Το 1926 χαρακτηρίστηκε από μεγάλες τεχνολογικές και πολιτιστικές εξελίξεις, δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον. Οι New York Times μελέτησαν τα αρχεία της βρετανικής εφημερίδας The Times για να δουν πώς φαντάζονταν οι άνθρωποι έναν αιώνα πριν το μέλλον και τι τελικά πραγματοποιήθηκε.
Μέσα στις προγνώσεις εκείνης της εποχής περιλαμβανόταν η συζήτηση για την επέκταση της Αμερικής προς τον βορρά, κάτι που δεν έχει συμβεί. Επίσης, επιστήμονας του M.I.T. προέβλεψε μεγάλη παγκόσμια έλλειψη τροφίμων τον 21ο αιώνα, εκτιμώντας ότι τάρανδοι και καριμπού θα μπορούσαν να γίνουν σημαντικές πηγές διατροφής, εκτός αν αναπτύσσονταν πιο αποτελεσματικές μέθοδοι παραγωγής και συντήρησης τροφίμων, όπως και έγινε.
Σε μια κριτική του βιβλίου του A.M. Low «Το μέλλον» τονίστηκε η φαινομενικά ασήμαντη αλλά αποκαλυπτική προφητεία συγγραφέα σχετικά με τους υπόγειους σιδηρόδρομους: «Τα καθίσματα στα υπόγεια τρένα θα έχουν τη μορφή άνετων πολυθρόνων, τα βιβλία θα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής και οι σερβιτόροι θα σερβίρουν ελαφριά αναψυκτικά, ενώ οι τελευταίες ειδήσεις και εικόνες από όλα τα μέρη του κόσμου θα προβάλλονται σε μια οθόνη, μέσω ασύρματου δικτύου». (Νέα στις οθόνες; Οκ. Ακόμα περιμένουμε τα ελαφριά αναψυκτικά.)
Η εποχή της επιστήμης
Ραδιόφωνο σε οθόνη
Το Δεκέμβριο του 1926 ένας μηχανικός της General Electric είπε σε μια συγκέντρωση ηλεκτρολόγων μηχανικών ότι μια άκρως ευφάνταστη καινοτομία δεν βρισκόταν αιώνες μακριά, όπως φαντάζονταν , αλλά θα μπορούσε πράγματι να αναπτυχθεί σύντομα. Η τηλεόραση – «κινούμενες εικόνες και πλάνα», όπως έγραψαν οι Times – δεν ήταν πλέον ένα μακρινό όνειρο. Οι ερευνητές γίνονταν όλο και πιο σίγουροι ότι είχαν όλα όσα χρειάζονταν για να δημιουργήσουν μια τεχνολογία στην οποία οι εικόνες θα μπορούσαν να κινούνται σε μια οθόνη με ήχο. Και οι επιστήμονες προέβλεπαν ότι μαζί με την τηλεόραση θα ερχόταν τελικά και η δυνατότητα «να βλέπεις όταν τηλεφωνείς».
Η υπόσχεση της ινσουλίνης
Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη χρήση της ινσουλίνης ως θεραπευτική αγωγή για τον διαβήτη, και αφού είχε αναπτυχθεί έντονη προπαγάνδα και παραπληροφόρηση που την χαρακτήριζε επικίνδυνη μέθοδο, οι γιατροί, το 1926, πληροφορήθηκαν ότι οι θάνατοι από την ασθένεια είχαν γίνει σπάνιοι για όσους έπαιρναν την κατάλληλη θεραπεία. «Η διάρκεια της ζωής έχει παραταθεί επ’ αόριστον», ανακοίνωσε ο δρ John Ralston Williams στην Ιατρική Εταιρεία της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Έναν αιώνα αργότερα, περισσότεροι από οκτώ εκατομμύρια Αμερικανοί με διαβήτη βασίζονται στην καθημερινή θεραπεία με ινσουλίνη.
Ένα συνθετικό μέλλον
«Η εποχή των συνθετικών είναι κοντά και οι μέρες που ο κόσμος θα απελευθερωθεί από την τυραννία των πρώτων υλών δεν είναι πολύ μακρινές», διακήρυξαν οι Times το καλοκαίρι του 1926. Ο χαλκός, ο μόλυβδος και ο κασσίτερος προβλέπονταν ότι θα εξαντλούνταν σε λίγες δεκαετίες και η ατομική ενέργεια αποτελούσε ακόμη μια μακρινή λύση στα ενεργειακά προβλήματα του κόσμου. Όμως δεν χρειαζόταν πανικός, καθώς οι επιστήμονες διαπίστωναν ότι μπορούσαν να βρουν εναλλακτικές συνθετικές λύσεις για οτιδήποτε χρειαζόταν η κοινωνία, από την αντικατάσταση του ξύλου στις κατασκευές μέχρι την παραγωγή καουτσούκ από πετρέλαιο. Ωστόσο, ένα εμπόδιο τους προβλημάτιζε: η χημική διατροφή. «Αρνούνται να προβλέψουν ότι θα έρθει η ώρα που η ανθρωπότητα θα καταπίνει τρία χάπια την ημέρα ως υποκατάστατο των τριών γευμάτων», ανέφεραν οι Times.
Μια θεραπεία κατά… του ύπνου
Τον Σεπτέμβριο του 2026 Irénée du Pont de Nemours (1771-1834), Γάλλος χημικός και βιομήχανος μίλησε για το ενδεχόμενο να αναπτυχθεί ένα συνθετικό φάρμακο που θα μπορούσε τελικά να αντικαταστήσει την ανάγκη για ύπνο. Ένα τέτοιο φάρμακο θα μπορούσε «να εξουδετερώνει άμεσα τα τοξικά στοιχεία της κόπωσης, τα οποία σήμερα εξολοθρεύονται μόνο με τη σπάταλη μέθοδο του ύπνου, με κόστος επτά ή οκτώ ώρες από το εικοσιτετράωρο», ανέφεραν οι Times .
Το μέλλον των πόλεων
Νέα Υόρκη
«Δεν θα έδινα ούτε πέντε σεντς για το κτίριο Woolworth, είπε στο ραδιόφωνο, στις 12 Φεβρουαρίου του 1926 ο Robert Reidt, ο αποκαλούμενος «προφήτης της καταστροφής» δεδομένου ότι μια μπάλα φωτιάς επρόκειτο να κατέβει από τον ουρανό και να καταστρέψει τη Νέα Υόρκη – ή τουλάχιστον έτσι είχε προφητεύσει ο Reidt.
Αργότερα μέσα στην χρονιά, ακολούθησαν κάπως πιο αισιόδοξες προβλέψεις για το μέλλον της πόλης στους Times, συμπεριλαμβανομένου ενός κύριου άρθρου που περιέγραφε το έργο του Thomas Adams, ενός πρωτοπόρου της σύγχρονης πολεοδομίας. Σύμφωνα με τον Adams, η Νέα Υόρκη και άλλες πόλεις στο μέλλον θα ήταν «πιο όμορφες και άνετες και με μικρότερη κυκλοφοριακή συμφόρηση από τις σημερινές μεγάλες πόλεις». Ο Άνταμς προέβλεψε με κάποια ακρίβεια την εκτεταμένη προαστιοποίηση, υποστηρίζοντας ότι στις επόμενες δεκαετίες θα ξεπηδούσαν νέα είδη βουκολικών, καταπράσινων περιοχών μεταξύ αμερικανικών πόλεων όπως η Νέα Υόρκη και η Φιλαδέλφεια, ενώ «μόνο οι βιομηχανίες που μπορούν να αναπτυχθούν σε ακριβές περιοχές», όπως οι τράπεζες, θα συνεχίσουν να λειτουργούν στο Μανχάταν.
Στα ουράνια
Μετά την ανακοίνωση των σχεδίων για το ψηλότερο κτίριο του κόσμου, τον πύργο Larkin Tower των 108 ορόφων στο Midtown Manhattan, το 1926, οι Times επεσήμαναν τις ανησυχίες σχετικά με την κατασκευή του και τα μειονεκτήματα μιας τέτοιαςκατασκευής. Ένα τόσο ψηλό, ασφυκτικά γεμάτο κτίριο δεν θα επιβάρυνε τα συστήματα μεταφορών; Δεν θα απαιτούσε για να φτάσει κανείς στους τελευταίους ορόφους « εκτεταμένες και περίπλοκες μετακινήσεις», για να μην αναφέρουμε τις κολοσσιαίες ποσότητες καλωδίων και μηχανημάτων ανελκυστήρων; Θα έπρεπε οι άνθρωποι να χτίζουν τόσα ψηλά κτίρια; Τελικά, ο Πύργος Larkin έμεινε στα σχέδια. Αλλά το Empire State Building, με 102 ορόφους, θα εγκαινιαζόταν πέντε χρόνια αργότερα.
Μέχρι το 1926 η πρώιμη εποχή της αεροπλοΐας είχε τελειώσει και μια νέα εποχή , αυτή της παγκόσμιας εμπορικής αεροπλοΐας είχε φτάσει. «Η πτήση δεν γνωρίζει σύνορα», διαλαλούσε ένα άρθρο στο The New York Times Magazine,. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρώπη, η Ρωσία, η Ινδία και η Αυστραλία ένιωθαν λίγο πιο κοντά χάρη στις αεροπορικές εταιρείες.
Η αυγή των αεροπορικών εταιρειών
Περίπου επτά χρόνια μετά την πρώτη ημερήσια πτήση εξπρές μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού, με έναν πιλότο και δύο επιβάτες, οι αεροπορικές εταιρείες το 1926 μπορούσαν να μεταφέρουν έως και 20 επιβάτες. Οι νέοι κινητήρες επέτρεπαν στους επιβάτες να συνομιλούν χωρίς να χρειάζεται να φωνάζει ο ένας στον άλλον. στον αέρα.
Οι πτήσεις, σύμφωνα με τους Times, εκσυγχρονίζονταν τόσο γρήγορα ώστε στο εγγύς μέλλον, οι ταξιδιώτες θα μπορούσαν να κάνουν τον γύρο του κόσμου σε «όχι περισσότερο από 10 ημέρες».
Ένα αεροπλάνο σε κάθε γκαράζ
Σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στους Times τον Σεπτέμβριο του 1926, οι εξελίξεις στην ασφάλεια των αερομεταφορών θα έκαναν μια μέρα τις πτήσεις ασφαλείς. Σε τέτοιο βαθμό που «τα αεροπλάνα θα γίνουν τόσο ασφαλή και με τόσο λογικό κόστος που ο μέσος άνθρωπος εκτός από ένα αυτοκίνητο θα είναι σε θέση να αγοράσει ένα αεροπλάνο», δήλωσε ένας κατασκευαστής αεροπλάνων.
