Ανακάλυψαν οι δημοσιογράφοι, τους ακούω κυρίως στα ραδιοφωνικά πρωινάδικα, ότι οι Οικολόγοι δεν αναφέρουν τη ΔΔΟ στις θέσεις τους για το Κυπριακό. Το ανακάλυψαν τώρα με αφορμή την ιστορία της Αλεξάνδρας Ατταλίδου. Και δεν το πιστεύουν οι δημοσιογράφοι! Έγκλημα καθοσιώσεως. Μα, να μην αναφέρουν τη ΔΔΟ ως λύση, όπως την αναφέρουν όλοι οι άλλοι; Δεν μας εξηγούν ποτέ τι καταλάβαμε τόσα χρόνια που όλοι οι άλλοι μιλούν για τη ΔΔΟ, αλλά αυτό δεν τους αφορά. Τους αφορά μόνο να υπάρχει ως τίτλος τιμής για κάθε κόμμα.
Ήταν χτες και ο αντιπρόεδρος τους, Κυριάκος Τσιμίλλης, σε ένα σταθμό κι εξηγούσε τις θέσεις τους για να ακούει τη δημοσιογράφο να του λέει: Έχετε ή δεν έχετε τη ΔΔΟ; Όλα τα άλλα που της έλεγε δεν την αφορούσαν. Καταγραμμένες σε 35 σελίδες είναι οι θέσεις μας, έλεγε ο Τσιμίλλης, ατού η άλλη: Έχετε ή δεν έχετε τη ΔΔΟ στις θέσεις σας;
Όταν οι Οικολόγοι καταγράφουν στις θέσεις τους ότι «αγωνιζόμαστε για τη σύντομη λύση του Κυπριακού προβλήματος μέσω ουσιαστικών διαπραγματεύσεων», και ότι κύριο στοιχείο της λύσης «πρέπει να είναι το ενιαίο του κυπριακού χώρου, του λαού, της κοινωνίας, της οικονομίας», ούτε ακούνε, ούτε τους ικανοποιεί τους πολιτικούς δημοσιογράφους μας.
Θα μπορούσε ένας να ρωτήσει το λογικό: αφού λέτε ότι θέλετε σύντομη λύση μέσω διαπραγματεύσεων, αν οι διαπραγματεύσεις οδηγήσουν σε λύση ΔΔΟ την απορρίπτετε; Όταν μιλάς για διαπραγματεύσεις υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο. Ή, μήπως όχι; Θα μπορούσε, επίσης, η ερώτηση είναι κι αυτή: Αν οι διαπραγματεύσεις καταλήξουν στα δύο κράτη το αποδέχεστε; Διότι, σήμερα, ας μην γελιόμαστε υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο.
Αλλά όχι, οι ερωτήσεις, μάλλον η αγωνία μας είναι να υπάρχει πάντα κάπου η ΔΔΟ, για να νιώθουν όλοι ότι την βλέπουν να έρχεται. Κι αν οι Οικολόγοι, η ΕΔΕΚ ή όποιος άλλος, δεν την αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά, σημαίνει ότι την εμποδίζει να έρθει. Διότι, ξεκίνησε να έρχεται η ΔΔΟ και την εμποδίζουν οι Οικολόγοι, οι οποίοι λένε ότι «ο γεωγραφικός διαχωρισμός και η ύπαρξη συνόρων ουσιαστικά νομιμοποιούν και παγοποιούν τα δεδομένα της κατοχής του εποικισμού και της διαίρεσης και ως εκ τούτου καθιστούν τη λύση μη βιώσιμη και αειφόρο».
Ας πουν, όμως, και οι υπόλοιποι, αυτοί που προτάσσουν τη ΔΔΟ και μόνο τη ΔΔΟ και θέτουν στους διαφωνούντες τα καυτά ερωτήματα. Διαφωνούν; Θέλουν γεωγραφικό διαχωρισμό και ύπαρξη συνόρων; Δηλαδή, δύο κράτη; Κι αυτό νομίζουν ότι είναι ομοσπονδία;
Ή, μήπως
Κατάντησε ανέκδοτο αυτή η ιστορία με τη ΔΔΟ. Όπως το άλλο, με τις διαπραγματεύσεις που θέλουμε να ξεκινήσουν από εκεί που διακόπηκαν στο Κραν Μοντάνα. Λες και αν ξεκινήσουν από εκεί που διακόπηκαν και ολοκληρωθεί το περιβόητο δείπνο που τελείωσε άδοξα, θα αλλάξει θέση η Τουρκία και θα μας πει, εντάξει, κοπιάστε να συμφωνήσουμε την αποχώρηση των στρατευμάτων μας. Λέγαμε ότι είναι όνειρο να το περιμένετε αυτό, αλλά μετανιώσαμε, τώρα θέλουμε να φύγουμε από την Κύπρο και να σας αφήσουμε ήσυχους. Λέγαμε ότι θέλουμε λύση δύο κρατών και δεν διαπραγματευόμαστε ξανά ΔΔΟ, αλλά, εντάξει, αλλάξαμε γνώμη, ελάτε να συμφωνήσουμε τη ΔΔΟ.
Το πρόβλημα δεν είναι αν οι Οικολόγοι ή όποιος άλλος δεν θέλει τη ΔΔΟ, το πρόβλημα είναι ότι η ΔΔΟ αποδείχτηκε μια φρούδα ελπίδα που δημιουργήθηκε από τις ηγεσίες και τους δημοσιογράφους, επειδή ήταν ανίκανοι να διεκδικήσουν αυτό που δικαιούται η Κύπρος και ο λαός της: Ελευθερία, Δημοκρατία, Ανθρώπινα δικαιώματα, Ανεξαρτησία. Και δεν αντελήφθησαν, δεκαετίες ολόκληρες, ότι η Τουρκία χρησιμοποίησε το παραμύθι της ΔΔΟ για να εδραιώνει όλο και βαθύτερα τα τετελεσμένα της κατοχής. Μέσω των συνομιλιών, μάλιστα!
Έναντι των δύο κρατών, λοιπόν, που προτάσσουν οι συνομιλητές μας, εμείς τι θέλετε να προτάσσουμε, ω φωστήρες; Τα δύο κράτη μέσω της ΔΔΟ; Για να ταυτιστούμε; Για να είμαστε διαλλακτικοί;
