Ο Αγαμέμνων Ξενοφώντος αναπολεί την εποχή της μαυρόασπρης τηλεόρασης και των ζωντανών προγραμμάτων.
Μια φορά και ένα καιρό, όταν βλέπαμε μαυρόασπρη τηλεόραση μέσα από ένα κουτί και είχαμε μόνο ένα κανάλι, αυτό του ΡΙΚ, η παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήταν, για όσους δεν θα πήγαιναν σε ρεβεγιόν, μια ευχάριστη βραδιά στο σπίτι. Τρώγαμε και πίναμε έχοντας πάντα την ευχάριστη παρέα της τηλεόρασης. Η βραδιά εκείνη ήταν ξεχωριστή και πολύ αγαπητή, γιατί τα προγράμματα, από το δελτίο ειδήσεων και μετά, ήταν ζωντανά.
Ό,τι έβλεπες στην οθόνη γινόταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο στούντιο. Έτσι όλοι το διασκέδαζαν: τηλεθεατές, παρουσιαστές, ηθοποιοί και όλοι όσοι ευρίσκοντο εκείνη τη στιγμή στο ΡΙΚ. Λες και υπήρχε μια αμφίδρομη επαφή και αναγνώριση. Το μόνο που δεν ήταν ζωντανό ήταν το διασκεδαστικό πρόγραμμα του αόρατου φακού, το οποίο, εξ ανάγκης, κινηματογραφείτο εκ των προτέρων, αλλά όλοι το περίμεναν με ανυπομονησία. Ξεχνώ π.χ. την έκφραση εκείνου που πήρε στο φούρνο μια γαλοπούλα και, όταν πήγε να την παραλάβει ψημένη, του έδωσαν ένα μικρό κοτόπουλο και του είπαν πως η γαλοπούλα του «έσυρε» στο ψήσιμο; Και, βέβαια, τα μεσάνυχτα όταν το ρολόι κτυπούσε 12, γινόταν, με πάσα επισημότητα και με επισήμους, το κόψιμο της βασιλόπιτας μετά από το πατροπαράδοτο τραγούδι του Άη Βασίλη.
Και η νύχτα κυλούσε όμορφα και ωραία με τραγούδια, και μετά, με πρόγραμμα από το ξακουστό Moulin Rouge του Παρισιού. Τώρα, που έχουμε και πολλούς τηλεοπτικούς σταθμούς και προηγμένη τεχνολογία, δεν έχουμε ζωντανό πρόγραμμα από κανένα τηλεοπτικό σταθμό. Ο ρόλος της τηλεόρασης μειώνεται αισθητά. Σαν να βλέπεις μια κινηματογραφική ταινία στην οθόνη. Τι κρίμα. Φέτος, αγαπητοί μου, που λόγω κορωνοϊού, σχεδόν όλοι θα περάσουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κλεισμένοι στα σπίτια μας ίσως, μερικά τηλεοπτικά κανάλια ευαρεστηθούν και μας χαροποιήσουν, προβάλλοντας το βράδυ αυτό, ζωντανά προγράμματα. Σίγουρα θα μας δώσουν μεγάλη ευχαρίστηση. Τι θα έλεγε, π.χ. το ΡΙΚ, που είναι και δημόσιο ίδρυμα;
