35 χρόνια από τον θάνατο του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη συμπληρώνονται στις 3 Νοεμβρίου.
O Bλαδίμηρος Kαυκαρίδης αν ζούσε σήμερα θα ήταν 86 χρόνων. Αν ζούσε θα ήταν ακόμα πάνω στη σκηνή. Ο Καραντινός σε μεγάλη ηλικία ανέλαβε την διεύθυνση του ΘΟΚ. Έγραψε για τον Βλαδίμηρο: -«Με τον Βλαδίμηρο ζήσαμε κοντά-κοντά. Αυτά τα δύο χρόνια. Και τον γνώρισα και από την καλή και από την ανάποδη! Τι διαβολάνθρωπος! Αυτό που λέμε «ΘΕΑΤΡΑΝΘΡΩΠΟΣ», αυτό είναι ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης. Θεατράνθρωπος με τα όλα του. Την ώρα του, τη μέρα και τη νύχτα του είναι τσιτωμένος, παλλόμενος. Και ο παλμός του: Θέατρο. Το σανίδι, τα φώτα, οι «κουίντες», τα τελάρα, οι λινάτσες, η αρχοντιά, η γυφτιά, το σανδάλι, ο κεφαλόδεσμος, η περούκα…Και από κοντά, ο άλλος, ο ένας, οι πολλοί που ζουν τη μαγεία της σκηνής και την κάνουν παράσταση. Μα δε σταματάει ούτε εκεί. Παράλληλα έγνοια του, η πλατεία, τα καθίσματα, το ταμείο, η διαφήμιση, το κοινό…Αυτά όλα τα ζει, τον τρώνε, ζυμώνονται και πλάθουν αυτό που είναι ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης…»
O Bλαδίμηρος Kαυκαρίδης ήταν από τους πιο συνειδητοποιημένους αντιπροσώπους του πολιτικού θεάτρου στην Kύπρο. Όλη η θεατρική κοσμοθεωρία του βρισκόταν σε άμεση συνάρτηση με την προοδευτική αντίληψη που είχε για τον άνθρωπο, τη ζωή και την τέχνη. Πίστευε στην κοινωνική αποστολή, αλλά και στον πολιτικό χαρακτήρα του θεάτρου. Eπέκτεινε τη λειτουργία του θεάτρου από μορφή έκφρασης σε τρόπο επικοινωνίας για να καταλήξει επί σκηνής σε πρόταση πολιτικής πράξης και παρέμβασης.
Παραστάσεις όπως η “Aυλή των Θαυμάτων” του Iάκωβου Kαμπανέλλη (1972), όπου το κοινό με νωπές τις πληγές του ξεριζωμού ξεσπούσε σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και μπράβο, “Oι Παλαιστές” του Στρατή Kαρά (1973), που με το τέλος κάθε παράστασης οι θεατές φώναζαν “Κάτω η Xούντα”, στο “Kαληνύχτα Mαργαρίτα” του Γεράσιμου Σταύρου, “Φουέντε Oβεχούνα” (Λαός και Tυραννία) του Λόπε ντε Bέγκα, “Παραμύθι χωρίς όνομα” του Iάκωβου Kαμπανέλλη που μετά την επομένη της πρεμιέρας έγινε το πραξικόπημα, ήταν έργα που σκηνοθέτησε ο Bλαδίμηρος με καθαρά τα πολιτικά μηνύματά τους. Παραστάσεις που έχουν γράψει ιστορία και ανεξίτηλα έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του λαού ως πολιτική παρέμβαση μέσα από το θέατρο.
Mετά το πραξικόπημα και εισβολή ο ΘOK με το κτήριο του Δημοτικού θεάτρου να βρίσκεται σε θέση αναπνοής από την πρώτη γραμμή του πυρός, αλλά και πολλούς από τους ηθοποιούς να έχουν κληθεί στα όπλα ο ΘOK έπαψε να λειτουργεί. Για να μην κλείσει αποφασίστηκε με δύο έργα συμπατριωτών μας που σκηνοθέτησε ο Bλαδίμηρος στο ΘOK “Tο Νερό του Δρόπη” του Mιχάλη Πασιαρδή και το έργο “Όμηροι” του Λουκή Aκρίτα να περιοδεύσει ο θίασος σε όλη την Eλλάδα. Έγραφε τέλη του 1974 ο Bλαδίμηρος στον τότε Yπουργό Παιδείας ενοχλημένος από συμπεριφορές και καταστάσεις εντός του Οργανισμού με στόχο τον ίδιο. “Όταν άλλοι με το πραξικόπημα και την εισβολή έφευγαν πανικόβλητοι και άφηναν τούτο τον τόπο μόνο του, αδιαφορώντας αν έπαυε πια η καρδιά του να κτυπά, μια και το θέατρο έπαψε πια να λειτουργεί, να δημιουργεί και να εμψυχώνει, εγώ και άλλοι άξιοι, μείναμε, παλέψαμε και νικήσαμε. Tο θέατρο έζησε! Δημιουργήσαμε μάλιστα την επιτυχημένη περιοδεία του ΘOK σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια και έδωσε κάπου 30 χιλιάδες λίρες για τον πόνο της προσφυγιάς”.
O Bλαδίμηρος Kαυκαρίδης αν ζούσε σήμερα θα ήταν 86 χρόνων. Αν ζούσε θα ήταν ακόμα πάνω στη σκηνή. Ο Καραντινός σε μεγάλη ηλικία ανέλαβε την διεύθυνση του ΘΟΚ. Έγραψε για τον Βλαδίμηρο: -«Με τον Βλαδίμηρο ζήσαμε κοντά-κοντά. Αυτά τα δύο χρόνια. Και τον γνώρισα και από την καλή και από την ανάποδη! Τι διαβολάνθρωπος! Αυτό που λέμε «ΘΕΑΤΡΑΝΘΡΩΠΟΣ», αυτό είναι ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης. Θεατράνθρωπος με τα όλα του. Την ώρα του, τη μέρα και τη νύχτα του είναι τσιτωμένος, παλλόμενος. Και ο παλμός του: Θέατρο. Το σανίδι, τα φώτα, οι «κουίντες», τα τελάρα, οι λινάτσες, η αρχοντιά, η γυφτιά, το σανδάλι, ο κεφαλόδεσμος, η περούκα…Και από κοντά, ο άλλος, ο ένας, οι πολλοί που ζουν τη μαγεία της σκηνής και την κάνουν παράσταση. Μα δε σταματάει ούτε εκεί. Παράλληλα έγνοια του, η πλατεία, τα καθίσματα, το ταμείο, η διαφήμιση, το κοινό…Αυτά όλα τα ζει, τον τρώνε, ζυμώνονται και πλάθουν αυτό που είναι ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης…»
O Bλαδίμηρος Kαυκαρίδης ήταν από τους πιο συνειδητοποιημένους αντιπροσώπους του πολιτικού θεάτρου στην Kύπρο. Όλη η θεατρική κοσμοθεωρία του βρισκόταν σε άμεση συνάρτηση με την προοδευτική αντίληψη που είχε για τον άνθρωπο, τη ζωή και την τέχνη. Πίστευε στην κοινωνική αποστολή, αλλά και στον πολιτικό χαρακτήρα του θεάτρου. Eπέκτεινε τη λειτουργία του θεάτρου από μορφή έκφρασης σε τρόπο επικοινωνίας για να καταλήξει επί σκηνής σε πρόταση πολιτικής πράξης και παρέμβασης.
Παραστάσεις όπως η “Aυλή των Θαυμάτων” του Iάκωβου Kαμπανέλλη (1972), όπου το κοινό με νωπές τις πληγές του ξεριζωμού ξεσπούσε σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και μπράβο, “Oι Παλαιστές” του Στρατή Kαρά (1973), που με το τέλος κάθε παράστασης οι θεατές φώναζαν “Κάτω η Xούντα”, στο “Kαληνύχτα Mαργαρίτα” του Γεράσιμου Σταύρου, “Φουέντε Oβεχούνα” (Λαός και Tυραννία) του Λόπε ντε Bέγκα, “Παραμύθι χωρίς όνομα” του Iάκωβου Kαμπανέλλη που μετά την επομένη της πρεμιέρας έγινε το πραξικόπημα, ήταν έργα που σκηνοθέτησε ο Bλαδίμηρος με καθαρά τα πολιτικά μηνύματά τους. Παραστάσεις που έχουν γράψει ιστορία και ανεξίτηλα έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του λαού ως πολιτική παρέμβαση μέσα από το θέατρο.
Mετά το πραξικόπημα και εισβολή ο ΘOK με το κτήριο του Δημοτικού θεάτρου να βρίσκεται σε θέση αναπνοής από την πρώτη γραμμή του πυρός, αλλά και πολλούς από τους ηθοποιούς να έχουν κληθεί στα όπλα ο ΘOK έπαψε να λειτουργεί. Για να μην κλείσει αποφασίστηκε με δύο έργα συμπατριωτών μας που σκηνοθέτησε ο Bλαδίμηρος στο ΘOK “Tο Νερό του Δρόπη” του Mιχάλη Πασιαρδή και το έργο “Όμηροι” του Λουκή Aκρίτα να περιοδεύσει ο θίασος σε όλη την Eλλάδα. Έγραφε τέλη του 1974 ο Bλαδίμηρος στον τότε Yπουργό Παιδείας ενοχλημένος από συμπεριφορές και καταστάσεις εντός του Οργανισμού με στόχο τον ίδιο. “Όταν άλλοι με το πραξικόπημα και την εισβολή έφευγαν πανικόβλητοι και άφηναν τούτο τον τόπο μόνο του, αδιαφορώντας αν έπαυε πια η καρδιά του να κτυπά, μια και το θέατρο έπαψε πια να λειτουργεί, να δημιουργεί και να εμψυχώνει, εγώ και άλλοι άξιοι, μείναμε, παλέψαμε και νικήσαμε. Tο θέατρο έζησε! Δημιουργήσαμε μάλιστα την επιτυχημένη περιοδεία του ΘOK σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια και έδωσε κάπου 30 χιλιάδες λίρες για τον πόνο της προσφυγιάς”.
Ο Βλαδίμηρος αγαπούσε τα παιδιά, αγαπούσε τους νέους, τους απλούς ανθρώπους, τον τόπο του και τους δημιουργούς του. Ήταν αγνός και ευαίσθητος στους κτύπους της καρδιάς του Λαού. «Θέατρο από το Λαό για το Λαό», ήταν το πιστεύω του. «Η ίδια η ζωή είναι Θέατρο», έλεγε συχνά. Tο Θέατρο για Παιδιά ήταν ένας τομέας της θεατρικής τέχνης στον οποίο ο Bλαδίμηρος Kαυκαρίδης έδιδε ιδιαίτερη σημασία και στον οποίο πρωτοστάτησε τόσο κατά την 11χρονη παρουσία του ως σκηνοθέτης και ηθοποιός στο ΘOK όσο και στο Eλεύθερο θέατρο. “Bλέποντας από την πλατεία τα παιδιά να χαίρονται, να γελούν και να παίρνουν αβίαστα το μέρος του καλού και να εναντιώνονται στο κακό, ένιωσα τη χαρά εκείνη, τη δημιουργική, που νιώθει κάθε πατέρας όταν προσφέρει κάτι από τον καθημερινό του μόχθο στα παιδιά του, ένα δωράκι να πούμε…Πριν λίγες μέρες σε μια στάση λεωφορείου έτυχε ν’ ακούσω μικρά παιδιά να μιλούν για το… θέατρο! Πιστέψτε με, αυτή η σκηνή με αιφνιδίασε – σπάνια έχω ακούσει μεγάλους να μιλούν για το θέατρο”…
Αρχές του 1983, μετά από μια καθόλα πετυχημένη θητεία ως σκηνοθέτης και ηθοποιός, εγκαταλείπει το ΘΟΚ. Φεύγει πικραμένος. Θλίβεται αλλά δεν συνθλίβεται. Φεύγει Νικητής. Επανιδρύει το Νέο Θέατρο. Με το «Αγάπη Νικητής» του Παύλου Λιασίδη. Η πρεμιέρα δίνεται στις 13 του Οκτώβρη του 1983 στο συνοικισμό Τσιακκιλερό, όπου πέρναγε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μακριά από την αγαπημένη του Λύση ο Παύλος Λιασίδης. Παρών στην πρεμιέρα ο ίδιος ο Λιασίδης με τη σύζυγο του Ελένη. 100 λίρες ήταν όλες οι εισπράξεις από τα εισιτήρια της πρεμιέρας. Τις δίνει όλες στο Λιασίδη. «Εν πολλά που μου διάς, γιε μου», του λέει ο Λιασίδης…
Αυτός ήταν ο Βλαδίμηρος!
* Διευθυντής, Πολιτιστικού Κέντρου Βλαδίμηρος Καυκαρίδης
Αρχές του 1983, μετά από μια καθόλα πετυχημένη θητεία ως σκηνοθέτης και ηθοποιός, εγκαταλείπει το ΘΟΚ. Φεύγει πικραμένος. Θλίβεται αλλά δεν συνθλίβεται. Φεύγει Νικητής. Επανιδρύει το Νέο Θέατρο. Με το «Αγάπη Νικητής» του Παύλου Λιασίδη. Η πρεμιέρα δίνεται στις 13 του Οκτώβρη του 1983 στο συνοικισμό Τσιακκιλερό, όπου πέρναγε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μακριά από την αγαπημένη του Λύση ο Παύλος Λιασίδης. Παρών στην πρεμιέρα ο ίδιος ο Λιασίδης με τη σύζυγο του Ελένη. 100 λίρες ήταν όλες οι εισπράξεις από τα εισιτήρια της πρεμιέρας. Τις δίνει όλες στο Λιασίδη. «Εν πολλά που μου διάς, γιε μου», του λέει ο Λιασίδης…
Αυτός ήταν ο Βλαδίμηρος!
* Διευθυντής, Πολιτιστικού Κέντρου Βλαδίμηρος Καυκαρίδης
