Στον παγωμένο Βορρά της Νορβηγίας, εντός του Αρκτικού Κύκλου, δεσπόζει η Λόνγκγιαρμπιεν, μια από τις πιο απομακρυσμένες και βορεινές πόλεις του πλανήτη που διατηρεί μόνιμο πληθυσμό.
Σε αυτή τη μοναδική κοινότητα, η έννοια του θανάτου δεν είναι απλώς δύσκολη — είναι κανονιστικά απαγορευμένη. Από τη δεκαετία του 1950, ισχύει ένας ασυνήθιστος νόμος: οι θάνατοι εντός της πόλης δεν επιτρέπονται.
Ο συγκεκριμένος κανόνας δεν έχει ηθικό ή φιλοσοφικό υπόβαθρο, αλλά προκύπτει από τις ακραίες συνθήκες του τοπικού περιβάλλοντος. Οι πολικές θερμοκρασίες και το μόνιμα παγωμένο έδαφος εμποδίζουν τη φυσιολογική αποσύνθεση των σορών.
Αυτό έχει εγείρει σοβαρές ανησυχίες για τη διατήρηση παθογόνων μικροοργανισμών, όπως απέδειξαν ανασκαφές σε τάφους θυμάτων της φονικής ισπανικής γρίπης του 1918, όπου εντοπίστηκαν ίχνη του ιού.
Ως αποτέλεσμα, άτομα που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο ασθένειας ή διατρέχουν άμεσο κίνδυνο θανάτου μεταφέρονται εγκαίρως στην ηπειρωτική χώρα για να λάβουν ιατρική φροντίδα ή να ταφούν.
Ούτε γεννήσεις, ούτε θάνατοι στο Λόνγκγιαρμπιεν
Η πολιτική αυτή δεν περιορίζεται μόνο στον θάνατο. Στο Λόνγκγιαρμπιεν δεν επιτρέπεται επίσης να γεννήσεις ενώ δεν υπάρχει μαιευτήριο και οι έγκυες μεταβαίνουν νωρίτερα στην ενδοχώρα. Η πόλη φιλοξενεί κυρίως επιστήμονες, εργάτες και φοιτητές, και διατηρεί μια αυστηρά ελεγχόμενη ισορροπία πληθυσμού.
Παρά τις ιδιαιτερότητες, το Λόνγκγιαρμπιεν είναι ένα ζωντανό επιστημονικό και οικολογικό κέντρο, γνωστό για το Παγκόσμιο Θησαυροφυλάκιο Σπόρων (Svalbard Global Seed Vault). Εκεί διατηρούνται δείγματα όλων των βασικών καλλιεργειών του κόσμου, για την περίπτωση παγκόσμιας καταστροφής.
Σε αυτή την πόλη του παγετού και της προνοητικότητας, η ζωή –και όχι ο θάνατος– έχει τον πρώτο λόγο.
philenews / in.gr
