Ο Γιάννης Χριστοφίδης με αφορμή την επέτειο της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου γράφει για τους ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα 55-59.
3 Μαρτίου 1957. Ο χρόνος σταματάει εδώ, ανατρέχοντας στη μνήμη του θρυλικού πια, πρώτου αετού και υπαρχηγού της μπαρουτοκαπνισμένης ΕΟΚΑ, του σταυραετού του Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου, που με το ολοκαύτωμα του μεταλαμπάδευσε το αληθινό πνεύμα και νόημα της ζωής, σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης, αλλά και στους πανέλληνες διαχρονικά. Έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας ζωής και θανάτου, που είναι ο πραγματικός τρόπος ζωής κάθε αληθινού χριστιανού και ακραιφνή Έλληνα. Από το φλεγόμενο με βενζίνη κρησφύγετο του, πρόταξε στον Άγγλο αξιωματικό, που ζήτησε την εξευτελιστική παράδοση του, το αμετάκλητο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ», που βροντοφώναξε από τα βάθη των αιώνων, πριν από 2.437 χρόνια ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Λεωνίδας στους Πέρσες κατακτητές, πέφτοντας ηρωικά στο πεδίο της μάχης, με τα τρακόσια παλληκάρια του. Το παράδειγμα του Αυξεντίου, ακολούθησαν μετέπειτα, όλο το πλήθος των ηρώων του απελευθερωτικού μας αγώνα.
Το ίδιο έκαναν και οι Έλληνες του 1821, με τον ξεσηκωμό κατά της τουρκοκρατίας, το 1912 με τους Βαλκανικούς πολέμους και στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, του 1914 και 1940. Γενικά, οι Έλληνες στους πολέμους ακολουθούσαν τις προσταγές και παροτρύνσεις των προγόνων και της Ιστορίας τους και θαυματουργούσαν. «Άμμες δε γ’ εσόμεθα, πολλώ κάρρονες», έλεγαν οι Σπαρτιάτες, «Ελεύθερον το εύψυχον», έγραφε ο Θουκυδίδης και «Μεθύστε με τ’ αθάνατο, κρασί του εικοσιένα», προέτρεπε ο Κωστής Παλαμάς. Στον πόλεμο, που τους επεβάλλετο ή άρχιζαν απελευθερωτικό αγώνα και είχαν ικανούς αρχηγούς, συνήθως συσπειρώνοντο σαν ένα σώμα και μια γροθιά. Είχαν ένα στόχο και ένα σκοπό. Να αμυνθούν έναντι ενός κοινού εχθρού. Και επειδή ένοιωθαν, παρ’ όλη την αποφασιστικότητα τους, πως μονάχα με τις δικές τους δυνάμεις δε μπορούσαν να φέρουν σε αίσιο πέρας την αποστολή τους, γιατί τέτοια τη θεωρούσαν, αναζητούσαν με ταπείνωση τη βοήθεια του Θεού.
Αντίθετα όμως, στην ειρήνη δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά. Ξεχνούσαν ότι «τα πάντα ρει» κατά τον Ηράκλειτο. Κι άρχιζαν να επιλέγουν τη ζωή της πλαδαρότητας, να κυνηγούν τον πλούτο, τη δόξα και τις κάθε είδους ηδονές, νόμιμες ή παράνομες. Να ξεχνούν ότι είναι δημιουργήματα με ημερομηνία λήξης. Και φυσικά, όταν αναζητάς τα πάθη αντί τις αρετές, αρχίζει μια φαρισαϊκή κριτική, που διχάζει και καταστρέφει ό,τι καλό κτίζεται…
Οι Αετοί, είναι μεγάλα, δυνατά και επιβλητικά πουλιά, με κύριο χαρακτηριστικό να πετούν πολύ ψηλά, εκεί όπου κυριαρχεί η πληρότητα της αληθινής ελευθερίας και δε μπορεί να τους ακουμπίσει η μωρία της οποιασδήποτε μικρότητας. Ο Αετός ήταν το σύμβολο του Δία στην αρχαία Ελλάδα και συμβόλιζε τη νίκη του πνεύματος και του φωτός πάνω στο σκοτάδι. Συμπερασματικά, το πνεύμα των Αετών της ΕΟΚΑ, ήταν η χαρά της της αγάπης, της θυσίας και της αθανασίας…
Οι σημερινοί Έλληνες της «ελευθερίας» δεν είναι οι Έλληνες της «σκλαβιάς». Τότε ήταν ελεύθεροι στις αρετές τους, αλλά σκλάβοι στα σώματα τους. Τώρα είναι ελεύθεροι στα σώματα τους, αλλά σκλάβοι στα πάθη τους. Φυσικό αποτέλεσμα είναι να διακατέχονται από τα πολλαπλά συνδρομα, της κομματοκρατίας, της ηττοπάθειας, του φόβου, της ομφαλοσκόπησης, της Στοκχόλμης, κ.τ.λ….
