Πριν από 50 χρόνια, με το φως της αυγής, ημέρα Σάββατο, η Τουρκία με την ανοχή των ισχυρών της Γης εισέβαλε στην Κύπρο. Σκόρπισε φόβο, τρόμο, βία, ανασφάλεια.
Σκότωσε ανυπεράσπιστους και αθώους πολίτες. Έκανε διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες και έκτοτε κατέχει παράνομα το 37% της κυπριακής γης, ενώ οι αγνοούμενοι της εισβολής αποτελούν μια άλλη τραγική πτυχή της τουρκικής θηριωδίας.
Με τη συνεισφορά όλων των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου και την καθολική συμμετοχή του λαού, η Κύπρος πέτυχε με κόπο και θυσίες, στα πρώτα χρόνια, ένα οικονομικό θαύμα, ενώ στην πορεία η χώρα έγινε το 2004 πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ιστορικά ένα άθλο, που επιτεύχθηκε με την ενότητα όλων των δυνάμεων του Ελληνισμού.
Η Κύπρος, που ήρθε πρώτη στην κούρσα της τότε διεύρυνσης, εντάχθηκε ολόκληρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σήμερα αγωνίζεται να πετύχει την απελευθέρωση της, αξιοποιώντας όλα τα διπλωματικά μέσα, στηριζόμενη στο διεθνές δίκαιο και στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και στο Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, το οποίο βέβαια η Τουρκία δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται γιατί δεν εξυπηρετεί τα δικά της επεκτατικά συμφέροντα.
Σήμερα, το Κυπριακό εξακολουθεί να παραμένει άλυτο, ως αποτέλεσμα της πολύχρονης τουρκικής αδιαλλαξίας αλλά και ως απότοκο της αδυναμίας των Ηνωμένων Εθνών να επιβάλουν την εφαρμογή των δικών τους ψηφισμάτων για την Κύπρο. Μια αδυναμία που οδηγεί τον ΟΗΕ σε σοβαρή αναξιοπιστία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δυστυχώς δεν διαθέτει ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική, δεν μπορεί από μόνη της να περιορίσει και να τιθασεύσει την τουρκική επιθετικότητα, που δεν εκδηλώνεται μόνο στην Κύπρο και στην ΑΟΖ της, αλλά διευρύνεται και στο Αιγαίο και στον Έβρο.
Βέβαια, η Ε.Ε. θα μπορούσε να είναι πιο αυστηρή με την Τουρκία, όμως τα οικονομικά συμφέροντα κάποιων κρατών – μελών τίθενται, δυστυχώς, πάνω από τον άνθρωπο και το δικαίωμα στη ζωή.
Για να γίνει πιο αυστηρή η Ε.Ε. με την Τουρκία, θα πρέπει Κύπρος και Ελλάδα να χρησιμοποιήσουν και άλλα μέσα πολιτικής και προς αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να αποκλείεται το εργαλείο του βέτο.
Το βέτο, όταν απειλείται η υπόσταση και η ζωή σου, δεν είναι απειλή, αλλά επιλογή. Και αυτό ο Ελληνισμός πρέπει να το εξηγήσει με παρρησία στους εταίρους, κάποιοι εκ των οποίων προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να καταργήσουν το βέτο.
Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα που υπάρχουν, η Κύπρος θα πρέπει να συνεχίσει να διεκδικεί λύση δίκαιη και βιώσιμη, στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης, η οποία πρέπει να αντιληφθεί πως η Κύπρος είναι το ακριτικό σύνορό της στη Μέση Ανατολή.
Πρέπει να αντιληφθεί πως η Τουρκία σήμερα κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος και η συνεχής διατήρηση αυτής της κατάστασης είναι αντίθετη και με τα δικά της συνολικά συμφέροντα.
Αυτοί οι προβληματισμοί και αυτές οι σκέψεις γράφονται αυτή την ώρα ως μνημόσυνο και ελάχιστο φόρο τιμής σε όσους έχασαν τη ζωή τους τον μαύρο Ιούλη του 1974.
Οι ψυχές αυτών των ανθρώπων θα ησυχάσουν όταν οι ζώντες πετύχουμε τη μεταξύ μας μέγιστη ενότητα σε όλα τα επίπεδα. Και όταν πετύχουμε λύση που θα απελευθερώνει και θα επανενώνει την Κύπρο.
Θα τα καταφέρουμε;
Υ.Γ1.: Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ε.Ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέτ Μπορέλ δήλωσε τον Ιούνιο του 2021 πως «όσο πιο γρήγορα η Ε.Ε. εμπλακεί πλήρως στις συνομιλίες για το κυπριακό, τόσο καλύτερα…» και ότι μια μελλοντική διευθέτηση του προβλήματος πρέπει να είναι συμβατή με το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Αυτές οι θέσεις είναι ορθές, όμως έμειναν στη σφαίρα της θεωρίας.
Υ.Γ2.: Το 2022, με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τους κλυδωνισμούς που προκάλεσε στην παγκόσμια οικονομία (και ειδικότερα στην ευρωπαϊκή), ο Επίτροπος Οικονομίας Πάολο Τζεντιλόνι δήλωσε πως: «Παλεύουμε σε θολά νερά, γι’ αυτό η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει ηγετικό ρόλο. Τρεις λέξεις πρέπει να χαρακτηρίζουν τις πολιτικές μας: αλληλεγγύη, βιωσιμότητα και ασφάλεια». Αυτές οι τρεις λέξεις είναι που αναζητά και η Κύπρος από την Ευρώπη. Αντί τούτου βλέπουμε την ΕΕ να καταδικάζει έμπρακτα και με μέτρα τη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία και εδώ και 50 χρόνια να σιωπά, να ανέχεται και να θωπεύει τον Αττίλα. Αυτή η ευρωπαϊκή υποκρισία πληγώνει ανεπανόρθωτα την Κύπρο.
*Οικονομολόγος – Δημοσιογράφος
