδος ουδεμία! Για να το θέσουμε πιο απλοϊκά, ο Ακιντζί, ο οποίος ας δεχτούμε ότι ήθελε να αποδείξει πως ήταν φιλειρηνιστής, ότι καιγόταν για λύση, δεν είχε την ανάλογη τόλμη. Διότι φοβόταν τον Ερντογάν. Ο Τατάρ, δεν θα έχει αυτό το πρόβλημα. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, εφ’ όσον καμαρώνει που συμφωνεί με την Άγκυρα. Και ασπάζεται πλήρως την γραμμή Ερντογάν, στο εθνικό μας θέμα.
Ο νερόβραστος Γκουτέρες, ο ανίσχυρος αυτός υπαλληλάκος του ελεγχόμενου από τις ΗΠΑ, Οργ. Ην. Εθνών, θα συγκαλέσει 5μερή διάσκεψη. Αφού πρώτα, η Σπέχαρ θα διευθετήσει συνάντηση γνωριμίας μεταξύ των two leaders. Στην οποία, θα πάνε κουστουμαρισμένοι, ευδιάθετοι και οι δύο, θα ανταλλάξουν ανέκδοτα και φιλοφρονήσεις, όπως γίνεται για 46 ολόκληρα χρόνια. Και εμείς, μέσα από το φτωχικό, προσφυγικό μας σπιτάκι κάποιου συνοικισμού, θα μάθουμε ότι στο γεύμα, περιλαμβανόταν ψάρι (σφυρίδα;), γαρνιρισμένο με brussel sprouts ή μανιτάρια με μια γευστική κρέμα γάλακτος και θα πιούνε παγωμένο λευκό κρασί. Το επιδόρπιο πιθανόν να είναι μια υπέροχη μηλόπιτα, ή ένα εκμέκ καταΐφ. Όλα εκλεπτυσμένα. Βλέπετε, είναι πολύ κουραστική η εργασία τους.
Δεν σου προκαλούν εμετό, όλα αυτά, Ε/κύπριε πρόσφυγα; Δεν αγανάκτησες να σε εμπαίζουν, να σε δουλεύουν, για σχεδόν πέντε δεκαετίες; Δεν κουράστηκες να ελπίζεις άμοιρε Βαρωσιώτη, να ετοιμάζεις τη βαλίτσα της επιστροφής, από τη δεύτερη εβδομάδα της 20ής Ιουλίου ’74; Και μια καλή πρωία, να σου ανακοινώνουν, το μερικό άνοιγμα της υπέροχης παραλίας εκεί στην Αμμόχωστο, που έκανες τα μπάνια σου μικρός; Και είναι συνδεδεμένη με χιλιάδες αναμνήσεις;
Θα αποφύγω τις προβλέψεις. Ένα θα πω: Οδεύουμε ολοταχώς προς την οριστική διχοτόμηση. Αναπόφευκτο. Δεν το υποψιαζόμασταν; Ασφαλώς! Δεν είμεθα ηλίθιοι. Γι’ αυτό και ένα 90% των προσφύγων, φρόντισαν να τακτοποιηθούν στο νότο, δουλεύοντας σκληρά. Όπως μπορούσε ο καθένας. Κάποιοι ρομαντικοί εξακολούθησαν να τρέφουν ψευδαισθήσεις.
Και τι θα συμβεί, σε μια 5μερή; Το status των Τ/κ, θα ανέβει. Μην έχετε αυταπάτες. Θα είναι κράτος. Όχι «κράτος». Όχι pseudostate. Αυτό θα επιδιώξει η Τουρκία. Θα συμφωνηθεί ο ισομερής διαμοιρασμός των κερδών από τους υδρογονάνθρακες, θα ζούμε πλάι-πλάι, ως φίλοι και καλοί γείτονες και όλα τα ξεθωριασμένα συνθήματα, με τα οποία οι ηγέτες μας, μας αποκοίμιζαν με θράσος χιλίων πιθήκων, επί δεκαετίες ολόκληρες, θα μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Και εμείς; Εμείς οι αδιόρθωτα ρομαντικοί, τι θα πράξουμε; Απλά, θα αναμένουμε να αναστηθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και θα συντρίψει με το σπαθί του, σε μια καθοριστική αναμέτρηση, τον εξ Ανατολίας βάρβαρο κατακτητή.
