Τον αγώνα Δανίας-Φινλανδίας, στον οποίο συνέβη το περιστατικό με τον ποδοσφαιριστή της πρώτης Κριστιάν Έρικσεν να σωριάζεται στο έδαφος, τελικά από οξύ καρδιακό επεισόδιο, μετέδιδε απευθείας στην Ελλάδα η τηλεόραση του Αντένα. Τη μεγαλειώδη δε σκηνή, όπου οι συμπαίκτες του σχημάτισαν γύρω του ένα συμπαγές ανθρώπινο τοίχος, για να τον προστατεύσουν από τα βλέμματα περίπου 16 χιλιάδων φιλάθλων μέσα στο γήπεδο και ίσως εκατομμυρίων άλλων στις τηλεοράσεις τους, το ελληνικό κανάλι, έχοντας «συλλάβει» την αρχική στιγμή της πτώσης του μόλις δέχτηκε την μπάλα από πλάγιο άουτ, ξεκίνησε να την παίζει σε «λούπα» (δηλαδή επαναλαμβανόμενη) αμέτρητες φορές. «Παραβιάζοντας» αφόρητα την πιο ιερή, ιδιωτική στιγμή ενός ανθρώπου που αναμετριόταν με τον θάνατο

Αυτό, στο χωριό της δικής μου γλώσσας, λέγεται ανθρωποφαγία. Και όποιος συνάδελφός μου αντιτάξει τη λέξη «είδηση», θα παρακαλέσω να βάλει στη θέση του Έρικσεν έναν δικό του/της άνθρωπο. Πατέρα, αδελφό, γιο. Και να βλέπει μετά δεκάδες φορές τον φακό να εστιάζεται στο «άψυχο» πρόσωπό του και στις αγωνιώδεις προσπάθειες υγειονομικών και ποδοσφαιριστών συναδέλφων του να του σώσουν τη ζωή.

Οι Δανοί συμπαίκτες του Έρικσεν έδρασαν έτσι όχι από τύχη, ούτε από στιγμιαία αντίδραση. Αλλά από το μάθημα της ενσυναίσθησης το οποίο διδάσκονται υποχρεωτικά στα σχολεία τους από το 1993 για μία ώρα την εβδομάδα, ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο. Στο μάθημα αυτό, τα παιδιά μαθαίνουν να μοιράζονται και να λύνουν τα προβλήματά τους με τους συμμαθητές τους. 

Δείτε αυτό το λίνκ, (https://scoop.upworthy.com/students-learn-empathy-in-denmark-schools) και θα καταλάβετε ακριβώς γιατί μία ολόκληρη ομάδα νεαρών ποδοσφαιριστών, χωρίς καμιά μεταξύ τους συνεννόηση, σχημάτισαν αστραπιαία έναν κύκλο αλληλεγγύης και προστασίας γύρω από τον πεσμένο συμπαίκτη τους. Κύκλο που κάτι αδίστακτοι «μπανιστιρτζήδες» τηλεοπτικοί και διαδικτυακοί δεν σεβάστηκαν. Διότι προφανώς δεν ξέρουν τι σημαίνει «ενσυναίσθηση».

Δεν ξέρω πώς προβλήθηκε το γεγονός από τα κυπριακά κανάλια και άλλα μίντια, αλλά εδώ στην Ελλάδα απ’ όπου γράφω τώρα, οι προμεσημβρινές λάιτ εκπομπές χθες κατάφεραν και αυτό το «στόρι» να το κάνουν ριάλιτι. Ένας σταθμός κάλεσε στο στούντιο έναν νοσοκόμο πρώτων βοηθειών, ξάπλωσαν κάτω στο πάτωμα μία κούκλα-ομοίωμα ποδοσφαιριστού και άρχισε αυτός να δείχνει πώς πρέπει να κρατάς το κεφάλι του τραυματία, πώς να τον χτυπάς στο στήθος κ.λπ.

Όλα αυτά θα είχαν σημασία και χρησιμότητα εάν γίνονταν και δείχνονταν με επαγγελματικότητα και σοβαρότητα. Όταν όμως, όπως συνέβη στο συγκεκριμένο «περιστατικό» στο στούντιο, ακούς διάφορους λάιτ τύπους και τύπισσες να χαχανίζουν, και να λένε αστεία του τύπου «πρόσεξε καλέ, θα τον πονέσεις…» (τον … φουσκωμένη κούκλα!), σε πιάνει απελπισία γιατί συνειδητοποιείς πάλι γιατί ο δρόμος μπροστά είναι ακόμα πολύ, μα πάρα πολύ μακρύς!

Δύο μόνο πράγματα θα ήθελα να πω για τον σπουδαίο τενίστα μας Στέφανο Τσιτσιπά, που έπαιξε πολύ καλά εναντίον του Νόβαλ Τζόκοβιτς και έχασε δίκαια από έναν καλύτερο αντίπαλο. Κατανοητή η στενοχώρια του. Όχι όμως ο θυμός. Θα μπορούσε να είχε κερδίσει; Ναι. Στο τένις, σε τέτοιο επίπεδο,  παίζουν ρόλο, ταυτόχρονα μάλιστα, πολλοί παράγοντες. Προφανώς, σε κάποιους από αυτούς, υπερίσχυσε ο αντίπαλος. Ο πολύ μεγάλος αντίπαλος.  

Και δεύτερον, με ενόχλησε πολύ που, όταν σε κάποια διεκδίκηση της μπάλας ο Τζόκοβιτς δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη φόρα του και έπεσε στο χώμα άσχημα και άτσαλα – τόσο, που πολλοί ανησύχησαν μήπως είχε κτυπήσει σοβαρά – ο Τσιτσιπάς δεν έσπευσε κοντά του, να δει μήπως χρειαζόταν βοήθεια. Αν όχι πρακτική, έστω και ηθική. 

Όπως και να ’χει, δύο μεγάλα συμβάντα συνδεδεμένα με αθλητισμό, κυριάρχησαν στο Σαββατοκύριακό μας. Και τα δύο, ο τραυματισμός του Έρικσεν και η προσπάθεια του Στέφανου Τσιτσιπά να κερδίσει τον «Νο.1» στον κόσμο και να κατακτήσει το Ρολάν Γκαρός, μας άφησαν πολλά, χρήσιμα μαθήματα. Και σίγουρα πολλές ώρες αγωνίας.

Εικονογράφηση: Δύο Δανοί ποδοσφαιριστές, ο αρχηγός Κίερ και ο τερματοφύλακας Σμάϊχελ, παρηγορούν τη γυναίκα του Έρικσεν, που μπήκε στον αγωνιστικό χώρα όταν αντελήφθη πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση. Η ενσυναίσθηση που λέγαμε…