Ο Παύλος Ανδρέου κατέθεσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, το «Παγωτό δακρυγόνο» μόλις στα 22 του χρόνια και όντας ακόμη φοιτητής της Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ. Μια νέα ποιητική φωνή, εκπρόσωπος της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, που στροβιλίζεται σε κόσμους ανήσυχους και ονειρικούς για να αρθρώσει ένα φρέσκο, αλλά σαφές κι επιτακτικό αίτημα διαμαρτυρίας.
– Τι γεύση έχει το παγωτό δακρυγόνο; Το παγωτό δακρυγόνο, με τη νεο-υπερεαλιστική του πικρή γεύση, αποτελεί έναν παράλληλο κόσμο στη σκιά του καλοκαιριού, όπου η αθωότητα των παιδικών μας χρόνων αντικαθίσταται από την πίκρα της απογοήτευσης. Ως νέο σύμβολο, ανασύρει παλιές μνήμες και δείχνει ότι δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ιστορία του τόπου μας. Αλλά αντί για γλυκά όνειρα, το παγωτό δακρυγόνο φέρνει δάκρυα και πόνο. Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου για όσους τολμούν να δοκιμάσουν χωρίς να είναι έτοιμοι για τις συνέπειες. Όμως, αν οι λάτρεις του παγωτού καταφέρουν να το απολαύσουν χωρίς να τους λιώσει στα χέρια, μπορεί να μεταμορφωθούν σε διαδηλωτές, που αναζητούν δικαιοσύνη στο έλεος των καπνογόνων. Σε μια άλλη παράλληλη ιστορία που θα έστηνε ο Κάφκα, το παγωτό δακρυγόνο θα ήταν ένας ανυπέρβλητος δρόμος προς το αδιέξοδο.
– Ποια δύναμη σε οδήγησε στον δρόμο της ποίησης; Μέσα στην απόλυτη απελπισία όπου ο κόσμος φαίνεται να χάνει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του, παίρνω ένα παγωτό και το μετουσιώνω σε δακρυγόνο, επιδιώκοντας να μεταφέρω με τον λόγο μου την αλήθεια και την ουσία της ζωής, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσω τις αδιανόητες απώλειες και να επαναφέρω τη σύνδεσή μου με την ανθρωπότητα. Έτσι, η ποίηση γίνεται ένας τρόπος να αντιμετωπίσω το πένθος και την απόγνωση, καθώς προσπαθώ να βρω νόημα σε έναν κόσμο που φαίνεται να έχει ήδη χαθεί.
– Από την εμπειρία του πρώτου βιβλίου, θα έλεγες ότι είναι μοναχικός αυτός ο δρόμος; Μολονότι μπορεί να φαντάζει παράξενο, κάθε μπουκιά που δοκιμάζω ως λάτρης του παγωτού είναι μια ευχαρίστηση που απολαμβάνω μόνος μου. Όσοι βρίσκονται στα διπλανά τραπέζια, μοιάζουν απλά περαστικοί, που τρώνε το δικό τους παγωτό. Ακόμα κι όταν έχω τελειώσει το παγωτό μου έχοντας μόνο τη μνήμη της γεύσης, ο δρόμος μου συνεχίζεται, αφού η λαχτάρα για το επόμενο παραμένει αμείωτη. Αδιαμφισβήτητα, η διαδρομή αυτή είναι μοναχική.
– Η ποίηση βρίσκεται μέσα στις λέξεις ή μέσα στη ζωή; Η απόλαυση είναι συχνά κρυμμένη στις μικρές λεπτομέρειες, όπως λίγες λέξεις ενός καταλόγου παγωτών. Γίνεται δε ακόμα πιο δυνατή όταν τελικά κάνουμε την επιλογή μας, αισθανόμενοι μια μοναδική ικανοποίηση. Όπως συμβαίνει και με το παγωτό, η ποίηση κυλάει και γίνεται ένα με τη ζωή.
– Πώς θα φανταζόσουν έναν κόσμο που θα ζούσε ποιητικά; Με παγωτό, αλλά χωρίς δακρυγόνο.
Ελεύθερα, 19.3.2023
