Η Κάτια Δανδουλάκη από το Α έως το Ω

Ηθοποιός και θεατρική επιχειρηματίας, ευαίσθητη ερμηνεύτρια και δυναμική θιασάρχης, οργανωμένη και με «στρατιωτική πειθαρχία» αλλά και με απίστευτο χιούμορ, η λαμπερή πρωταγωνίστρια αυτοσυστήνεται μέσα από το γνώριμο παιχνίδι μονολεκτικών ερεθισμάτων-ερωτήσεων και αυθόρμητων συνειρμικών απαντήσεων με αφορμή τις παραστάσεις της στην Κύπρο.

Σε λίγες µέρες θα τη δούµε µαζί µε τον θίασό της στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια 2018, στην κωµωδία του Τζο Ντι Πιέτρο «Έξυπνα Μικρά Ψέµατα», σε σκηνοθεσία/διασκευή του Πέτρου Φιλιππίδη, να σκαρφίζεται ευφάνταστους και κωµικά αποτελεσµατικούς τρόπους για να διατηρήσει τη συνοχή της αγαπηµένης της οικογένειας. Παράλληλα, έχει ξεκινήσει πρόβες για το «Έγκληµα στο Όριαν Εξπρές» της Άγκαθα Κρίστι, επίσης σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, που θα παρουσιάσει τη φετινή σεζόν στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη» µε ένα θίασο πρωταγωνιστών (Δανδουλάκη, Κατρανίδης, Καφετζόπουλος, Χρυσικάκος, Ρουσσέα κ.ά. Η παράσταση κάνει πρεµιέρα το πρώτο δεκαήµερο του Νοεµβρίου.

Αγαπώ: «Σε αυτόν τον κόσμο έχουμε έρθει για ένα λόγο. Για να μάθουμε να αγαπάμε και για να μπορούμε να απολαμβάνουμε, σε ανταπόδοση, την αγάπη των άλλων. Η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής, της ισορροπίας και της ευτυχίας όλου του πλανήτη. Όμως, η αγάπη δεν έρχεται από τον ουρανό. Πρέπει να δουλέψουμε γι’ αυτήν. Πρέπει να δώσουμε ολόκληρη την ψυχή μας, για να μπορέσει να μας επιστραφεί. Στη ζωή μου, πάντα ο στόχος μου ήταν και είναι η αγάπη. Ποτέ δεν θεώρησα ότι η ευτυχία μου βρίσκεται στα χρήματα, στην καταξίωση ή οτιδήποτε παρεμφερές. Για μένα η ευτυχία μου ήταν να αγαπήσω και να με αγαπήσουν».

Βοηθώ: «Είναι πρωταρχικής σημασίας στη ζωή, όπως τουλάχιστον εγώ την αντιλαμβάνομαι, να είναι κανείς πάντα διαθέσιμος να βοηθήσει τον άνθρωπο πλάι του. Υποκλίνομαι στα πλάσματα που αφιερώνουν αφιλοκερδώς ολόκληρη τη ζωή τους προς τέτοιους σκοπούς. Κι εγώ, για να μπορώ να κοιτάζω την ψυχή μου βαθιά, βοηθάω, χωρίς να ξέρει κανείς πώς και ποιον και την ίδια ώρα που το κάνω, αισθάνομαι σαν να με λούζει φως. Ομοίως, έχω λάβει βοήθεια, όταν την χρειάστηκα».

Γεννήθηκα: «Στη Θεσσαλονίκη, μετά από εφτά-οκτώ αποβολές της μητέρας μου και το θάνατο ενός αγοριού τεσσάρων ετών την περίοδο του πολέμου. Γεννήθηκα, λοιπόν, μετά από μεγάλη προσμονή, μεγάλο πόθο των γονιών μου να έχουν ένα παιδί. Στην οικογένειά μας ήμασταν ο μπαμπάς μου, η μαμά μου και εγώ, χωρίς αδέλφια, με απίστευτους τόνους λατρείας, αλλά και πειθαρχίας και κανόνων, σε ισόποσες δόσεις. Θυμάμαι πολύ έντονα τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τα τέσσερα-πέντε μου. Θυμάμαι τα πάντα, με απίστευτες λεπτομέρειες».

Δώρο: «Ο Θεός μας έδωσε δώρα, τα οποία άλλα αναγνωρίζουμε και άλλα όχι. Κάθε έλλειψη αναγνώρισης ενός δώρου μας είναι έπαρση, εθελοτυφλία. Ενίοτε ακούω, “η ζωή δεν μου έδωσε τίποτα”. Σου έδωσε το ότι ζεις. Υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από αυτό της ίδιας της ζωής; Για μένα τα πιο αληθινά δώρα είναι τα δώρα που μας έδωσε η φύση και αυτά που προσφέρουμε εμείς στους άλλους μέσα από την ειλικρίνεια και την καρδιά μας. Ποτέ δεν έδωσα σημασία σε πολυτελή δώρα. Αντιθέτως, μου αρέσουν τα μικρά, καθημερινά δώρα και δη τα χρηστικά».

«Εξυπνα, μικρά ψέματα»: «Είναι στην πινακοθήκη της επαγγελματικής μου ζωής ένα από τέσσερα-πέντε πιο αγαπημένα μου έργα –από τα εκατό που έχω παίξει. Κι αυτό γιατί είναι πάρα πολύ η Κάτια μέσα στον ρόλο. Ο τρόπος που αντιδρά η ηρωίδα του έργου είναι ο τρόπος που θα αντιδρούσα και εγώ, αν είχα παιδιά ή αν είχα άντρα. Πρόκειται για ένα κλασικό μπουλβάρ, το οποίο, όμως, αγγίζει τα όρια του έργου ρεπερτορίου, αγγίζοντας βαθιά την ψυχή των σημερινών αντρών και γυναικών και των τριαντάρηδων, αλλά και των εξηντάρηδων. Το έργο του Τζο Ντι Πιέτρο προσφέρει στον θεατή μια διεισδυτική ματιά στην καθημερινότητα της οικογενειακής ευτυχίας, στα απλά καθημερινά πράγματα που τη συνθέτουν. Για μένα, η ευτυχία του ανθρώπου ορίζεται πάντα από την καθημερινότητά του μέσα στο σπίτι του, στην οικογένειά του. Όλα τα άλλα είναι ματαιότητες και ματαιοπονίες».

Ζητάω: «Το ρήμα “ζητάω” είναι μια πολύ ευαίσθητη λέξη. Εγώ όταν αγαπάω, ζητάω πολλά. Ή μάλλον, τα πάντα! Το ίδιο και στις συνεργασίες μου. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι δεν πρέπει να ζητάνε από τους άλλους πολλά. Ίσως γιατί θεωρούν ότι τους επιβαρύνουν. Ίσως γιατί ζητούν πολλά χωρίς να προσφέρουν αντίστοιχα. Εγώ δεν φοβάμαι να ζητήσω ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές μου. Ζητάω αγάπη, βοήθεια, γνώση, κατανόηση, ακόμη και δανεικά. Ναι, το έχω κάνει, γιατί διατηρώ επιχείρηση και έχω πέσει έξω αρκετές φορές. Και με τη γενναιοδωρία που μου έδωσαν δανεικά, με την ίδια επεστράφησαν τα πάντα. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να ζητάμε, αρκεί να είμαστε σε θέση να δίνουμε πίσω τα υπεσχημένα».

Ήρωες: «Δεν μπορούσα και δεν μπορώ να ζήσω τη ζωή μου χωρίς ήρωες, χωρίς να θαυμάζω τους πρώτους, τους καλύτερους. Αρχικά, στην οικογένειά μου θαύμαζα τον μπαμπά και τη μαμά μου, μετά τους δασκάλους μου, έπειτα τον άντρα μου –τον οποίο ερωτεύτηκα, επειδή τον θαύμαζα. Θαυμάζω τους φίλους μου, τους σκηνοθέτες μου και τους συναδέλφους μου στων οποίων το ταλέντο υποκλίνομαι. Δεν νιώθω ζήλια. Δεν ζηλεύω τις δεξιότητες κάποιων συναδέλφων μου. Ξέρω τι μπορώ να κάνω εγώ και πραγματικά θαυμάζω άλλους που μπορούν να κάνουν κάτι άλλο. Όταν δεν έχω να θαυμάσω τον άλλον, είμαι δυστυχής».

Ήττα: «Πολλές και καθημερινές οι ήττες μας. Από την παιδική μας ηλικία μέχρι τα χρόνια της ωριμότητας. Στα μαθήματα, στις σχολές, στη δουλειά, στη ζωή. Η ήττα είναι ένα πάρα πολύ γερό μάθημα για να πάμε στην επόμενη νίκη. Αν δεν την καταλάβουμε, δεν την αποδεχθούμε, δεν την αναλύσουμε και κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτή και την ονομάσουμε εύκολα ως ατυχία, η επόμενη νίκη θα έρθει πολύ αργά. Γι’ αυτό και στις αποτυχίες μου δεν το έβαζα κάτω. Τις κοίταζα κατάματα και μάθαινα τι δεν λειτούργησε. Και όπως έχω στο βιογραφικό μου τεράστιες αποτυχίες, έχω και τεράστιες επιτυχίες».

Θέατρο: «Το θέατρο δεν είναι μόνο το επάγγελμά μου. Στο θέατρο βρίσκει διέξοδο η ψυχή μου. Γι’ αυτό και ποτέ δεν του θύμωσα, παρότι με έχει “δαγκώσει” πολλές φορές -άλλες δίκαια, άλλες χωρίς να το αξίζω και τόσο. Ό,τι έκανα στη δουλειά μου το έκανα με πειθαρχία στρατιώτη. Δεν καταλαβαίνω το νάζι, την γκρίνια, τα σουσούμια. Είναι χάσιμο χρόνου. Δεν έχασα χρόνο στη ζωή μου για τίποτα από όλα αυτά.
Αισθάνθηκα την κλίση μου στο θέατρο από πολύ μικρή, από έξι-εφτά ετών. Η μητέρα μου το λάτρευε και με έπαιρνε μαζί της από τα τέσσερά μου. Για μένα το θέατρο έγινε συνώνυμο της μαγείας. Σκάρωνα θέατρο σκιών στο σπίτι μου, φώναζα τα παιδιά της γειτονιάς και έπαιζα κουκλοθέατρο. Ουσιαστικά, την απόφασή μου να ασχοληθώ με το θέατρο την πήρα στα δεκαέξι-δεκαεφτά μου πριν τελειώσω το εξατάξιο γυμνάσιο. Δεν το είχα πει σε κανέναν. Ήμουν πολύ κρυφό παιδί. Έδωσα κανονικά εξετάσεις, όταν τελείωσα το σχολείο, πέρασα στη Νομική αλλά και στο Αμερικανικό Κολέγιο. Και πέρασα και στη Σχολή του Κουν. Στα δύο πρώτα έδωσα, για να ηρεμήσουν οι δικοί μου, γιατί πήγαν να πάθουν εγκεφαλικό, όταν τους ανακοίνωσα την απόφασή μου να γίνω ηθοποιός. Αφενός γιατί ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, αφετέρου γιατί ήξεραν πως όταν ανακοινώνω κάτι, αυτό το έχω περάσει πρώτα μέσα από εκατό κύματα και αποκλείεται στη συνέχεια να αλλάξω γνώμη. Ε, με τον καιρό το αποδέχθηκαν, ειδικά όταν είδαν την ανταπόκριση που είχε η δουλειά μου, πράγμα που συνέβη αρκετά γρήγορα».

Ισορροπία: «Χωρίς ψυχική ισορροπία δεν υφίσταται καμία δημιουργία. Χωρίς ισορροπία, μέτρο και αρμονία δεν υπάρχει κανένα κλασικό κείμενο. Γι’ αυτό και ανατριχιάζω με τις μοντέρνες επεμβάσεις στα κλασικά κείμενα. Ένα κλασικό έργο παραμένει κλασικό μες στους αιώνες, γιατί διαθέτει μέτρο και ισορροπία. Όταν κάποιος του αλλάξει τα φώτα, παύει να είναι κλασικό. Και δεν πρόκειται για αυτό που λέμε “καινούργια ματιά”. Καινούργια ματιά δεν είναι να πάρεις την κλασική δομή ενός έργου και να την ξεστραβώσεις».

Καθρέφτης: «Στο είδωλό μου σε έναν καθρέφτη δεν βλέπω αυτό που θα ήθελα να δω, αλλά αυτό που πραγματικά δείχνει. Δεν υπάρχει πιο δύσκολος και αντικειμενικός κριτής από την Κάτια που κοιτά το είδωλό της στον καθρέφτη. Από πολύ μικρή το έχω αυτό. Βλέπω στον καθρέφτη μου πράγματα πριν μου τα πει ο άλλος. Αυτό με έχει σώσει. Δεν πίστεψα ποτέ ότι είμαι κάτι άλλο –περισσότερο ή λιγότερο. Όταν κάποιος έχει δουλέψει με τον εαυτό του, δεν αυταπατάται μπροστά στον καθρέφτη».

Λάθη: «Κανείς δεν τα αγαπάει, όμως τα λάθη είναι που μας προχωράνε στη ζωή. Όταν κάνω πολλές φορές το ίδιο λάθος, αυτό σημαίνει ότι θα μου πάρει χρόνο να προχωρήσω από αυτό το σημείο, καθώς δεν έχω μάθει ακόμα γιατί πέφτω στην ίδια “τρύπα”. Το να πέσω σε άλλη “τρύπα”, δηλαδή να κάνω ένα λάθος άλλης τάξεως, είναι κάτι διαφορετικό. Όταν, όμως, επαναλαμβάνω το ίδιο λάθος, ε, κάτι έχω να μάθω εκεί και για κάποιο λόγο δεν το έχω μάθει ακόμα».

Μητρότητα: «Η μάνα για μένα είναι ο πιο ακατάλυτος δεσμός στον κόσμο. Είχα μια μαμά την οποία λάτρεψα και η οποία ήταν για μένα και μάνα και δασκάλα μαζί –αυτό βέβαια ήταν και το επάγγελμά της. Εγώ δεν έχω υπάρξει μητέρα, γιατί δεν έτυχε και γιατί δεν το κυνήγησα. Δεν αυταπατώμαι. Δεν το κυνήγησα. Όταν το ήθελα και ήμουν με συγκεκριμένο άνθρωπο, δεν προέκυψε και όταν ήμουν με άλλους ανθρώπους, δεν το ήθελα».

Νίκη: «Η μεγαλύτερη νίκη μου νομίζω πως είναι το ότι κατάφερα να είμαι ο εαυτός μου. Και το ότι κατάφερα να μάθω να αγαπάω».

Ξαφνιάζομαι: «Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Τις σιχαίνομαι! Από μικρή. Δεν μου αρέσουν σίγουρα οι δυσάρεστες εκπλήξεις, αλλά δεν μου αρέσουν και οι ευχάριστες. Ταράζομαι με τις εκπλήξεις. Οποιαδήποτε έκπληξη αναστατώνει την ψυχική μου ισορροπία. Στη χαρούμενη έκπληξη δεν θα με δεις να πετάω τη σκούφια μου και να κραυγάζω. Προτιμώ να έχω να την περιμένω. Άρα παύει να είναι έκπληξη. Προτιμώ την αναμονή, παρά την ξαφνική έκπληξη».

Όνειρα: «Βλέπω κι εγώ στον ύπνο μου τους συνήθεις εφιάλτες των ηθοποιών, ότι δηλαδή βρίσκομαι σε κάποιο μέρος όπου δεν θα έπρεπε να είμαι, γιατί θα έπρεπε να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή ή ότι δεν θυμάμαι τα λόγια μου. Ξυπνάω κάθιδρη με αυτούς τους εφιάλτες όχι μόνο πριν τις πρεμιέρες αλλά και σε άσχετες στιγμές. Για ένα διάστημα δεν έβλεπα καθόλου όνειρα, ίσως από την πολλή κούραση. Τώρα έχουν επιστρέψει και δυστυχώς μαζί με αυτά και κάποιοι εφιάλτες, παρόλο που είμαι μια χαρά αυτή την περίοδο. Μάλλον επηρεάζομαι από την περιβάλλουσα εφιαλτική συνθήκη γύρω μας».