Άλλος ένας Πόλεμος τελείωσε. Και ο Πόλεμος συνεχίζεται.
Αν κάποιος προσπαθούσε να βάλει σε μια πρόταση την πραγματικότητα ολόκληρης αυτής της περιοχής, ειδικά των τελευταίων ημερών, κάπως έτσι θα έμοιαζε. Όπως μοιάζει μετά από κάθε πράξη αυτού του Πολέμου αλλά και των πλείστων που προηγήθηκαν. Γιατί, εδώ, ο χρόνος ακόμα κι όταν είναι παρατατικός παραμένει ενεστώτας. Και ο ενεστώτας παραμείνει και μέλλοντας. Συνοπτικός ή εξακολουθητικός, κανείς δεν θέλει να το σκέφτεται. Και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Έτσι και το Τελ Αβίβ ζει το πρώτο «μεταπολεμικό» του Σάββατο -το εβραϊκό Σαμπάτ, ξεκινά με τη δύση του ήλιου το απόγευμα της Παρασκευής και τελειώνει την ίδια περίπου ώρα το απόγευμα του Σαββάτου- ακριβώς όπως είχε ζήσει και το προηγούμενο. Το εμπόλεμο ακόμα, με τις σειρήνες για τους ιρανικούς πυραύλους να διακόπτουν την ηρεμία των λουομένων και τον κόσμο να τρέχει στα καταφύγια. Και μετά πίσω πάλι. Με το ημίωρο να έχει διαγραφεί από τη μνήμη. Προσωρινά έστω.
Αυτή τη φορά όμως, η αναζήτηση της πραγματικότητας δεν είναι απλή και αυτό το ομολογούν και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί πολίτες. Ο πόλεμος δεν ήταν μονόπρακτο, ήταν πολλές πράξεις μαζί και μόνο μία έχει τελειώσει… κι αυτή προς το παρόν. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι, αυτοί που είναι σίγουροι ότι το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης πήγε πολλά χρόνια πίσω, λένε πως ο κίνδυνος παραμένει.
Υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας; Σίγουρα περισσότερα από πριν. Φαίνεται πως, τώρα που το Ιράν δεν μπορεί να κινηθεί και η Χεζμπολάχ έχει ξεδοντιαστεί -παρότι ζει ακόμη- διανοίγεται για πρώτη φορά ένα παράθυρο ευκαιρίας. Εν αναμονή των εκπλήξεων που υποσχέθηκε ο Ουίτκοφ, ο Αμερικανός απεσταλμένος, κατά πάσα πιθανότητα την ένταξη της Σαουδικής Αραβίας και της Συρίας στις Συνθήκες του Αβραάμ, η κοινή γνώμη στο Ισραήλ προσπαθεί να υπολογίσει τι έπεται. Πού έγκειται η δυσκολία; Στο ότι χωρίς εξεύρεση λύσης για τη Γάζα η όλη προσπάθεια ναρκοθετείται επικίνδυνα.
Η λύση που επιδιώκεται, σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες είναι η εξορία όλων των ηγετικών στελεχών της Χαμάς αλλά και η παροχή κινήτρων σε όσους Παλαιστινίους θέλουν να φύγουν, και φαίνεται πως με την καταστροφή που έχει προκληθεί δεν είναι λίγοι, να το πράξουν. Αυτοί φυσικά με το δικαίωμα μελλοντικά να επιστρέψουν. Θεωρητικά.
Κομβικό σημείο είναι η παρουσία της Παλαιστινιακής Αρχής η οποία θα έχει κύριο ρόλο στην προσπάθεια για την επόμενη μέρα, την οικοδόμηση της οποίας θα αναλάβουν αραβικά κράτη. Αυτό δείχνει να ικανοποιεί μερικώς τη σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ η οποία αντιλαμβάνεται πως μπροστά σ’ αυτή την εικόνα η οποία προσφέρει ιστορικές διεξόδους -ειδικά με δεδομένο ότι η Παλαιστινιακή Αρχή θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις ώστε να μην γίνεται κατήχηση των παιδιών στο μίσος για τους Ισραηλινούς από τα νηπιαγωγεία ήδη και πολλά άλλα- δεν μπορεί να θέτει μαξιμαλιστικές θέσεις απλά και μόνο για να μην πέσει η κυβέρνηση Νετανιάχου.
Ακούγεται τραγικά αστείο αλλά περί αυτού πρόκειται σε μεγάλο βαθμό. Ο κόσμος στο Ισραήλ το αντιλαμβάνεται και αυτό προσθέτει στην πίεση που ασκείται προς την κυβέρνηση. Μια πίεση η οποία προέρχεται από παντού: από την αντιπολίτευση σταθερά, από κύκλους στο ίδιο το Λικούντ οι οποίοι θέλουν την μετά-Νετανιάχου εποχή και από τον ίδιο τον στρατό ο οποίος χθες κινήθηκε σε ανώτατο επίπεδο και διέταξε ποινικές έρευνες με αφορμή τις καταγγελίες ότι εκτός από τη Χαμάς και στρατιώτες του IDF δολοφόνησαν Παλαιστινίους κοντά σε κέντρα παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας ακόμα και όταν δεν συνιστούσαν απειλή. Η άρνηση του Ισραήλ να φρουρεί ο IDF τα κέντρα ήταν που οδήγησε σε εύκολες επιθέσεις από τη Χαμάς και σε λεηλασίες και τώρα η Ιερουσαλήμ υποχρεώθηκε να προχωρήσει.
Η κίνηση Τραμπ να ζητήσει τη διακοπή της δίκης Νετανιάχου, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία εδώ στο Ισραήλ. Η κυρίαρχη άποψη είναι πως πρόκειται για ιδέα του ίδιου του Νετανιάχου η οποία προσφέρει διεξόδους σε όλους, εάν βέβαια μπορέσει να υπερπηδηθεί το εμπόδιο ότι, μιλάμε για ένα σοβαρό κράτος με σοβαρούς θεσμούς και τέτοιες υποθέσεις δεν κλείνουν εύκολα. Όμως, με δεδομένο ότι ο Νετανιάχου όντως κέρδισε σε μεγάλο βαθμό με την επιμονή του τα μετά την 7η Οκτωβρίου μέτωπα, εάν βρεθεί ένας νομικός τρόπος για να κλείσει εκείνη η υπόθεση και να πάει σπίτι του, όλοι θα έχουν να κερδίσουν.
Ο ίδιος τη μη δίωξή του, η αντιπολίτευση τον κίνδυνο να παραμείνει στο παιγνίδι ο Νετανιάχου με ό,τι αυτό συνεπάγεται, το κυβερνών Λικούντ την αναθέρμανση των φιλοδοξιών των διαδόχων του και μια νέα σελίδα για το κόμμα και η κοινωνία την καταστροφική σύγκρουση, λόγω της δίκης, της Δικαστικής Εξουσίας με τον Πρωθυπουργό ή καλύτερα ειπωμένο, την εκδίκησή του για το ρόλο της Δικαιοσύνης στη δίωξη του και τη σύμπραξη με την αντιπολίτευση. Αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή εντός του Ισραήλ αυτή τη στιγμή.
Ήταν μια προσπάθεια ανατροπής του Νετανιάχου για υποθέσεις οι οποίες φαίνεται ότι δεν ήταν τόσο τρομερές όσο παρουσιάζονταν. Η προσπάθεια πέτυχε, ο Νετανιάχου έφυγε αλλά κανείς δεν υπολόγιζε ότι θα επανερχόταν και προκειμένου να σωθεί θα έδινε γην και ύδωρ με την ακροδεξιά, στην επιμονή της οποίας οφείλεται και η συνέχιση του Πολέμου στη Γάζα με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όχι μόνο για τους Παλαιστινίους αλλά και τους Ισραηλινούς στρατιώτες.
Εάν από εκεί προέκυψε η διαρροή προς την εφημερίδα που παρουσίασε τον ισχυρισμό για τα κέντρα βοήθειας και τις δολοφονίες, είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Ήταν άραγε τυχαίο πως την ώρα που ο IDF διέταξε έρευνες ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Άμυνας έσπευσαν να διαψεύσουν το ρεπορτάζ και να μιλήσουν για «λίβελο αίματος»; Μάλλον όχι. Προηγήθηκαν σίγουρα αμέτρητοι του είδους για το Ισραήλ και τον IDF αλλά, μήπως η αντίδραση των πολιτικών προϊσταμένων δείχνει πως αυτή τη φορά υπάρχει και ένα μήνυμα από τον στρατό;
Αυτό που σίγουρα υπάρχει είναι μια… κατάκοπη αισιοδοξία στην ισραηλινή κοινωνία ότι τα πράγματα κινούνται δύσκολα, αλλά προς μια καλύτερη κατεύθυνση από πριν. Oι συγγενείς των ομήρων δεν το συμμερίζονται ιδιαίτερα και παλεύουν να μην ξεχαστεί το θέμα τους.
Στο πίσω μέρος του μυαλού των ανθρώπων και οι πλείστοι το ομολογούν αυτό υπάρχει πάντα η αμφιβολία της εμπειρίας με τη διάψευση των προσδοκιών. Οι καφετέριες οι οποίες ετοιμάζονταν να κλείσουν για το Σαμπάτ, αν και εδώ στο Τελ Αβίβ πολλά μένουν ανοιχτά, ήταν γεμάτες με κόσμο. Ο οποίος όμως, όπως και το προηγούμενο διάστημα παρά την εκπληκτική ανθεκτικότητα των Ισραηλινών, ρίχνει και την προσεκτικά παρατηρητική του ματιά, όπως όλοι μας. Στο δρόμο, στον Υπόγειο, στις πλατείες, παντού.
Η τρομοκρατία άλλωστε δεν έφυγε ποτέ. Θα φύγει άραγε ή μήπως όπως ξανάζησαν οι της δικής μας γενιάς παλαιότερα θα επανέλθει δριμύτερη; Κανείς δεν μπορεί να το πει. Η ελπίδα υπάρχει ξανά αλλά για την ώρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό: Ελπίδα.
