Από τη στιγμή της εκδήλωσης της πυρκαγιάς στην ορεινή Λεμεσό μέχρι και την τελευταία ενημέρωση από το Κέντρο Συντονισμού, ένα ερώτημα αιωρείται στο μυαλό όσων κινούνται γύρω από τις εξελίξεις: «Θα αντέξει ο Πρόεδρος τη φθορά;»
Γιατί η συζήτηση, αν και δεν το λέει ανοιχτά κανείς, αφορά κάτι βαθύτερο: κατά πόσο το σύστημα μπορεί να «αποδεχθεί» έναν Πρόεδρο που δεν κουβαλά πίσω του κομματικούς μηχανισμούς. Που δεν έχει «ομπρέλες» να τον προστατεύσουν όταν οι κρίσεις τον χτυπούν. Γιατί αλλιώς είναι όταν έχεις πίσω σου παραδοσιακούς μηχανισμούς που μπορούν να σε πλαισιώσουν, κι αλλιώς όταν είσαι μόνος, χωρίς ασπίδα προστασίας.
Η αλήθεια είναι ότι στην κρίση των πυρκαγιών υπήρξαν παραλείψεις και αστοχίες. Υπήρξαν στιγμές που η Πολιτεία δεν μπόρεσε να είναι παρούσα με την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα που θα έπρεπε. Όπως αλήθεια είναι όμως επίσης πως όποιος μιλά σήμερα σαν να ανακάλυψε μόλις τώρα τα κενά στην Πολιτική Άμυνα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον συντονισμό και στα σχέδια αντίδρασης της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και του Τμήματος Δασών, είτε ξεχνά είτε βολεύεται στην λήθη. Πρόκειται για φορείς με θεμελιακά προβλήματα, που χρήζουν πλήρους αναδιάρθρωσης εδώ και δεκαετίες.
Αυτό που πληρώνει σήμερα ο Πρόεδρος δεν είναι μόνο οι φλόγες, αλλά και το γεγονός ότι δεν ανήκει σε κόμμα και άρα φταίει για όλα. Το αν θα αντέξει; Ίσως εξαρτηθεί από το αν η κοινωνία διακρίνει ποια ευθύνη είναι πραγματική και ποια της υποδεικνύεται από αλλότρια συμφέροντα.
ΑΝΟΙ
